Τὴν πανεύφημον νύμφην Χριστοῦ ὑμνήσωμεν, Αἰκατερῖναν τὴν θείαν καὶ πολιοῦχον Σινᾶ, τὴν βοήθειαν ἡμῶν καὶ ἀντίληψιν, ὅτι ἐφίμωσε λαμπρῶς, τοὺς κομψοὺς τῶν ἀσεβῶν,τοῦ Πνεύματος τῇ μαχαίρᾳ, καὶ νῦν ὡς Μάρτυς στεφθεῖσα, αἰτεῖται πᾶσι τὸ μέγα ἔλεος.

 

 

Έλεγε μεταξύ άλλων ο  μακαριστός π. Γεράσιμος:

...Και ενώ στην αρχή ο αυτοκράτωρ έμεινε έκπληκτος από την ομορφιά της, από την παρουσία της, κατάλαβε ότι δεν μπορεί να διαχειριστεί τη σοφία της και της είπε ότι θα κληθούν εκατό πενήντα ρήτορες, οι σοφοί της Αλεξανδρείας, δηλαδή όλη η αφρόκρεμα της επιστήμης και της φιλοσοφίας να συνδιαλεχθούν, έχοντας την βεβαιότητα ότι θα κατατροπώσουν την κοπέλα αυτή. Και την έβαλε στη φυλακή.

Και άρχισε αδελφοί μου εκεί στην Αλεξάνδρεια ο φοβερός διάλογος του ψεύδους και της αληθείας, του σκότους και του φωτός, της μέχρι τότε φιλοσοφίας και της αληθούς θεολογίας. Και εκεί φαίνονται και οι σπουδές της Αγίας, αλλά εξαιρέτως η Χάρις του Θεού, η Χάρις του Παναγίου Πνεύματος. Και σε κάθε ερώτηση και σε κάθε απόκριση λάμπει η επιχειρηματολογία της Αγίας Αικατερίνης και ομολογεί ότι έχει εκπαιδευθεί σε όλες τις επιστήμες, στη ρητορική, στη γεωμετρία, στη φιλοσοφία, αλλά όλα είναι μάταια και ανώφελα μπροστά στη σοφία του Θεού. Επανέλαβε το του Ησαϊου και του Αποστόλου Παύλου «απολώ την σοφία των σοφών και την σύνεσιν των συνετών αθετήσω».

(Και αποκεφάλισε την Αγία Αικατερίνη ο αυτοκράτορας. Μόνο που δεν πήγε στο μαρτύριο μόνη, την ακολούθησαν πολλοί: Οι εκατόν πεντήκοντα ρήτορες πυρί τελειούνται, η Αγία Βασίλισσα Φαυστίνα, ξίφει τελειούται, ο Άγιος Πορφυρίων ο Στρατηλάτης συν τοις διακοσίοις αυτού στρατιώταις ξίφει τελειούνται)

.... Και έχουμε τώρα ένα πολύ μεγάλο θαύμα, αδελφοί μου. Το σώμα της Αγίας το έχασαν από την πόλη και αυτό το πράγμα δημιούργησε ένα πόνο βαθύ. Ο καθείς ήθελε να μάθει τι έγινε το μαρτυρικό λείψανο της Αγίας. Μετά από κάμποσο καιρό ποιμένες και ερημίτες του Σινά κατέβηκαν και διηγήθηκαν την απάντηση: Μια νύχτα φωτίστηκε με ουράνιο φως όλη η έρημος. Βγήκαν όλοι τρομαγμένοι για να παρακολουθήσουν το φαινόμενο. Και σε μία πλημμυρίδα φωτός είδαν μια κηδεία στον ουρανό, είδαν παλληκάρια αστραποβόλα, τα οποία πετούσαν κρατώντας το άγιο λείψανο μιας ωραίας κοπέλας. Έψαλλαν ύμνους και ωδές πνευματικές, ενώ μια ευωδία ουράνια είχε απλωθεί σε όλη την έρημο. Οι Άγγελοι έφθασαν στην υψηλότερη κορυφή του Σινά και εκεί εναπέθεσαν το λείψανο της ωραίας κοπέλας και σιγά – σιγά όλα επανήλθαν στη φυσική τους κατάσταση.

.... Και τότε καραβάνια Χριστιανών ανέβαιναν από την Αλεξάνδρεια για να δουν το λείψανο. Είναι κόπος, αδελφοί μου, η ανάβαση αυτή, τρεισήμισι ώρες πορεία. Και πάντοτε οι κορυφές θέλουν κόπο, οι κορυφές της συνειδήσεώς μας, οι κορυφές του καθήκοντος, οι κορυφές της θυσίας, οι κορυφές της συνέπειας, οι κορυφές των αξιών, οι κορυφές των ιδανικών θέλουν κόπο, θέλουν ιδρώτα, θέλουν αίμα, ενώ η χαμοζωή, τα πάθη, τα συμφέροντα, η φτήνια, είναι κατηφοριά, είναι ευκολία, είναι καθημερινότης....