Ἦταν τ’ ἀστέρια χάρτινα, στήν ἀγκαλιά τῆς νύχτας
καί τά λευκά τά μάρμαρα, μ’ αἰῶνες μεθυσμένα
καί σάν φούστα πολύχρωμη, τσιγγάνας χαρτορίχτρας,
τά ἡλιοβασιλέματα, μέ πυρκαγιές λουσμένα…
κι ἤσουν κι ἐσύ τ’ ἀπόβραδο, ἀνάσα θαλασσιά μου
καί τά φεγγάρια πάνω σου, στολίζαν τά μαλλιά σου
καί Μούσα μου γινόσουνα, Πατρίδα κι ἐκκλησιά μου
κι ἠφαίστεια κυβερνούσανε, βαθειά τήν ἀγκαλιά σου….
Κι ἀέρινη στά κύματα καί διάφανη μαζί τους,
σάν ἔσμιγες γινόσουνα, στόν γαλανό ρυθμό τους,
πού λίκνιζαν τήν σάρκα σου καί ἔμοιαζες πνοή τους
καί Νύμφη πού σέ γένναγε, ὁ πάλλευκος ἀφρός τους.
Κι Ἰούλη μῆνα μέτραγες, τῆς νύχτας τά ἀστέρια
καί κένταγες τά ὄνειρα, μέ κείνων τίς τροχιές τους
καί ζοῦσες καί ἀνέπνεες, γαλάζια Καλοκαίρια,
ἀπό στιγμές πού σύνθεταν, μέ φῶς οἱ ἐποχές τους…
κι ἔτσι ξανά μέ πέλματα, σέ ἄμμο μουσκεμένη,
ξυπόλητα κι ἀνέμελα, μεθοῦν τά βήματά σου,
στολίζοτνας μέ χρώματα, φωτιᾶς τήν Οἰκουμένη,
βαδίζουν ζωγραφίζοντας, τ’ ἀποτυπώματά σου.
13.23΄26΄΄12/7/2019
Γ.Μ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου