Κυριακή 2 Απριλίου 2017

Και η χώρα μου εξακολουθεί να είναι διχοτομημένη… Αυτόν τον καημό έχω μέσα μου και είναι αγιάτρευτος…

Τo 17χρονο κορίτσι της ΕΟΚΑ με την ψυχή λιονταριού!
Η Αγγλική κατοχή της Κύπρου είναι ένα άγνωστο κεφάλαιο της ιστορίας. Λίγοι Ελλαδίτες γνωρίζουν ότι την περίοδο αυτή "η διδασκαλία της Ελληνικής Ιστορίας σχεδόν καταργήθηκε. Εις το Κυβερνητικόν κολλέγιον η ευνουχισμένη Ελληνική Ιστορία εδιδάσκετο από Τούρκον δάσκαλον! Απηγορεύθη η εκμάθησις της Ελληνικής Ιστορίας στα σχολεία και η...
έπαρσις της Ελληνικής Σημαίας. Απηγορεύθη η ανάκρουσις του εθνικού Ύμνου της Ελλάδος. Από τα σχολεία κατεβάσθησαν τα πορτραίτα των λαϊκών ηρώων."
Η ΠΑΜΠΙΤΣΑ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ-ΑΡΑΠΙΔΟΥ είναι μία από τις πολλές γυναίκες αγωνίστριες της ΕΟΚΑ και από τις πρώτες που συλλαμβάνονται.
Κατά τη διάρκεια της φυλάκισής της, τις νυχτερινές ώρες, ράβει κρυφά μέσα στο κελί της μία ελληνική σημαία με άσπρα και γαλάζια νάιλον εσώρουχα.
Όταν αποφυλακίζεται, σε ένδειξη πατριωτισμού, ανεμίζει την ελληνική σημαία. Σήμερα η ΠΑΜΠΙΤΣΑ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ-ΑΡΑΠΙΔΟΥ αναπολεί τις δύσκολες στιγμές που βίωσε κατά τη διάρκεια της αγγλικής κυριαρχίας στο νησί.
«Στη φυλακή δεχόμασταν μόνο στενούς συγγενείς, μια φορά το μήνα με συρματόπλεγμα στη μέση να μας χωρίζει. Είχα πάθος με την Ελλάδα, και μια νύχτα στη μοναξιά του κελιού, σκέφτηκα, πως όταν αποφυλακιστώ, θα ήθελα να βγω κρατώντας την ελληνική σημαία. Έτσι μου ήρθε η ιδέα… Στο επισκεπτήριο έλεγα στη μάνα μου να μου φέρνει εσώρουχα (κομπινεζόν και βρακιά), μόνο άσπρα και γαλάζια. Επέμενα και εκείνη απορούσε…
Είχαμε μετατρέψει ένα κελί σε εκκλησιά. Ερχόταν ο παπάς κάθε Κυριακή μας ευλογούσε και από εκεί έπαιρνα κεριά, τα άναβα κρυφά στο κελί και άρχισα να κόβω τα εσώρουχα σε λωρίδες. Δυο χρόνια με το φως του κεριού έραβα τη σημαία!…».
Η ώρα της αμνησίας
« Μέσα στην αγωνία μου, έψαχνα κοντάρι να δέσω τη σημαία. Σε μια γωνιά βλέπω το σκουπόξυλο της καθαρίστριας, το άρπαξα, έδεσα τη σημαία με κομμάτια κορδέλας. Καθώς άκουγα να φωνάζουν «ζήτω οι ήρωες και οι ηρωίδες», τη σήκωσα ψηλά και προχώρησα στην έξοδο… Τα δάκρυα μου έτρεχαν ποτάμι… ΄Επεσα στην αγκαλιά των δικών μου και από εκεί και πέρα δεν θυμάμαι τίποτα…».
«Την 1-4-1955, σποραδικές εκρήξεις συγκλονίζουν το νησί και με προκηρύξεις ο Γρίβας αρχίζει τον ένοπλο αγώνα. Με τη συμμαθήτριά μου Ρίτα Ανθούλη, θέλαμε να μπούμε στην ΕΟΚΑ αλλά ήταν αόρατη. Κάποιος που μας άκουσε, μας πλησίασε, μας εξήγησε πως για να γίνουμε δεκτές «θα χρειαστεί να αντέξουμε σε σκληρές δοκιμασίες». Δεχτήκαμε και μας οδήγησε σε παλιόσπιτο ενός χωριού και ορκιστήκαμε «πίστη στην πατρίδα» και «δε θα προδώσουμε ποτέ».
Στην αρχή ρίχναμε προκηρύξεις, μεταφέραμε επιστολές και πυρομαχικά στους αντάρτες. Εκεί γνωρίσαμε τον Νίκο Σαμψών, τολμηρό, αδίστακτο παλικάρι! Τον εκτιμούσα πολύ, αλλά η στάση του στο πραξικόπημα, με απομάκρυνε, έκοψα την καλημέρα και δεν τον ξανάδα.
Οι γονείς μου δεν ξέρανε τίποτα. Η αδελφή μου κάτι υποψιάστηκε: «Καταραμένη πού ήσουν πάλι; Τι έκανες; Πάλι πράσινη είσαι!» μου είπε όταν με αντίκρισε φοβισμένη.
Όταν τέθηκε απαγόρευση κυκλοφορίας στους άνδρες, ο Γρίβας διέταξε να δράσουν οι γυναίκες. Μας διέταξαν να βάλουμε δυο βόμβες σε αγγλικό στόχο και ο Σαμψών μας απέτρεψε γιατί θα κινδυνεύαμε. Τις πήρα στην τσάντα και με το αυτοκίνητο της Ρίτας ξεκινήσαμε. Αφού περάσαμε δυο μπλόκα, στο τρίτο ο άγγλος στρατιώτης έψαξε την τσάντα μου και τρόμαξε σαν τις είδε! Εμείς γελούσαμε επίτηδες, για να θολώσουμε τα νερά…
Μας συνέλαβαν, έφαγα το ξύλο της αρκούδας! Δεν ομολόγησα κι επέμενα: «βάλατε στην τσάντα τις βόμβες για να με ενοχοποιήσετε». Στις 3-12-56 μας δίκασαν με πρόεδρο του δικαστηρίου τον σέρ Μπέρναρντ Σό (τι τραγική ειρωνεία η απλή συνωνυμία!) Συνήγοροι μου οι Γλαύκος Κληρίδης, Τάσος Παπαδόπουλος και Ρολάνδης. Με καταδίκασαν επτά χρόνια και τη Ρίτα δύο».
Ο μεγάλος της καημός!
«Στις φυλακές, όταν θα εκτελούσαν τον Παλληκαρίδη και τον οδηγούσαν στην αγχόνη, ξεσηκωθήκαμε στα κελιά να του συμπαρασταθούμε, στις στερνές στιγμές του. Φωνάζαμε «Θάρρος Βαγορή! Θάρρος Παλληκαρίδη!» Και μας απαντούσε: «Θάρρος σε σας, να συνεχίσετε την αγώνα». Μετά από λίγο ακούστηκε ο γδούπος από το κρέμασμα… Απ’ όλα τα κελιά άκουγες θρήνους… ήταν μόνο 18 χρόνων! Παλικάρι! Δεν μπορώ να χωνέψω, ότι πολεμήσαμε, αγωνιστήκαμε, άλλοι εκτελέστηκαν, για τη λευτεριά μας! Και η χώρα μου εξακολουθεί να είναι διχοτομημένη… Αυτόν τον καημό έχω μέσα μου και είναι αγιάτρευτος…».
Πηγή: Real News (1/4/2012).
Νικ. Κλ. Λανίτης. «Η Δούλη Ελλάς του Νότου», Αθήναι 1954
Νικ. Κρανιδιώτης «Η Κύπρος εις τον Αγώνα της Ελευθερίας», 1958

9 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Τα πράγματα είναι απλά. Αφού τα βουτυρόπαιδα οι Άγγλοι ΝΤΡΟΠΙΑΣΤΗΚΑΝ στην Κύπρο της ΕΟΚΑ από αμούστακα παιδιά του λαού, πήραν το μάθημά τους ΟΙ ΑΓΓΛΟΣΑΞΟΝΕΣ και έβαλαν τις κρετινόφατσες του Τουρκικού Στρατού, να κάνουν την ΚΤΗΝΩΔΗ δουλειά της ΥΦΑΡΠΑΓΗΣ της Κύπρου, πάντα βέβαια, για λογαριασμό των μεγάλων οικονομικών συμφερόντων του Αγγλικού Στέμματος. Γι αυτό σου λέω. ΟΛΑ ΤΑ ΑΙΜΑΤΗΡΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΠΡΟΣ.."ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΙΝ" ΤΑ ΒΡΙΣΚΩ "ΠΑΣΣΈ" . Αυτό που έχουν να κάνουν οι ΔΥΝΑΤΟΙ ΤΗς ΓΗΣ θα το κάνουν, που να σκάσουμε όλοι εμείς. ΑΠΛΑ..ΘΑ ΣΚΟΤΩΝΟΝΤΑΙ Τ Ζ Α Μ Π Α οι γιοί ΤΩΝ ΦΤΩΧΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ...ΑΛΙΜΟΝΟ ΜΑΣ..ΕΞΑΛΛΟΥ ΧΑΛΚΕΥΕΤΑΙ ΤΕΤΟΙΑ ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΗ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΘΑ ΕΧΕΙ ΚΑΝΕΝΑ ΝΟΗΜΑ, ΚΑΜΙΑ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΑΙΜΑΤΗΡΗ, ΣΤΟ ΠΡΟΣΕΧΕΣ.ΜΟΝΟ Η ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΈΧΕΙ ΚΑΠΟΙΑ ΕΛΠΙΔΑ..Εσείς συνεχίστε πάντως τα μνημόσυνα. Τα βρίσκω και γω ΆΚΡΩΣ ΣΥΓΚΙΝΗΤΙΚΑ...

Ανώνυμος είπε...

Πολλά βουτυρόπαιδα υπήρχαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν. Κανένας αγώνας για τη λευτεριά δεν πάει τζάμπα ρεεεε....

Ανώνυμος είπε...

Φυσικά και πάνε ΤΣΑΜΠΑ ΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΓΙΑ ΤΗ ΛΕΥΤΕΡΙΑ όταν αυτοί που τους ΔΙΑΤΑΖΟΥΝ, ΑΝΤΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΣΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΓΡΑΜΜΗ ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥΣ, ΚΑΙ ΝΑ ΠΟΛΕΜΑΝΕ ΤΟΝ ΕΧΘΡΟ, ΚΛΕΙΝΟΝΤΑΙ ΣΕ ΑΣΦΑΛΗ ΓΡΑΦΕΙΑ ΣΤΑ ΠΟΛΥ ΜΕΤΟΠΙΣΘΕΝ, και στέλνουν τα φτωχά παιδιά του κοσμάκη να πάνε να σκοτωθούν στο όνομα της "πατρίδας" δηλαδή ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΞΥΠΗΡΕΤΗΣΗ ΤΩΝ ΚΛΕΦΤΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΑΦΕΝΤΙΚΩΝ ΤΟΥΣ.
Δεν ξέρω ποιος πληρώνεται για να λειτουργεί ως αγκιτάτορας στους ανεγκέφαλους του Ελλαδιστάν.Θα σε πληροφορήσω όμως ότι θεωρείται πολύ ντεμοντέ αυτός ο τρόπος "αγώνα".
Ο Εχθρός είναι μέσα μας και ΟΧΙ απέξω μας. Όσο δεν το κατανοούμε αυτό, ΜΑΤΑΙΑ ΟΛΑ.ΤΣΑΜΠΑ ΧΥΝΕΤΑΙ ΤΟ ΑΙΜΑ ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΣΕ ΟΛΑ ΤΑ ΜΗΚΗ ΚΑΙ ΤΑ ΠΛΑΤΗ ΤΗΣ ΓΗΣ.ΜΑΚΡΑΝ ΕΜΟΥ ΟΙ ΕΘΝΟΦΥΛΕΤΙΣΜΟΙ ΚΑΘΕ ΕΙΔΟΥΣ.

Ανώνυμος είπε...

΄΄ΜΑΚΡΑΝ ΕΜΟΥ ΟΙ ΕΘΝΟΦΥΛΕΤΙΣΜΟΙ ΚΑΘΕ ΕΙΔΟΥΣ. ΄΄


Έ! Πέστο μας ντέ ! Μάς τό κρατάς για κερασάκι στην τούρτα ... Μήν είσαι μηδενιστής ....εδω τουλάχιστον δέν είμαστε ....

Ανώνυμος είπε...

οκ ρε φίλε το πιάσαμε πως γενικά σαν άτομο, δεν ξέρεις, ούτε θέλεις-για τους λόγους που προβάλλεις-να πολεμάς και γενικά να αγωνίζεσαι.Και υποθέτω πως αυτό δεν αφορά μονάχα τους εθνικούς αγώνες αλλά η φιλοσοφία σου αυτή έχει αντίκτυπο και στην καθημερινότητά σου.Και σε περίπτωση πολέμου στο μέλλον-αφού ξετρελαίνεσαι για δακρύβρεχτα μνημόσυνα- σε βλέπω να κάθεσαι στον καναπέ σου μπροστά στη 3D plasma tv σου να παρακολουθείς τον αγώνα τρισδιάστατα.Αν έχεις και 4D εικονική πραγματικότητα μέχρι τότε, θα είσαι λοιπόν μέσα στο πεδίο της μάχης..από τον καναπέ σου.Και πολύ πιθανόν με το τέλος του αγώνα να είσαι και από τους πρώτους που θα τρέξουν να πάρουν... παράσημα!
Θα σου πω ακόμα κάτι.Ξέρω ένα αμούστακο παιδί.Ξεγελάστηκε το καημένο κ αυτό κ έπεσε θύμα των δυνατών της γης, παρασυρόμενο σε ψεύτικους ντεμοντέ αγώνες.Όταν όμως πρέπει να εξηγήσω τι πάει να πει ΠΑΤΡΙΔΑ, ΙΔΑΝΙΚΟ, ΛΕΥΤΕΡΙΑ λέω απλά Ευαγόρας Παλληκαρίδης.

Ανώνυμος είπε...

Ο Χριστιανός άνθρωπος ΔΕΝ είναι μηδενιστής. Δεν είναι δυνατόν να είναι, λόγω του περιεχομένου της πίστεώς του. Αλλά τι "παίζει" γύρω του, ΟΦΕΙΛΕΙ να το ΓΝΩΡΙΖΕΙ...

Ανώνυμος είπε...

..και οφείλει να νιώθει και τι παίζει μέσα του..αν παίζει..
δεν διδάσκω αυτό που ξέρω
δεν διδάσκω αυτό που πρέπει
διδάσκω αυτό που νιώθω
Ιωάννης Θεολόγος
καληνύκτα σε όσους αγαπούν τους αγώνες κ σε όσους όχι

Ανώνυμος είπε...

Oι ήρωες πρέπει να υπάρχουν για να συντηρούν τά ιδανικά ,τις ιδέες , τά όνειρα ,το υπερβατικό, την ποίηση , το τραγούδι .....Άν πεθάνουν οι ήρωες ,οι άγιοι ,οι μάρτυρες θα πεθάνουν καί αυτά και τότε...; Μία πεζή ζωή δέν υποφέρεται ....μία ζωή που περιορίζεται στην ικανοποίηση των ενστίκτων τί θα φάμε ,τί θα πιούμε , τί θα ...Τί θα έχουμε να λέμε στά παιδιά ; Ολοι έχουμε δεί πόσο τα παιδιά έχουν ανάγκη από ιστορίες ,πόσο τά συνεπαίρνουν Απο το δημοτικό πρέπει να διδάσκονται και η ιστορία και τά θρησκευτικά, η Παλαιά Διαθήκη σάν παραμύθι .....

Ανώνυμος είπε...

Τελείωσε ο καιρός των παραμυθιών φίλε μου. ΖΟΎΜΕ ΣΕ ΑΛΛΗ ΔΙΑΣΤΑΣΗ ΠΙΑ. ΔΕ ΜΑΣΑΜΕ.