«Σήμερα οι άνθρωποι ζητούν να τους αγαπήσουν και γι' αυτό αποτυγχάνουν. Το σωστό είναι να μην ενδιαφέρεσαι αν σε αγαπούν, αλλά αν εσύ αγαπάς το Χριστό και τους ανθρώπους. Μόνο έτσι γεμίζει η ψυχή».
Είναι μία επιπλέον σκοτούρα το να ζητάς ή να προσδοκάς την αγάπη των άλλων, άσε το που θα πρέπει να παίρνεις όλογυρίς τον χρόνο τα βουνά και τα λαγκάδια για νά 'βρεις να μαδάς μαργαρίτες.
Έχουμε έλλειμμα αγάπης και αυτό γιατί εάν οι άνθρωποι γνώριζαν την γραφή, θα ήξεραν και από πολλές πηγές ορθόδοξες ότι ο Θεός είναι αγάπη και πρέπει να γίνουμε εμείς αγάπη.Οποταν εάν ήσαν όλοι αγάπη ,δεν θα είχαμε έλλειμμα αγάπης χριστιανικής.
Το κακό είναι ότι εψυγη η αγάπη των πολλών και αυτό επειδή,εψυγη η αγάπη της αλήθειας. Βεβαίως υπάρχουν άνθρωποι που δίνουν αγάπη ,αλλά η αγάπη χρειάζεται όπως λένε οι αββάδες της ερήμου και πληρέστερη πίστη. Άρα και εκεί εκφραζουμε την ανεπάρκεια μας.
...αλλα η αγάπη εχει δύο κατευθύνσεις: 1) Εξ όλης της ψυχής,της διάνοιας και της ισχύος ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΘΕΟ.(ΑΓΑΠΗ) 2) Και την αγάπη του πλησίον που είναι όπως μας είπε ο αγ.Νικοδημος ο Αγιορείτης,μέσα από τα πρέποντα όρια .
Διότι εάν την αγάπη δεν την μεταχειριστείς όπως πρέπει,μπορεί να σε χωρίσει από τον Θεό,οδοιπορων στους δρόμους του πεπτωκοτος κόσμου. Η αγάπη άνευ ορίων,οδηγεί πολλές φορές σε παραφροσύνη,με αποτέλεσμα τον θάνατο. Επίσης,αγάπη θεωρούν οι Πατέρες της ερήμου,όλες τις Μακαριότητες της Γραφής. Στους ψαλμούς απαντούμε μερικές. Και στην Κ.Διαθηκη Μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι...κλπ κλπ.
Έργο μας θα πρέπει να είναι η τελειότητα της αγάπης+ η τελειότητα της αγνείας( αγνότητας). Αρχή όμως και φινάλε ο φόβος του Θεού. Ο πρώτος φόβος είναι ο φόβος της κολάσεως. Ο τελικός φόβος,είναι ο φόβος να μην πληγώσουμε την αγάπη,δλδ τον ΘΕΟ. ΠΩΣ; ΜΕ ΤΗΝ ΥΠΕΡΗΦΑΝΕΙΑ ΜΑΣ. ΑΛΛΑ όπως λένε οι αββάδες μας,η τέλεια αγάπη έξω βάλει τον φόβο.
Ναι βεβαίως,ο Γέρων* άγιος Εφραίμ ΑριΖονιτης,μας το έχει πει ότι έχουμε έλλειψη αγάπης.
Για εμάς τους χριστιανούς,πιστεύουμε ολόψυχα,ότι την σήμερον δεν έπρεπε κανείς χριστιανός είτε λαϊκός ,είτε κληρικός σε όλους τους βαθμούς ιερωσύνης ,μετά την τόση εμπειρία της Εκκλησίας,να βρισκόταν στην κόλαση. Κανείς χριστιανός Ορθόδοξος! Και όταν ακούμε τον Άγιο Νικόδημο τον Αγιορείτη να μας λέγει ότι εκ της Χάριτος έχουμε το δικαίωμα να επιστρέφουμε τους αδελφούς μας στην Αγία πίστη μας και είναι χρέος αυτό εκ της Χάριτος διότι θα λογοδοτήσουμε στον Θεό και για τον πλησίον μας. Διότι δεν μπορείς να πεις,τι να με νοιαζει εμένα για τον πλησίον μου. Όταν πληγωθεί το χέρι σου,πας πάνω κάτω να βρεις γιατρειά. Του βάζεις αλοιφή,του βάζεις επίδεσμο. Πόσο μάλλον οι αδελφοί μας ,και πως μπορείς να λες τι να με μέλη εμένα ,όταν βλέπεις τον αδελφό σου σαπισμενο και πανουκλιασμενο ,όπου είναι μέλος του σώματος Του Χριστού να αδιαφορούμε γι'αυτόν;!
Είναι μία επιπλέον σκοτούρα το να ζητάς ή να προσδοκάς την αγάπη των άλλων, άσε το που θα πρέπει να παίρνεις όλογυρίς τον χρόνο τα βουνά και τα λαγκάδια για νά 'βρεις να μαδάς μαργαρίτες.
ΑπάντησηΔιαγραφήΈχουμε έλλειμμα αγάπης και αυτό γιατί εάν οι άνθρωποι γνώριζαν την γραφή, θα ήξεραν και από πολλές πηγές ορθόδοξες ότι ο Θεός είναι αγάπη και πρέπει να γίνουμε εμείς αγάπη.Οποταν εάν ήσαν όλοι αγάπη ,δεν θα είχαμε έλλειμμα αγάπης χριστιανικής.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο κακό είναι ότι εψυγη η αγάπη των πολλών και αυτό επειδή,εψυγη η αγάπη της αλήθειας.
Βεβαίως υπάρχουν άνθρωποι που δίνουν αγάπη ,αλλά η αγάπη χρειάζεται όπως λένε οι αββάδες της ερήμου και πληρέστερη πίστη.
Άρα και εκεί εκφραζουμε την ανεπάρκεια μας.
...αλλα η αγάπη εχει δύο κατευθύνσεις:
1) Εξ όλης της ψυχής,της διάνοιας και της ισχύος ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΘΕΟ.(ΑΓΑΠΗ)
2) Και την αγάπη του πλησίον που είναι όπως μας είπε ο αγ.Νικοδημος ο Αγιορείτης,μέσα από τα πρέποντα όρια .
Διότι εάν την αγάπη δεν την μεταχειριστείς όπως πρέπει,μπορεί να σε χωρίσει από τον Θεό,οδοιπορων στους δρόμους του πεπτωκοτος κόσμου.
Η αγάπη άνευ ορίων,οδηγεί πολλές φορές σε παραφροσύνη,με αποτέλεσμα τον θάνατο.
Επίσης,αγάπη θεωρούν οι Πατέρες της ερήμου,όλες τις Μακαριότητες της Γραφής.
Στους ψαλμούς απαντούμε μερικές.
Και στην Κ.Διαθηκη Μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι...κλπ κλπ.
Έργο μας θα πρέπει να είναι η τελειότητα της αγάπης+ η τελειότητα της αγνείας( αγνότητας).
Αρχή όμως και φινάλε ο φόβος του Θεού.
Ο πρώτος φόβος είναι ο φόβος της κολάσεως.
Ο τελικός φόβος,είναι ο φόβος να μην πληγώσουμε την αγάπη,δλδ τον ΘΕΟ.
ΠΩΣ;
ΜΕ ΤΗΝ ΥΠΕΡΗΦΑΝΕΙΑ ΜΑΣ.
ΑΛΛΑ όπως λένε οι αββάδες μας,η τέλεια αγάπη έξω βάλει τον φόβο.
Ναι βεβαίως,ο Γέρων* άγιος Εφραίμ ΑριΖονιτης,μας το έχει πει ότι έχουμε έλλειψη αγάπης.
Για εμάς τους χριστιανούς,πιστεύουμε ολόψυχα,ότι την σήμερον δεν έπρεπε κανείς χριστιανός είτε λαϊκός ,είτε κληρικός σε όλους τους βαθμούς ιερωσύνης ,μετά την τόση εμπειρία της Εκκλησίας,να βρισκόταν στην κόλαση.
Κανείς χριστιανός Ορθόδοξος!
Και όταν ακούμε τον Άγιο Νικόδημο τον Αγιορείτη να μας λέγει ότι εκ της Χάριτος έχουμε το δικαίωμα να επιστρέφουμε τους αδελφούς μας στην Αγία πίστη μας και είναι χρέος αυτό εκ της Χάριτος διότι θα λογοδοτήσουμε στον Θεό και για τον πλησίον μας.
Διότι δεν μπορείς να πεις,τι να με νοιαζει εμένα για τον πλησίον μου.
Όταν πληγωθεί το χέρι σου,πας πάνω κάτω να βρεις γιατρειά.
Του βάζεις αλοιφή,του βάζεις επίδεσμο.
Πόσο μάλλον οι αδελφοί μας ,και πως μπορείς να λες τι να με μέλη εμένα ,όταν βλέπεις τον αδελφό σου σαπισμενο και πανουκλιασμενο ,όπου είναι μέλος του σώματος Του Χριστού να αδιαφορούμε γι'αυτόν;!
Αγαπάτε αλλήλους!!!
ΑπάντησηΔιαγραφή