Τῆς πίστης τὸ σπηλιάρι... (Οἱ Ἅγιοι 7 παῖδες ἐν Ἐφέσῳ καὶ ὁ Λιαντίνης...)

 

 

Σταθήκαμε νὰ ξαποστάσουμε γιὰ ἀκόμη μία φορά. Μετὰ

ἀπὸ τρεῖς ὧρες ἀνέβασμα πρὸς τὴν κορφὴ τῆς ψυχῆς

μας, στὴν λεβεντόκορμη σκιὰ τοῦ Ταϋγέτου. 2407 μέτρα τὰ

ψηλότερά του, μὲ τὸ ξωκκλήσι τοῦ Προφήτη τὸ καιροδαρμένο.

Στὰ 2.200 βρισκόμαστε. Ἀπόγευμα μὲ τὸν ἥλιο νὰ κρατᾶ

ἀκόμα καλά. Ἀθάνατη ράχη λέγεται τούτη ἡ πλαγιά! Μπροστά

μας, σὲ μία ὀπὴ τῆς γῆς, ἕνα ἄνοιγμα καὶ ἕνα σπηλιάρι μικρό,

ἴσα ποὺ χωρᾶ ἕνας ἄνθρωπος νὰ μπεῖ ἂν προσπαθήσει. Σιμά

του μαρμάρινες πλάκες, μισοσπασμένες ἀπὸ τοὺς ἀγέρηδες

καὶ τοὺς θυμοὺς τοῦ Οὐρανοῦ. «Ἔγραψα τὰ Ἑλληνικὰ καὶ τὴ

Γκέμμα σὲ ἑφτὰ χρόνους. Ἀπὸ ὀργὴ γιὰ τοὺς αἰῶνες ποὺ δὲ

θὰ ὑπάρχω» «Ἑλλάδα καὶ ἥλιο ὁ πρῶτος νὰ βλέπω» ὑπογραφή:

Λιαντίνης.

Ἀνέβηκε στὸν ἀγαπημένο του Ταΰγετο γιὰ νὰ πεθάνει.

Αὐτοθέλητα ἔφυγε ἐκείνη τὴν πρώτη μέρα τοῦ καλοκαιριοῦ

στὰ 1998. Ἀφανίστηκε ὅπως ὁ ἴδιος ἔγραψε, στιβαρὸς καὶ περήφανος, ἑτοιμάζοντας τὴν ὥρα ἐκείνη βῆμα-βῆμα, σ’ ὁλάκερη τὴν ζωή του, ποὺ ὑπῆρξε ὅπως ὁ ἴδιος ἔλεγε μία

προσεκτικὴ σπουδὴ θανάτου. Δίδασκε παντοῦ καὶ παντοιοτρόπως πὼς δὲν ὑπάρχει ζωὴ μετὰ τὸν θάνατο. Πίστευε στὴν Ἀθανασία σὰν μνήμη καὶ ὄχι σὰν αἰώνια καὶ ἀτελεύτητη

συνέχεια. Ἕνας γλυκὸς ὕπνος ἔλεγε εἶναι ὁ θάνατος!

Συναντιόμαστε νοερῶς μαζί του ἐκεῖ, στὴν Ἀθάνατη ράχη.

Ἡλιοβασίλεμα πλέον φώτιζε μοναδικὰ τὴν κραυγὴ τῆς κάπως

ἀπερινόητης τούτης ὀξυμωρίας. Στὴν Ἀθάνατη ράχη τέλεψε

τὴν ἐπίγεια βιοτή του, κάποιος ποὺ πολέμησε καὶ ἐπιχειρημοτολόγησε σθεναρὰ γιὰ τὴν ἀνυπαρξία τῆς ἀθάνατης ψυχῆς.

Σιωπὴ καὶ περισυλλογὴ στὴν Ἀθάνατη ράχη. Προσευχὴ γιὰ

τὴν ψυχὴ τοῦ δούλου τοῦ Θεοῦ Δημητρίου. Μέγα τὸ ἔλεος

τοῦ Κυρίου καὶ ἀνεξερεύνητες οἱ βουλές Του.

Ξάφνου ἕνας λογισμὸς μᾶς κυρίευσε. Ἡ εὐλογημένη κάποιες φορὲς φαντασία! 

 

 

Ἂχ καὶ νὰ διάβαζε κάποιος στὸν Λιαντίνη ἐκεῖνες τὶς τελευταῖες του στιγμὲς μπρὸς σ’ αὐτὸ τὸ

σπηλιαράκι, μία σελίδα ἀπ’ τὸ συναξάρι τὸ καλοκαιρινό.

Ἐκείνη τῆς 4ης μέρας τοῦ Αὐγούστου. Μία ἀληθινὴ πέρα γιὰ

πέρα Ἱστορία ἡ ὁποία ἔλαβε χώρα σὲ μία ὑγρὴ σπηλιὰ τὸν

3ο αἰῶνα μ.Χ., στοὺς χρόνους τοῦ μεγάλου διώκτη Δεκίου.

Νά ᾽ρχόταν λέει ἐδῶ πάνω ποὺ στεκόμαστε, ἐκεῖνο τὸ ἀπόγευμα τοῦ Ἰούνη τοῦ 1998, ἕνας Γέροντας Ἀσκητὴς - Ἱεραπόστολος καὶ μὲ τὸν ἤρεμο καὶ ξέχειλο ἀπὸ ἀγάπη

ἀνυπόκριτη τρόπο του, νὰ ξεκινοῦσε τὴν ἀφήγηση τῆς συνταρακτικῆς Ἱστορίας τῶν ἑπτὰ παίδων ἐν Ἐφέσῳ. Κοιμήθηκαν ἕνα βράδυ σὲ μία ὑγρὴ σπηλιὰ στὰ ψηλὰ τῆς Ἐφέσου. Ὁ

Δέκιος ἔδωσε ἐντολὴ νὰ φράξουν μὲ πέτρες τὴν εἴσοδό της

γιὰ νὰ πεθάνουν ἐκεῖ μέσα οἱ μάρτυρες! Κάποιοι εὐλαβεῖς

ἔγραψαν σὲ δύο μαρμάρινες πλάκες τὰ ὀνόματά τους: Μαξιμιλιανός, Ἰάμβλιχος, Ἑξακουστωδιανός, Μαρτινιανός, Ἰωάννης, Διονύσιος καὶ Κωνσταντῖνος καθὼς καὶ τὸ μαρτύριό τους

καὶ τὶς ἔβαλαν ἀνάμεσα στὶς μεγάλες πέτρες τοῦ στομίου, κάποτε ὅλοι νὰ μάθουν καὶ νὰ φωτιστοῦν.

Κατά Θεία παραχώρηση ξύπνησαν ὕστερα ἀπὸ δύο αἰῶνες

ὅταν ἐπὶ Θεοδοσίου τοῦ μικροῦ στὴν Χριστιανικὴ πλέον Ἔφεσο ἐνέσκηψε μία φοβερὴ αἵρεση ἡ ὁποία δὲν ἀποδεχόταν

τὸ δόγμα τῆς Ἀναστάσεως τῶν νεκρῶν. Γιὰ νὰ ἀποδειχθεῖ

περίτρανα ὅτι ὁ θάνατος εἶναι ἕνας μεγάλος ὕπνος καὶ

κάποτε ὅλοι θὰ ξυπνήσουν κατὰ τὴν Δευτέρα Παρουσία τοῦ

Κυρίου.

Τί βαθυστόχαστα φιλοσοφικὰ θεωρήματα καὶ τί περισπούδαστες ἀναλύσεις μπορεῖ νὰ ἀντιτάξει κανεὶς στὸ συναξάρι τους;

Μόνο δάκρυα λυτρωτικὰ ριγμένα στὴ γῆ μὲ λέπια ἀπὸ τὰ μάτια

μποροῦν νὰ κυλήσουν στὸ ἄκουσμά του. Ἄκουσε γιὰ λίγο,

ἀδελφέ μας Δημήτριε, τούτη τὴν ἀλήθεια τῆς πίστης μας. Καὶ

ὕστερα δίδαξε ξανὰ στοὺς μαθητές σου. Ἄκουσε μὲ τὴν ἀθάνατη

ψυχή σου, ἀδελφέ μας, καὶ ὕστερα ἀποφάσισε ἂν ὑπάρχει τὸ μετὰ

καὶ ἂν ὅλοι αὐτοὶ ποὺ προσδοκοῦν τὴν Ἀνάσταση εἶναι ἀφελεῖς

πεπλανημένοι. Τώρα πλέον γνωρίζεις …Ἄραγε νὰ μποροῦσες νὰ

πείσεις μὲ τὸν μοναδικὰ εὔστροφο τρόπο σου τὸν Κύριο νὰ μᾶς

πέμψει τὸν φτωχὸ Λάζαρο γιὰ νὰ μᾶς πεῖ ὅτι δὲν πέθανε ποτές

Του, ὅπως ἐσύ κάποτε ὑποστήριζες;

Δὲν εἶναι ὁ Θάνατος ὁ μέγας Συμπαντάρχης κύριε Καθηγητά, ἀδελφέ μας Δημήτριε! Ὑπάρχει Ζωὴ μετὰ τὴ ζωή! Ὁ

θάνατος νικήθηκε! Ἡ ζωὴ τοῦ μέλλοντος αἰῶνος μᾶς καρτερᾶ! Τώρα βέβαια τὸ γνωρίζεις! Ὁ πολυέλεος Κύριος ἂς ἀναπαύσει τὴν ψυχή σου μετὰ τῶν Ἁγίων ἑπτὰ παίδων ἐν Ἐφέσῳ! 

 

 

 

Νώντας Σκοπετέας