Τῇ ΚΑʹ (21ῃ) τοῦ μηνὸς Νοεμβρίου, ἡ ἐν τῷ Ναῷ Εἴσοδος τῆς Ὑπεραγίας Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου καὶ Ἀειπαρθένου Μαρίας.
Στίχοι
Ἔνδον τρέφει σε Γαβριὴλ ναοῦ, Κόρη,
Ἥξει δὲ μικρὸν καὶ τὸ Χαῖρέ σοι λέξων.
Βῆ ἱερὸν Μαρίη τέμενος παρὰ εἰκάδι πρώτῃ.
Η ἑορτή τοῦ ἡσυχαστικοῦ μοναχισμοῦ
«Χαῖρε, Ἁγία ἁγίων μείζων.»
«Εἴσελθε
εἰς τὰ ἄδυτα, καὶ γνῶθι μυστήρια, καὶ ἑτοιμάζου γενέσθαι, τοῦ Ἰησοῦ
οἰκητήριον, τερπνὸν καὶ ὡραῖον, τοῦ παρέχοντος τῷ κόσμῳ, τὸ μέγα ἔλεος. » (Χαίροις ἀσκητικῶν, β΄ τροπάριον Αποστίχων Εισοδιων)
Ἡ πραγματική Ὀρθόδοξη Ἐσχατολογία εἶναι ὁ Ἡσυχασμός.
π. Ἰωάννης Ρωμανίδης
Ο ησυχασμός είναι η «λυδία λίθος» για την αυθεντική χριστιανικότητα! Ὁ Ἠσυχασμός εἶναι ἡ πεμπτουσία τῆς ὀρθοδόξου παραδόσεως, ταυτιζόμενος
μὲ αὐτὸ ποὺ περικλείει καὶ ἐκφράζει ὁ ὅρος ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ. Ἔξω ἀπὸ τὴν
ἡσυχαστικὴ παράδοση ἡ Ὀρθοδοξία εἶναι ἀνύπαρκτη καὶ ἀδιανόητη.
Μακαριστός π. Γεώργιος Μεταλληνός
Και μόνο η ησυχία είναι μυστική προσευχή.
Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης
Η ησυχία είναι μεγάλη υπόθεση!! Ακόμη και να μην προσεύχεται κανείς, και μόνο με την ησυχία προσεύχεται!! Είναι
μυστική προσευχή και πολύ βοηθάει στην προσευχή, σαν την άδηλη αναπνοή
στον άνθρωπο!! Αυτός που κάνει δουλειά πνευματική στην ησυχία, βυθίζεται
μετά στην ευχή!! Ξέρεις τί θα πει βυθίζεται;;
Το παιδάκι, όταν λουφάζει στην αγκαλιά της μάνας του, δεν μιλάει! Είναι
ένωση πλέον, επικοινωνία! Γιʹ αυτό, πολύ βοηθάει το Μοναστήρι, να είναι
απομακρυσμένο από τον κόσμο και από αρχαιολογικούς χώρους και κοσμικούς
θορύβους και από τους πολλούς ακόμη ανθρώπους!
Η εξωτερική ησυχία, μακριά από τον κόσμο,
με την διακριτική άσκηση και την αδιάλειπτη προσευχή, πολύ γρήγορα
φέρνει και την εσωτερική ησυχία (την ειρήνη της ψυχής), η οποία είναι η
απαραίτητη προϋπόθεση γιά την πνευματική λεπτή εργασία!! Τότε πιά, ο
άνθρωπος δεν ενοχλείται από την εξωτερική ανησυχία, γιατί στην ουσία
μόνον το σώμα βρίσκεται στην γη, ενώ ο νους βρίσκεται στον
Ουρανό!!>>!!!
Πηγή: Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου – ΛΟΓΟΙ Α’ «Με Πόνο και Αγάπη».
Τα ίχνη της βαθειάς και ολόθερμης προσευχής
της παραμάνας του Αγίου Σωφρονίου στην παιδική του καρδιά.
Με μεγάλη αγάπη ο Γέροντας θυμόταν επίσης την παραμάνα του. Η επίδρασή της στη διαμόρφωση της πνευματικής μορφής του Σεργίου (του μετέπειτα αρχιμανδρίτη Σωφρονίου) κατά τα παιδικά του χρόνια ήταν αποφασιστική. Γι’ αυτήν ο Γέροντας Σωφρόνιος εν μέρει αναφέρεται στη «Συνομιλία με την οικογένεια». Η παραμάνα ανατράφηκε σε αγροτική οικογένεια. Χάρη στη στενή σχέση της αγροτικής ζωής με την Ορθόδοξη Εκκλησία η παραμάνα συνήθισε από την αρχή της παιδικής ηλικίας της να προσεύχεται επί πολύ στην εκκλησία και στο σπίτι. Από τα νεανικά της χρόνια διακριτικό χαρακτηριστικό ήταν η παρθενική εκείνη καθαρότητα της ψυχής της, που την έκανε τόσο ικανή για τη βαθειά καρδιακή προσευχή. Όταν έφθασε σε ηλικία γάμου, οι γονείς της την αρραβώνιασαν δια της βίας μ’ ένα παλικάρι του χωριού. Την πρώτη νύκτα του γάμου πήδηξε από το παράθυρο στον δρόμο, κι έτσι, χωρίς να πάρει μαζί της κανένα εφόδιο, κατέφυγε στη Μόσχα με την ελπίδα να βρει εκεί κάποια εργασία. Έτσι προσελήφθη ως παραμάνα στην οικογένεια του Σαχάρωφ, όπου της εμπιστεύθηκαν την ανατροφή του νεογέννητου Σεργίου.
Οι αναμνήσεις του Γέροντος από τα νηπιακά και παιδικά του χρόνια συνδέονταν ακριβώς με αυτήν. Εκείνη δεν τον πήγαινε μόνο περίπατο, αλλά και στην εκκλησία για τις ακολουθίες. Εκεί ο μικρός Σέργιος καθόταν στα πόδια της, όσο αυτή προσευχόταν. Η βαθειά αυτή και ολόθερμη προσευχή της παρθενικής καρδιάς δεν πέρασε χωρίς να αφήσει τα ίχνη της στο παιδί. Και η παραμάνα, χωρίς η ίδια να το συνειδητοποιήσει, έγινε ο πρώτος δάσκαλος προσευχής για τον Γέροντα Σωφρόνιο .
Η συνήθεια αυτή και η απαίτηση για αδιάλειπτη προσευχή διατηρήθηκαν στον Γέροντα κατά τη διάρκεια όλης της ζωής του, ακόμη και κατά τους χρόνους εκείνους που άρχισε να προσελκύεται από τις ανατολικές θρησκείες στην αναζήτηση του Υπερπροσωπικού Απολύτου. Αυτή ήταν η περίοδος κατά την οποία έπαυσε να εκκλησιάζεται και, σύμφωνα με τα ίδια του τα λόγια, «με μεγάλη προσπάθεια … άρχισε να αναχαιτίζει στον εαυτό του … την προσευχή» και «αποφάσισε να απομακρυνθεί από την παιδική προσευχή …» . Το γεγονός αυτό η παραμάνα το ζούσε με πόνο, γιατί αγαπούσε τον Σέργιο με μητρική αγάπη. Έτσι κάποτε, λίγο πριν από τον καιρό που ο Σέργιος όφειλε να καταταγεί στο στρατό, ενώ αυτή ήταν απασχολημένη με τις καθημερινές δουλειές του σπιτιού –σιδέρωνε τα ρούχα–, και ο Σέργιος βρισκόταν στο δωμάτιο δίπλα της, ξαφνικά αυτή, ακουμπώντας το χέρι της στο κεφάλι του, με πικρία του είπε τρυφερά: «Ανόητο παιδί! Μα ο άνθρωπος χωρίς τον Θεό είναι σαν το άγαλμα»! Είναι φανερό ότι η φλογερή προσευχή της παραμάνας συγκράτησε τον νεαρό Σέργιο από τον τελικό χωρισμό του από τον χριστιανισμό κατά τα χρόνια εκείνα και την ολοκληρωτική στροφή του προς τις θρησκευτικές ιδέες της μη χριστιανικής Ανατολής..
Αγίου Σωφρονίου Σαχάρωφ. Γράμματα στη Ρωσία. Ιερά Πατριαρχική και Σταυροπηγιακή ΜονήΤιμίου ΠροδρόμουΈσσεξ Αγγλίας, 2009
/iconandlight.