Άγιον Όρος_Άξιον εστίν ως Αληθώς

Ψάλλει ο ιερομόναχος Γέροντας Γαβριήλ ο λεγόμενος Μακαβός. Ο Γέροντας Γαβριήλ είχε με επιτυχία διασώσει από τους παλαιούς Αγιορείτες το ιδιότυπο Καρεώτικο ύφος στην ψαλτική παράδοση . 

 

Καρεώτικο ύφος :Η αρχοντική διατύπωση των φράσεων, η βαθειὰ γνώση του παραδοσιακού υλικού, η προσωπική του φαντασία και αντίληψη, αποδίδει τὴν έννοια και τὴν ατμόσφαιρα της μουσικής ενότητας, στην οποία εισάγει τὸν ακροατή-πιστὸ ευθὺς εξ αρχής και μόνο μὲ τὸ απήχημα. 

Ο ρυθμὸς στον οποίο ψάλλουν οι πατέρες  ειναι τὸ κυρίαρχο δεδομένο. Σ᾿ αυτὸν υποτάσσονται ο χρόνος, οι μουσικὲς φράσεις, η εκφορά των ποιοτικών χαρακτήρων και όλα τὰ ποικίλματα.

 Ο ιδιότυπος ρυθμικός κυματισμὸς της φωνής τους, αποκτά κεφαλαιώδη σημασία γιὰ τὴν ιστορία της μουσικής. 

Η βιωμένη πνευματικότητά τους, η αληθινὴ ψυχοσωματικὴ μέθεξή τους λόγῳ και της μοναχικής τους ιδιότητας, η απαράμιλλη εκφραστικὴ δύναμη, η πολύχρονη  εμπειρία ψαλτικής ερμηνείας σὲ χώρους απαιτητικοὺς και αυστηροὺς ως προς τὰ «παραδεδομένα», οι ανάγκες των λοιπών πατέρων γιὰ συμμετοχή στα ευφρόσυνα αλλά και κατανυκτικά, διαγράφουν ένα συλλογικὸ λατρευτικὸ βίωμα, πού καταγράφεται μέσα απὸ τὶς λιγυρόφθογγες μολπές τους. 

Η σημασία της ερμηνείας τους συμπυκνώνουν στον πυρήνα της, τὴν μακραίωνη ζώσα ψαλτική διαδρομή τοῦ Αγίου Όρους.

 Η Ερμηνεία διατηρεί στο ακέραιο τὴν σημασία της. Λιτὴ και στιβαρή, μὲ πειθαρχημένο ύφος και ρυθμὸ και πάνω απ’ όλα κλασικὴ και υποδειγματική. Έτσι, η ρυθμικὴ κίνηση, η μέριμνα της μελισματικής εκφραστικότητας, η διαυγὴς και πλούσια ηχητικότητα, αποτελούν μιὰ ιστορικὴ ερμηνευτικὴ παρακαταθήκη. Έχουμε δηλαδή όλοι εμείς τὴν εμπειρία τῆς ζωντανής ψαλτικής εκτέλεσης, καθὼς έχει σμιλευθεί στον φυσικὸ λειτουργικό της χώρο. Εκεί πού οι τοιχογραφίες τῶν αγίων σὲ «πλησιάζουν»· όπου εσὺ «πλησιάζεις» τοὺς Αγίους· εκεί ὅπου ο Θεὸς «συγκαταβαίνει τῷ γένειτῶν ἀνθρώπων»· στο Ναό.