Κάποτε το διάβαζα και δεν έβγαζα άκρη.
‘’Μη φοβού, μόνο πίστευε…’’ *
Σκεφτόμουνα, ‘’τι θέλει να πει αυτή η φράση; Γιατί να φοβάμαι; Τι να φοβηθώ;’’
Ήμουν βλέπεις ακόμα πολύ μικρός και ένιωθα παντοδύναμος. Πίστευα πως τίποτα εμένα δεν με αγγίζει. Ήτανε και που πήγαιναν τα πράγματα καλά… Στις λιακάδες, όλοι είμαστε καπετάνιοι.
Και να ‘μαστε εδώ, στο σήμερα, να ζούμε σε ένα καθεστώς τρομοκρατίας.
Τον έναν εχθρό τον ξέρουμε. Είναι ο ιός. Εντάξει…
Όλοι οι υπόλοιποι όμως, οι ύπουλοι, οι κρυφοί, είναι που με προβληματίζουν.
Πολλά γίνονται. Και ακόμα περισσότερα θα έρθουν.
Ας είναι…
Μια μικρή κατοχή, ενός αντίχριστου συστήματος.
Αυτό ζούμε.
Μια μικρή κατοχή, ενός αντίχριστου συστήματος.
Εσύ που απόψε διαβάζεις τούτες τις γραμμές, κράτα αυτή τη φράση, καλά χαραγμένη στη καρδιά σου…
‘’Μη φοβού, μόνο πίστευε…’’
Τον τελευταίο λόγο, πάντα ο Χριστός τον έχει.
~ Ελευθεριάδης Γ. Ελευθέριος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου