Παρασκευή 19 Μαΐου 2017

Από το Γεροντικό του Αγίου Όρους

Στην Σκήτη της Αγιάννας, θαύμα της Θείας Πρόνοιας

Από την Καλύβα «Κοίμησις της Θεοτόκου» στην Σκήτη της Αγιάννας, ο Πάτερ Θεόκτιστος Μοναχός είχε βαρειά άρρωστο τον Γέροντα του Μακάριο Μοναχό.
Η Ι. Σκήτη της Αγίας Άννας

Ο Γέρο - Μακάριος κατάγονταν από την Θεσσαλονίκη και από την υπερβολική άσκηση έπαθε τρομερή εξάντληση καθότι δεν ήταν προικισμένος με φυσική αντοχή.

Ήταν ημέρα Κυριακή της Απόκρεω, κατά το σωτήριον έτος 1750 και ο Γερο - Μακάριος από την εξάντληση βρίσκονταν στα πρόθυρα του θανάτου, αλλά ήταν και Δίκαιος της Σκήτης.

Ο υποτακτικός του Θεόκτιστος Μοναχός, που ήταν και παραδικαίος και είχε και την φροντίδα του Κυριακού της Σκήτης, μετά από την θεία Λειτουργία, είχε μεγάλη στενοχώρια και αγωνία, τι φαγητό να δώσει στον Γέροντά του, για να μπορέσει κάπως να τονωθεί και να αναλάβει από την εξάντληση πού είχε.
Με τη σκέψη αυτή, κατέβηκε στην παραλία μήπως βρει κανένα ψάρι, αλλά η θάλασσα ήταν τόσο ταραγμένη και φουρτουνιασμένη και καμία ψαρόβαρκα δεν φαινόταν να ξεμυτίσει κατακεί, μα ούτε και στο πέλαγο δεν περνούσε καμία.
Τότε βαθιά συγκινημένος, με πίστη θερμή, γονάτισε και έκαμε προσευχή στο Θεό και παρακαλούσε και την Θεοπρομήτορα του Χριστού και μητέρα της Παναγίας μας Αγία Άννα.
Δεν πρόλαβε να τελειώσει την προσευχή του αυτή ο Πάτερ Θεόκτιστος και βλέπει πάνω στα αφρισμένα κύματα της θάλασσας να παιχνιδίζει ένα αρκετά μεγάλο ψάρι.

Αμέσως με Θεού φώτιση έκαμε το σημείο του Σταυρού προς την κατεύθυνση, που βρισκόταν το ψάρι και το κύμα, ω των θαυμάσιων σου Χριστέ Βασιλεύ! πέταξε έξω στην άμμο της παραλίας το ψάρι εκείνο.
Γεμάτος χαρά ο Πάτερ Θεόκτιστος, πήρε το ψάρι, το πήγε στο Κυριακό, που ήταν κατάκοιτος ο Γέροντας του, έφτιαξε φαγητό, από το οποίο έδωσε στον Γέροντά του, ο οποίος μια φορά έφαγε από το ψάρι εκείνο και πήρε τόση δύναμη που έγινε τελείως καλά και θεραπεύθηκε από την ασθένειά του.

Με το υπόλοιπο ψάρι, ο Πάτερ Θεόκτιστος, φιλοξένησε όσους βρέθηκαν στο Κυριακό την ημέρα εκείνη Μοναχοί και κοσμικοί και όλοι μαζί δόξασαν τον Πανάγαθο Κύριο και Θεόν «Τον θαυμαστόν εν τοις έργοις και τοις Αγίοις Αυτού».



Οι προσευχές της Εκκλησίας και των συγγενών ωφελούν τους κοιμηθέντας αδελφούς μας

Στο ιερό κοινοβιακό Μοναστήρι του αγίου Παύλου επί των ημερών μας, κοιμήθηκε τον αιώνιο ύπνο η μητέρα του Μονάχου Σεραφείμ, αδελφού της Ιεράς αυτής Μονής.
Η Ι.Μ. Αγίου Παύλου στις παρυφές του Άθωνα

Ο Μοναχός Σεραφείμ, επειδή γνώριζε την αρετή και παρρησία που είχε στο Θεό ο Γέροντας Κωνστάντιος, επίσης κι αυτός αδελφός της ιδίας Μονής, με ευλάβεια και πίστη, τον παρεκάλεσε να κάνει ιδιαίτερη προσευχή, για την σωτηρία της ψυχής της μητέρας του Ευαγγελίας, που είχε κοιμηθεί.
Ο Γέρο - Κωνστάντιος ήταν υπόδειγμα υπακοής, ταπείνωσης και αδιάλειπτου προσευχής. Αγνός και πρόθυμος να εξυπηρετήσει όλους τους αδελφούς, παρά το υπέργηρο της ηλικίας του. Στην αρχή, από υπερβολική ταπείνωση, απέφευγε να δεχθεί την παράκληση αυτή του αδελφού Σεραφείμ, αλλά η επιμονή και πίστη του νεώτερου αυτού Μοναχού, έπεισαν τον Γέροντα Κωνστάντιο να κάνει προσευχή και κομβοσχοίνια για την ψυχή της δούλης του Θεού Ευαγγελίας.

Μετά από σαράντα ήμερες, κατά την ώρα της ιδιαίτερης αυτής προσευχής, παρουσιάζεται μπροστά στον Γέροντα Κωνστάντιο μια γυναικεία μορφή, η οποία ευχαριστούσε τον Γέροντα για την θερμή προσευχή, που έκανε για την ψυχή της και τον βεβαίωνε οτι πολύ ψυχική ωφέλεια και ανακούφιση έλαβε από τον πανάγαθο και πολυεύσπλαχνο Θεό.

Ο Γέρο - Κωνστάντιος, στο φάσμα της γυναικείας αυτής μορφής είπε: «Ποια είσαι συ αδελφή που με ευχαριστείς; Δεν σε γνωρίζω και για ποια προσευχή μιλάς;»

Η γυναίκα απήντησε: «Σεβαστέ γέροντα εγώ είμαι η μητέρα του Μοναχού Σεραφείμ, που σε παρακάλεσε να προσευχηθείς για μένα, και παρεκάλεσα τον Κύριο να μου επιτρέψει να σας ευχαριστήσω και να σας βεβαιώσω οτι πολύ ανακούφιση αισθάνθηκε η ψυχή μου και η προσευχή σας, Πάτερ, με βοήθησε πολύ να τύχω του θείου ελέους».
Άμα είπε αυτά έγινε άφαντο το όραμα της γυναίκας, ο δε Γέρο - Κωνστάντιος κάλεσε τον Μοναχό Σεραφείμ, προς τον οποίον αφού διηγήθηκε το όραμα, ευχαρίστησαν μαζί τον Κύριον ημών Ιησού Χριστό και την Αυτού Παναγία Μητέρα Κυρία και Δέσποινα Θεοτόκον, που είχαν και οι δυο παρακαλέσει, για να βοηθηθεί η ψυχή της δούλης του Θεού Ευαγγελίας και για την πληροφορία αυτή.

Μετά το γεγονός αυτό, ό Γέρο - Κωνστάντιος σε βαθύ γήρας (91) χρόνων, άφησε την πρόσκαιρη αυτή ζωή το 1973 και εισήλθε, στα ουράνια και θεία Σκηνώματα, θριαμβευτικά στην αιώνια και μακαρία ζωή της βασιλείας των ουρανών.

Η κόλαση κι ο παράδεισος δεν είναι εδώ

Τούτο το γεγονός μαρτυρημένο από πολλούς συγχρόνους μας Μοναχούς, ας γίνει ένα καλό μάθημα σε εκείνους που λένε πως δεν υπάρχει άλλη ζωή. Ότι πεθαίνει η ψυχή, ότι η Κόλαση και ο Παράδεισος είναι εδώ στην γη!

Άλλοι πάλι λένε πως δεν ήρθε κανείς να μας φανερώσει την πραγματική αλήθεια, αν υπάρχει άλλος κόσμος αιώνιος.

Εφόσον όμως αυτοί οι άνθρωποι δεν μελετούν την αγία Γραφή και δεν πιστεύουν στο ιερό Ευαγγέλιο, το οποίο καθαρά μας πληροφορεί και με κάθε λεπτομέρεια μας εξηγεί, για την πέρα από τον τάφο ζωή των ανθρώπων, και ότι συνεχίζεται η ζωή των πνευμάτων τα οποία είναι αιώνια και αθάνατα. Κι όταν λέμε πνεύματα εννοούμε τις ψυχές.

Το πιο σπουδαίο και παράξενο άμα είναι ότι, οι άνθρωποι που λένε αυτά τα πράγματα, δεν είναι Μουσουλμάνοι, που κι αυτοί πιστεύουν στο πιλάφι και στα ουρή του Παραδείσου, δεν είναι Βουδιστές, Βραχμανιστές, Κομφουκιστές ή άλλοι άπιστοι, αλλά είναι χριστιανοί ορθόδοξοι, οι οποίοι κάνουν πολλές προσευχές και στο Σύμβολο της Πίστεως μας — το Πιστεύω — που πιθανόν να το λένε μια ή και περισσότερες φορές την ημέρα και στο οποίο μηχανικά και αφηρημένα φαίνεται ομολογούνε ότι «Πιστεύω εις έναν Θεόν... κλπ.
Προσδοκώ Ανάσταση νεκρών και ζωήν του μέλλοντος αιώνος. Αμήν.

Ας μάθουν λοιπόν όλοι αυτοί, που τους δέρνει η αμφιβολία και η απιστία, και ας διδαχθούν από το γεγονός αυτό, πού δεν είναι μοναδικό, για την αποκάλυψη της αλήθειας αυτής, πού κατά καιρούς έγινε και γίνεται σε Μοναχούς του Αγίου Όρους, σε ευλαβείς και ενάρετους χριστιανούς, αλλά και παρόμοιες αποκαλύψεις έχουν γίνει και σε πολλούς χλιαρούς και κρύους ακόμη χριστιανούς, αλλά και σε αμελείς Μοναχούς, καθώς θα δούμε στην συνέχεια του παρόντος Β' τόμου του Γεροντικού, όπως και πολλά του είδους αυτού αναφέρονται και στον Α' τόμον του Γεροντικού μας.

Όλα αυτά μας διδάσκουν ότι και οι ψυχές των κεκοιμημένων Πατέρων και αδελφών μας, πολλή ωφέλεια παίρνουν με τις προσευχές και τα ιερά Μνημόσυνα, που για τις ψυχές αυτές κάνει η αγία μας Εκκλησία, στα οποία επικαλείται το άπειρο έλεος του απείρου, πολυελέου, πολυευσπλάχνου και φιλάνθρωπου Θεού των Πατέρων ημών, και βοηθούνται σημαντικά, από τις ευχές και πρεσβείες που γίνονται στον Πανάγαθο Θεό, από όλους τους Αγίους της Εκκλησίας μας, που περισσότερο ισχύει η δέησις της μεγάλης μας μητέρας, της γλυκιάς μας Παναγίας.
  

Και άλλη θαυματουργική ενέργεια της Θείας Πρόνοιας

Η μικρή Σκήτη της Αγίας Άννας
Στο ησυχαστικό Σπήλαιο των Αγίων Πατέρων Διονυσίου του Ρήτορος και Μητροφάνους στη μικρή Αγιάννα, κατά την ετήσια μνήμη της εορτής των (9 Ιουλίου) το έτος 1958, ο Π. Γεράσιμος με την Συνοδεία του κανόνισαν κι αγόρασαν ψάρια για τριάντα ως σαράντα το πολύ άτομα.
Το Σπήλαιο των Αγίων με την Εκκλησία τους

Στην πανηγυρική αυτή αγρυπνία των Αγίων Πατέρων αυτών, επειδή είναι μετά από την πανηγύρη του αγίου Αθανασίου της Μεγίστης Λαύρας (5 Ιουλίου) παραβρέθηκαν και συλλειτούργησαν δυο Αρχιερείς, ο Κοζάνης Κωνσταντίνος και ο Ξάνθης Αντώνιος, οι οποίοι μαζί τους παρέσυραν και πολλούς άλλους προσκυνητάς και πανηγυριστάς λαïκούς και Μοναχούς, τόσους, που υπερέβησαν τα εκατό και πλέον άτομα.

Μάγειρα είχαν τον Γέροντα Δαμασκηνό των Δανιηλαίων, ο οποίος βλέποντας την αθρόα και απρόβλεπτη προσέλευση των προσκυνητών, βρέθηκε σε πολύ δύσκολη θέση και δεν ήξερε πώς και με ποιό τρόπο να οικονομήσει την κατάσταση αυτή, και ρώτησε τον Π. Γεράσιμο περί του πρακτέου.

Ο Πατήρ Γεράσιμος γεμάτος αγωνία και ανησυχία είπε: «Γέροντα Δαμασκηνέ, οι πανηγυρισταί μας όπως βλέπεις υπερβαίνουν τους εκατό νομάτους, τί θα κάνουμε τώρα Γέροντα μου, τί θα τους προσφέρουμε για να φάνε όλοι αυτοί, πώς θα τα οικονομήσης τα πράγματα;

Ο Μάγειρας είπε, όπως γνωρίζεις Π. Γεράσιμε, τα ψάρια είναι για τριάντα το πολύ σαράντα άτομα, τί θα κάνουμε για τους υπολοίπους; Έχουμε και δυο Αρχιερείς και θα ντροπιαστούμε, τί θα γίνει Γέροντα;

Ο Γέρο - Δαμασκηνός άνθρωπος με μεγάλη πίστη και πεποίθηση στο Θεό και τους εορταζομένους Αγίους, είπε στον Γέροντα Γεράσιμο, με όλη την απλότητα που τον χαρακτήριζε: «Πάτερ Γεράσιμε έχε πίστη στο θεό, στην Παναγία Μητέρα μας και στους Αγίους που εορτάζουμε κι αυτοί θα οικονομήσουν τα πράγματα, τώρα εμείς δεν προλαβαίνουμε να κάνουμε τίποτα, γιατί αυτά λέγονταν όταν γίνονταν η αγρυπνία και το πρωί έπρεπε να παρατεθεί κοινή τράπεζα σ' όλους αυτούς που αγρύπνησαν και σε όσους άλλους εν τω μεταξύ θα έλθουν. Γι' αυτό ο Γερο - Δαμασκηνός βεβαίωσε τον Γέροντα Γεράσιμο, πως με την πίστη και αφοσίωση στο Θεό δεν θα μείνει κανείς παραπονούμενος. Κι όταν είπε αυτά στον Π. Γεράσιμο, ο Γέρο - Δαμασκηνός με βαθειά πίστη, όπως είπαμε, πήρε το κανδύλι που κρέμονταν μπροστά στην εικόνα των εορταζομένων αγίων Διονυσίου και Μητροφάνους και όπως ήταν το άδειασε όλο μέσα στον «Νταβά» —ταψί μεγάλο—που βράζαν τα ψάρια.

Το θαύμα των Αγίων Πατέρων

Όταν ήρθε η ώρα να κενώσουν σε μερίδες τα ψάρια, ο Γέρο-Δαμασκηνός λέγοντας ακατάπαυστα την ευχή, το «Κύριε Ιησού Χριστέ Υιέ του Θεού ελεησόν με καί βοήθησον την ώρα ταύτην» καί παρακαλώντας και τους εορταζομένους Αγίους, άρχισε να κενώνη καί να δίνει τις μερίδες στους διακονητές —σερβιτόρους— που υπηρετούσαν στην τράπεζα.

Έδινε συνέχεια τις μερίδες, οι οποίες πέρασαν τις σαράντα, πενήντα, ογδόντα, εκατό κι ο «νταβάς» δεν εννοούσε να αδειάσει, τόσο που έφτασαν να φάνε περισσότεροι από εκατό άνθρωποι μεσημέρι και βράδυ και στο τέλος είχαν και περισσευούμενα ψάρια για την άλλη μέρα.

Οι γνωρίζοντες την πραγματικότητα Γέροντες: Γεράσιμος με την Συνοδεία του, ο μάγειρας Γέρο - Δαμασκηνός, αλλά και οι άλλοι Πατέρες που γνώριζαν πόσα ψάρια είχαν προμηθευτεί για την πανήγυρη, που όπως είπαμε ήταν πολύ λίγα και με απορία λέγανε, τί θα φάει όλος αυτός ο κόσμος; Όταν είδαν ότι όχι μόνον φτάσανε τα ψάρια, αλλά και περίσεψαν για την άλλη ημέρα, έκαμαν ιδιαίτερη δοξολογία στο Θεό και ευχαριστία στους Αγίους για το εξαίσιο αυτό θαύμα και εδώ πληρώθηκε το ευαγγελικό ρητό που λέγει: «Ζητείτε δε πρώτον την βασιλείαν του Θεού και την δικαιοσύνην αυτού και ταύτα πάντα προστεθήσεται ύμΐν», και «Οίδε ό Πατήρ υμών ό ουράνιος ων χρείαν έχετε και προτού αιτείσθε δίδωσιν υμίν» (Ματθ. Στ' 32 καί 33).





Ο AΓΙΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΚΑΙ Ο ΛΗΣΤΗΣ ΣΤΑΜΑΤΗΣ ΠΡΩΤΟΣ ΚΑΤΟΙΚΟΣ ΤΩΝ ΚΑΡΟΥΛΙΩΝ

Ό Ληστής αυτός Σταμάτης είχε μεγάλη δράση στα περίχωρα της Χαλκιδικής και κατά καιρούς φαίνεται πώς έκανε ληστείες και μέσα στο Άγιο Όρος.
Το Ι. Κελλί του Αγ. Γεωργίου του Φανερωμένου

Μια μέρα αποφάσισε, με δυο παλικάρια του, να ληστέψει ένα από τα Κελλιά, πού βρίσκεται σε κάπως μακρινή απόσταση από τις Καρυές και είναι μεμονωμένο από τα άλλα γύρω Κελιά. Το Κελί αυτό ανήκει σαν εξάρτημα στην Ιερά Μονή του Παντοκράτορα κι έχει εκκλησία έπ' ονόματι του Αγίου Γεωργίου του «Φανερωμένου», είναι πολύ παλιό και όπως μου διηγήθηκαν: Ό σεβαστός Γέροντας μου Ιωακείμ Μοναχός, και τελευταία με βεβαίωσαν και ή συνοδεία των αδελφών Δανιηλαίων, πού κι αυτοί είχαν ακούσει την υπόθεση αυτή από τους Γεροντάδες τους, κι εκείνοι από τον πάππου τους, Γέροντα Δανιήλ τον πρώτον, ότι πριν από 200 χρόνια πήγε ό Ληστής αυτός να ληστέψει το Κελί αυτό πού είχε φήμη πώς ήταν ένα από τα πιο πλούσια Κελιά των Καρυών.

Όπως είναι γνωστό, στα χρόνια της Τουρκικής σκλαβιάς, όλα τα βουνά της Πατρίδας μας ήταν γεμάτα από Ληστές και ληστοσυμμορίες.
Οι ληστές αυτοί κατασκόπευσαν και έμαθαν πώς στο Κελί αυτό μένουν δυο Γεροντάκια αδύνατα και έχουν χρήμα πολύ. Τούτο παρακίνησε τους ληστές να κάνουν την επιχείρηση της ληστείας τους.
Τα μεσάνυχτα πήγαν στο Κελί αυτό, χτύπησαν την πόρτα. Μια φωνή ακούστηκε από μέσα να ρωτάει ποιος είναι πού κτυπά την πόρτα; και τι θέλει τέτοια ώρα; Οι ληστές δε μίλησαν –παρά επέμεναν να χτυπούν την πόρτα και προστακτικά ό αρχηγός τους Σταμάτης είπε: Ανοιχτέ μας είμαστε ξένοι και θέλουμε να φιλοξενηθούμε.

Ένα παλικάρι τους άνοιξε την πόρτα και τους ρώτησε τι θέλετε τέτοια ώρα; Γιατί ήρθατε εδώ; Αυτοί όπως ήταν αρματωμένοι είπανε θέλουμε το Γέροντα, είναι ανάγκη, παραξενεύτηκαν όμως πού είδαν πώς στο Κελί αυτό υπάρχει και νέος, διότι αυτοί γνώριζαν πώς μόνο δύο γέροι άρρωστοι μένουν εκεί, ό νέος που βρέθηκε; Το παλικάρι τους οδήγησε στον Ξενώνα, το λεγόμενο «Αρχονταρίκι» και τους είπε: «Καθίστε κει ώσπου να φωνάξω το Γέροντα».

Ο ΑΓΙΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΘΑΥΜΑΤΟΥΡΓΕΙ
Οΐ ληστές κάθισαν και περίμεναν για ναρθει ό Γέροντας. Πέρασε μια ώρα, πέρασαν δυο, μα ό Γέροντας δε φαινόταν ναρθει, ούτε άλλος κανείς, αλλά βασίλευε απόλυτη σιγή και ησυχία σ' όλο το σπίτι. Τότε οι ληστές έχασαν την υπομονή τους και δοκίμασαν να σηκωθούν, για να ληστέψουν όπως αρχικά είχαν αποφασίσει και να πάρουν ότι πολύτιμο υπήρχε από χρήμα μέχρι κανδήλια ασημικά κι ότι άλλο θα έβρισκαν, αλλά δεν μπορούσαν να κουνηθούν ούτε δεξιά, ούτε αριστερά, ούτε χέρια ούτε πόδια μπορούσαν να κουνήσουν και σαν να ήταν δεμένοι χεροπόδαρα, δεν μπορούσαν καθόλου να σαλέψουν από τη θέση τους.

Άρχισαν τότε να φωνάζουν και να ζητούν βοήθεια, οι πάνοπλοι ληστές από τους αδύνατους και άρρωστους Γεροντάδες. Από τίς φωνές τους ξύπνησαν τα Γεροντάκια, πετάχτηκαν τρομαγμένα από τον ύπνο, έτρεξαν κει πού ακούγονταν οι φωνές —στο Αρχονταρίκι— και τι να ιδούν! Οί ληστές φαίνονταν μεν ελεύθεροι, αλλά δεν μπορούσαν να κουνηθούν από τις θέσεις τους. Οί Γέροντες τους ρώτησαν: Ποιοι είσθε σεις; τι θέλετε δω; Πώς ήρθατε, πώς μπήκατε μέσα στο σπίτι μας; Ποιος σας άνοιξε την πόρτα και σας έβαλε μέσα;

Οί ληστές στην αρχή φώναζαν, απειλούσαν Κι έλεγαν: «θα σας σφάξουμε σαν τα κατσίκια, μας κάματε μαγεία για να μη μπορούμε να κουνηθούμε, λύστε μας αν θέλετε το καλό σας, γιατί μας δέσατε; Εμείς είμαστε καλοί άνθρωποι, δεν ήρθαμε να σας κάνουμε κακό.

Τέλος, αφού κατάλαβαν πώς ήταν πιο αδύνατοι από τα Γεροντάκια και δεν μπορούσαν να κάνουν αλλιώς, άρχισαν με κλάματα να παρακαλούν για να τους λύσουν.

Οί Γέροντες πάλι, με ήρεμο και ταπεινό τρόπο, τους ρώτησαν: «Πώς βρεθήκατε αδελφοί μέσα στο σπίτι μας; Ποιος σας άνοιξε, και τι θέλετε από μας;»

Οι ληστές απάντησαν κλαίγοντας, για το κακό πού τους βρήκε, και είπαν, με παρακλητικό τώρα τρόπο: «Γεροντάδες Ένα παλικάρι μας άνοιξε την πόρτα, μας έβαλε δω να καθίσουμε και μας είπε να περιμένουμε ώσπου νά έρθετε και σεις».

Οί Γέροντες κατάλαβαν πώς κάποιο θαύμα πρέπει νά έγινε, τρέξανε στην εκκλησία, πήραν την εικόνα του αγίου μεγαλομάρτυρας Γεωργίου και την έδειξαν στους Ληστές. Έντρομοι τότε εκείνοι, ,άμα είδαν την εικόνα, με ένα στόμα είπαν: «Ναι, αυτός είναι πού μας άνοιξε» κι αμέσως μετανοιωμένοι αναπήδησαν από τις θέσεις τους, έπεσαν και προσκύνησαν την εικόνα του αγίου Γεωργίου και με χαρά αναφώνησαν ότι αυτός είναι, πού μας φανερώθηκε και τώρα μας λευτέρωσε από τα αόρατα δεσμά μας. Μετανόησαν για τις πράξεις τους, έκαμαν πολλά δώρα και εικόνα στο Κελί αυτό, του Αγίου Γεωργίου, και από τότε πήρε το όνομα «Άγιος Γεώργιος ό Φανερωμένος».
Τα καρούλια, μία από τις πιο ασκητικές περιοχές του Αγ. Όρους

Ό ληστής αυτός, μετά από το μεγάλο αυτό θαύμα πού του συνέβη, και όπως με βεβαίωσε ή Συνοδεία των Δανιηλαίων, μετανοιωμένος άφησε το επάγγελμα του ληστή και πήγε στα Καρούλια. Εκεί έκτισε μικρή ασκητική Καλύβα και εκκλησάκι έπ' ονόματι του Αγίου Γεωργίου. έγινε Μοναχός με το όνομα Σταμάτης. Λέγουν ότι αυτός είναι ό πρώτος πού κατοίκησε στα Καρούλια. Βρήκε τη γαλήνη στην έρημο αυτή, βρήκε την ειρήνη της ψυχής του και πέρασε το υπόλοιπο της ζωής του με ειλικρινή μετάνοια και συντριβή, εξομολογούμενος καθ' ήμερα τα αμαρτήματα του, προχώρησε στην πνευματική ζωή τόσο, πού καθώς έγραφε στο Γέροντα Δανιήλ τον Κατουνακιώτη, ό Λαυριώτης Μοναχός και μετέπειτα Μητροπολίτης Κορυτσάς και καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών, Εύλόγιος Κουρίλας, ότι βρήκε στα πρακτικά της Μεγίστης Λαύρας, να γράφουν πως «ο Γέρων Σταμάτης, πρώην ληστής στα Καρούλια, είχε τέλος όσιακό και ήταν άγιος Μοναχός».

  

Δεν υπάρχουν σχόλια: