ΥΠΑΡΧΟΥΝ εἰκόνες ποὺ μποροῦν νὰ στοιχειώσουν ὅλη σου τὴ ζωή. Μὲ κλειστὰ καὶ ἀνοικτὰ μάτια νὰ τὶς θωρεῖς μπροστά σου.
Ἀποχωρῶντας μὲ καλὲς θύμησες από το Κιρκιτζε καὶ βαδίζοντας γιὰ ἐπιβίβαση στὸ λεωφορεῖο ἀκολουθοῦσε πάντα σιμά μας ἕνα πανέμορφο, λευκὸ καὶ ἤρεμο σκυλί, μὲ μάτι γαλήνιο, ξεχωρίζοντας κατὰ πολὺ ἀπὸ τὰ ἄλλα γιγαντόκορμα σκυλιὰ τοῦ χωριοῦ, ποὺ μοιάζαν στὸ μπόι μὲ λιοντάρια. Μόλις εἴχαμε ἀποβιβασθεῖ γιὰ τὴν ἐπιστροφὴ καὶ ξάφνου:
– Τὸ τρῶνε!
– Θὰ τὸ ξεσχίσουνε!
– Πώ-πώ, Παναγία μου…
Ἦταν τέσσερα, θεριεμένα σκυλιά, ποὺ εἶχαν ἁρπάξει.
μὲ τὶς κοφτερὲς δαγκάνες τους τὸ ἤρεμο καὶ ὄμορφο σκυλὶ
νὰ τὸ κατασπαράξουν. Ἄλλο τὸ τραβοῦσε ἀπ’ τὸν σβέρκο,
ἄλλο ἀπὸ τὰ πόδια, ἄλλο ἀπ’ τὴν κοιλιά, νὰ τὸ κάμουν κομμάτια στὸ λεπτό. Καὶ αὐτὸ τὸ φουκαριάρικο δὲν εἶχε ποῦ
νὰ ἀποταθεῖ! Ἀκόμη θυμοῦμαι ἐφιαλτικὰ τὸ πονεμένο καὶ
παραπονεμένο του βλέμμα καὶ τὴν ἀγωνιώδη, ἐπιθανάτια ὀδύνη του… Κατεβήκαμε σὰν ἀστραπὴ ἀμέσως ὅλοι οἱ
Ἕλληνες καὶ χιμήξαμε πάνω στὰ λυσσασμένα σκυλιά, μὴν
μπορῶντας νὰ ἀντικρίζουμε ἄλλο αὐτὸ τὸ φρικτὸ θέαμα.
Ἄλλος μὲ φωνές, ἄλλος μὲ μπουκάλια ἀπὸ νερό… Εὐτυχῶς
τ’ ἀφήσανε καὶ φύγανε τ’ ἀγριόσκυλα χάνοντας ἀπρόσμενα τὸ μεσημεριανό τους
γεῦμα. Καὶ αὐτὸ τὸ καημένο, πετσοκομμένο, λερωμένο, ἀπροστάτευτο, μὲ βουβὸ πόνο ἀνέβηκε πρὸς τὸ χωριὸ κάπου μόνο του νὰ καταχωνιαστεῖ, κάπου προσωρινὰ νὰ κρυφτεῖ καὶ νὰ σωθεῖ.
«Ἔ, βρὲ καημένε, Ἕλληνα» εἶπα ἀπὸ μέσα μου, «ξέρεις
τὴ μοῖρα σου; Τοῦτο τὸ σκυλὶ εἶσ’ ἐσύ!Γύρω-γύρω σου παραμονεύουν ἑκατομμύρια ὀχτροί, ποὺ λιγουρεύονται τὴ
σάρκα σου, ποὺ καραδοκοῦν
Ὅλα σὲ μιὰ πορεία... νὰ φᾶνε ἀπ’ τὸ κορμί σου κιἐσύ, κακομοίρη, ἔχεις τὴν πολυτέλεια νὰ «πιπιλίζεις» τὴν ἀθεΐα σου, τὸν ἀνθελληνισμό σου, ντρέπεσαι νὰ πεῖς πὼς εἶσαι Ρωμιὸς καὶ Ἕλληνας, ντρέπεσαι νὰ σηκώσεις τὴ σημαία τῶν προγόνων σου...»
Σὲ μιὰ ραγδαίως αὐξανόμενη κοινωνικά, ἐπιχειρηματικά, πολιτισμικά, πληθυσμιακὰ Τουρκία τῶν ὀγδόντα μὲ ἐνενήντα ἑκατομμυρίων, ποὺ πιστεύουν σὲ πατροπαράδοτα ἰδανικὰ παρόμοια μὲ ὅσα ἐμεῖς ἀπαξιώσαμε, ποὺ καυχῶνται νὰ ἀνεμίζουν τὴν πορφυρὴ σημαία τους καὶ νὰ φωνάζουνε «Κεμάλ», ἐσὺ τάχα προσμένεις νὰ σὲ σώσουν οἱ προ-φητεῖες ρεμπελεύοντας στὶς «φυτεῖες» τοῦ ἐφησυχασμοῦ σου; Μπορεῖ οἱ σημερινοὶ πολῖτες τῆς Τουρκίας νὰ δεινοπαθοῦν οἰκονομικὰ καὶ ἀπὸ μερικὲς, ἀκόμη, ἄλλες ἀπόψεις, μὰ ἡ Τουρκία θεσμικὰ ὡς κράτος θεριεύει μέρα μὲ τὴ μέρα. Σὲ λίγο θὰ ἔχουν καὶ πυρηνικὲς κεφαλές!Ποιός τότε θὰ τοὺς ἀντιπαρατεθεῖ; Ἄραγε, ἂν αὐτὸ τὸ θεριό, ἡ ὑπερδύναμη Τουρκία, ποὺ ζαλίζει μόνο ἡ θωριά του, στραφεῖ πρὸς ἐμᾶς, μὲ τί πνευματικὰ ἀντίβαρα
θὰ τοὺς ἀντιμετωπίσουμε; Καὶ ποιοί ἡρωικὰ θὰ ἀντισταθοῦνε; Τὰ νέα παιδιά, ποὺ τοὺς ξερίζωσαν Ἑλλάδα καὶΧριστὸ ἀπὸ τὶς ψυχές τους τὰ «ἑλληνικὰ» σχολειὰ ἤ οἱ ἄθεες,ἀποδομητικὲς ἰδεολογίες; Ποιός θὰ γίνει ὁ Καραϊσκάκης καὶ ὁ Κολοκοτρώνης μας; Οἱ ἀρρωστημένοι ἐθνομηδενιστὲς ποὺ μονοπωλοῦν τὴν πατρίδα μας καὶ τὴ ζωή μας; Ἤ τὰ ποντικοφαγωμένα ἀπὸ τοὺς ὑπονόμους ἐκτρωθέντα βρέφη, τὰ ὁποῖα ἀκόμη συνεχίζουμε ἀναίσθητα νὰ δολοφονοῦμε;
Μόνη μας παρηγοριὰ πλέον μᾶς μένει νὰ ἀποταθοῦμε, σὰν τὸ πληγωμένο σκυλί, στὴν προστατευτικὴ ἀγκαλιὰ τῆς Θεοτόκου. Ἐκείνη γνωρίζει καλὰ τὸ πῶς κάποιοι μπόλιασαν δολερὰ δεκαετίες τώρα μὲ φαρμάκι τὸ κλῆμα τοῦ Γένους μας. Ὑπεραγία Θεοτόκε, σῶσον τὸ Γένος ποὺ σὲ λάτρεψε. Δῶσε μας προσωπικὴ καὶ ἐθνικὴ μετάνοια καὶ σκήνωσε τὴ Γαλήνη τοῦ Υἱοῦ σου σὲ ὁλάκερο τὸν κόσμο καὶ σὲ ὅλα τὰ ἔθνη!
ΚΑΛΩΣ ΣΕ ΒΡΗΚΑ ΣΜΥΡΝΗ 1922-2022-
εκδ. «ΘΥΡΑ»,π.Διονύσιος Ταμπάκης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου