Η Πίστη, ο κορωνοϊός και… το σβησμένο Φανάρι

 

Γράφεις ο Μέτοικος
Η δήλωση του Νέας Ρώμης Βαρθολομαίου ότι: «αυτό που κινδυνεύει, [από την εξάπλωση του κορωνοϊού] δεν είναι η πίστη αλλά οι πιστοί, δεν είναι ο Χριστός, αλλά οι Χριστιανοί μας…» προβληματίζει.
Είναι δυνατόν ο Χριστός, ο Θανάτω θάνατον πατήσας και ζωήν χαρισάμενος, να κινδυνέψει;
 
Είναι μπορετό ο Θεάνθρωπος, η πηγή του ελέους και της ελπίδας, να απειληθεί από το θάνατο;

Έχει η πίστη υπόσταση, ξέχωρη από τον πιστεύοντα; Πως μπορεί να υπάρξει πίστη, εάν δεν υπάρχουν αυτοί που πιστεύουν; 

Μήπως, με τη δήλωση αυτή ο Φαναριώτης ιεράρχης υποστηρίζει πως, δεν παθαίνει και τίποτα ο Θεός εάν δεν τον δοξολογήσουμε κάποιες ημέρες και, γι’ αυτό ανάστειλε όλες τις θρησκευτικές ιερουργίες στην «επικράτειά» του ή, έπρεπε κάτι να πει χωρίς να στοχάζεται και, ξεφούρνισε τούτον τον παραλογισμό; 

Η πίστη, υποκειμενικά είναι επαρκής, όταν διαλύει αμφιβολίες, όταν αναβλύζοντας από την ειλικρίνεια της καρδιάς, δίνει τη δύναμη στον άνθρωπο να πει: «…μη λαλήσειν τα χείλη μου άνομα, ουδέ η ψυχή μου μελετήσει άδικα…» Δόξα σοι ο Θεός, Δόξα σοι.

Όποιος υποστηρίζει πως «πιστεύει», χωρίς συνείδηση της βαρύτητας που έχει η δήλωσή του μπροστά στον καρδιογνώστη Θεό, δεν λέει απλά ένα ψέμα, υποσκάπτει τα ίδια του θεμέλια ως ενάρετου ανθρώπου.
Χωρίς πίστη δεν μπορούμε να δούμε τη σοφία, την πρόνοια του Θεού που στον κόσμο υπάρχει.
Η πανδημία του κορωνοϊού δοκιμάζει τους ανθρώπους χωρίς πίστη, γκρεμίζοντας βεβαιότητες.
Οι λαμπτήρες της εφήμερης δόξας σβήνουν. Στο μισοσκόταδο, αδιόρατος ο χάρος τροχίζει το δρεπάνι.
«Τα συντρίμμια των γυάλινων προσώπων [μας] βογκάνε». 
 
Τώρα, που τρομοκρατημένοι συνειδητοποιούμε πως, το «χαίρε» δεν είναι πια αμφίδρομος χαιρετισμός ευφροσύνης, αλλά φράση οριστικού αποχαιρετισμού, κάθιδροι αναζητούμε τον αληθινό άνθρωπο που, μέσα στις σκόνες της αδιαφορίας εδώ και πολλά χρόνια, έχουμε καταχωνιάσει. 

Τον αληθινό άνθρωπο, που γνωρίζει πως: «ευτυχία είναι να μην έχεις να πεις τίποτε άλλο παρά μόνο ευχαριστώ».
 
Με φόβο και τρόμο, στα αζήτητα του υπογείου της ύπαρξής μας, ψάχνουμε το Θεό.

Τα ρήγματα μοναξιάς, που πρόχειρα κλείναμε στην καθημερινότητά μας, με ό,τι τέλος πάντων ο καθένας εννοούσε λέγοντας κοινωνικές σχέσεις, έγιναν άβυσσοι που στις άκρες τους μετεωρίζονται οι υπάρξεις μας, γεμάτες αμφιβολία από την έλλειψη πίστης, απελπισία από τη μοναξιά, απόγνωση από την αδυναμία, γνώση, στερνή γνώση πως, το τίμημα της αμαρτίας είναι ο θάνατος.
Είναι ελάχιστες οι πιθανότητες, κάποιος ξενιστής στη φύση, να θρέφει τον κορωνοϊό. Η Κίνα, η χώρα στην οποία πρωτοεμφανίστηκε ο COVID-19, σαφώς, σαφέστατα, αφήνει να εννοηθεί, με καταγγελία σε ανώτατο κυβερνητικό επίπεδο, αυτό του Υπουργείου των Εξωτερικών πως, ο στρατός των ΗΠΑ έφερε την επιδημία στη επαρχία Γουχάν.
Οι υπόνοιες, πως ο ιός COVID-19 είναι εργαστηριακό δημιούργημα δεν είναι ασήμαντες.
 
Φαίνεται ότι αυτός ο ιός είναι παιδί της αμαρτίας, που γεννά η άμετρη βούληση για εξουσία!


  Χάναμε το χρόνο μας, εξαπατώντας τον εαυτό μας πως, με την επανάληψη των ημερών, ανακαλύπταμε στη ζωή το καινούργιο. 

Κλεισμένοι στα σπίτια, χωρίς Θεό, μας έμειναν ελάχιστες επιλογές ψυχικής απαντοχής. Η αδυναμία μας να βιώσουμε αυτόν το «περιχαρακωμένο» χρόνο, τον γεμάτο από υπαρκτές αντιθέσεις, πρωτίστως με τον εαυτό μας και στη συνέχεια με τους οικείους, βάζει στη σκέψη, μπροστά στο σιδερόφρακτο παράθυρο του Εγώ μας, την ιδέα της δραπέτευσης, ωστόσο: «Είν’ ένας θάνατος να βγεις απ’ το εγώ σου κύριε, μα όμως σε σώζει απ’ το θάνατο».

Τι σημαίνει υπάρχω, τώρα που το καρτέρι του θανάτου υπονομεύει κάθε μου δυνατότητα, που καταστρέφει όσα μπορούσα να κάνω, που μηδενίζει τα όσα έκανα στο χθεσινό μου κόσμο;
Πιστεύαμε πως μόνο: «επ’ άρτω ζήσεται άνθρωπος», περιγελώντας την Αγάπη του Θεού.
Στο λόγο του Κυρίου: «αγαπήσεις Κύριον τον Θεόν σου εξ όλης της καρδίας σου…» απαντήσαμε: «όχι! Εμείς θα αγαπήσουμε τα έργα του παρόντος αιώνος του απατεώνος».
Στο «Νέαν έδειξε κτίσιν, εμφανίσας ο Κτίστης» εμείς, ως νέο, επιλέξαμε τα δημιουργήματα των εργαστηρίων βιολογικού πολέμου.
Δεν είμαστε οπαδοί του Καλβίνου, για να πιστεύουμε πως ο Θεός μας, στους καταλόγους της απώλειας μας έχει προγράψει.

Πιστεύουμε πως: «Χριστός Ιησούς ήλθεν εις τον κόσμον αμαρτωλούς σώσαι» μεταξύ των οποίων συναριθμούμεθα.
Δεν είμαστε μόνοι! Μπορούμε να σωθούμε, ακόμα και αυτή την ύστατη ώρα.
Ας απλώσουμε το χέρι ζητώντας βοήθεια. Δεν έχει σημασία ο προσανατολισμός! Όπου και να το εκτίνουμε εκεί υπάρχει η πανσθενής Αγάπη του Κυρίου Ιησού Χριστού.

Ένας κόκκος πίστης χρειάζεται μόνο και, θα ακούσουμε τη φωνή Του : «θάρσει τέκνον! Η πίστης σου σέσωκέ σε. Πορεύου εις ειρήνην».
πηγή