Το ρολόι του καμπαναριού χτυπάει πάλι αργά μονότονα σαν τον χτύπο της καρδιάς. Είναι χειμώνας και το χιόνι πέπλο πάνω από την πόλη. Δώδεκα παρά πέντε λέει ο ήχος της καμπάνας. Ρολόγια παντού όπου και να πέσει το βλέμμα όλο το σύμπαν ένα τεράστιο ρολόι.
Κάποια γυρίζουν γρήγορα, άλλα πάλι αργά. Ρολόγια σε κάθε σπίτι στους δρόμους, η ζωή ένα ρολόι. Ένα αλάνθαστο ρολόι το πρόσωπο μας, κάθε μέρα που κοιτάμε στο καθρέφτη, μας δείχνει ποσό γρήγορα περνά ο χρόνος μας και πόσο μικροί και ασήμαντοι είμαστε. Και κοιτώντας το ρολόι κοιμόμαστε ήσυχοι. Έχουμε τόσο χρόνο μπροστά μας ακόμη, χρόνο να ζήσουμε να γλεντήσουμε την ζωή, κι' ένα ρολόι στη ψυχή! Κάθε λεπτό στην ζωή μας προγραμματισμένο. Ένα ρολόι αντίστοιχο για τον καθένα μας.
Ας ζήσουμε λοιπόν, κάθε λεπτό κάθε χτύπο. Ένα ρολόι στο μυαλό και στη κοιλιά. Ένα ρολόι καθορίζει όλα στη ζωή μας, και έτσι έχουμε χρόνο πολύ. Για ψέματα, για πόλεμο και καταστροφή.
Ενωθείτε του κόσμου όλοι οι τρελοί. Έχουμε χρόνο να βασανίζουμε αθώους, να πληγώνουμε αθώες παιδικές ψυχές. Να κάνουμε όπλα και πολέμους, να αφανίζουμε ζωές. Μόνο για την αγάπη, γι' αυτήν δεν έχουμε πια καιρό. Δεν φτιάξαμε ρολόγια βλέπεις γι' αυτή ούτε για τον Θεό. Το ρολόι χτυπά στο καμπαναριό. Δώδεκα παρά πέντε δεν χάνει ούτε λεπτό. Ειρωνεία της ζωής όλα είναι μια μπλόφα. Πλησιάζει η ώρα που θα τελειώσουν όλα.
Α. Αδάμου 25/09/95
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου