Καλή η βόλτα αλλά Θα έλεγα να κάνουμε και ένα reunion, να μαζευτούμε όσοι θέλουμε και να συστηθούμε από κοντά, να γνωρίσω τον Λακιώτη, τον Σπηλαιώτη, να ξέρω με ποίους έχω να τσακώνομαι, χαχα
μία... μονομαχία στο Ελ Πάσσο, το πιο πιθανό, με γρήγορα επιχειρήματα αστραπή και διαξιφισμούς... μέχρι... τελικής... πτώσεως
χωρίς να ολοκληρώνεται κανένα θέμα φυσικά... και το μπαλάκι να πετάγεται πίσω με φόρα κι άγχος, καθώς με βιά μετρά τη γή 'σκαρδαμυκτί και πιτσφυτίλι...
...
υπήρξαμε ενδεχομένως φανατικοί φανς, τοτε στα νειάτα μας, και με καμάρι, για το πόσο αντέχαμε την παγωμάρα, όταν χαλιά τραβιώνται απότομα και η αδρεναλίνη να παγώνει τα αίματα, μετά από θέρμή κουβέντα,
με τα επιχειρήματα μετέωρα για μιά στιγμή να επαναλαμβάνωνται ξανά εις ώτα απλανή μή ακουώντων να κουρελιάζονται απ' την τυφλή επιμονή... την υπογλυκαιμία... να σταφιδιάζει το εγώ... μα να επιμένει χωρίς αιτία σ'ενα κυνήγι εννοιών που συρικνώνονται μέχρι να εξατμιστούν
και οι εμβριθείς συλλογισμοί ανάκατοι, ξέπνοες και αμήχανες ξεφουσκωμένες ρητορείες...
... καθόλου άσχημα... !
(η φοιτητική μπυραρία, και το πολιτικό καφενείο, να συναντούν το συμποσιάζον ταβερνάκι τών νεορθόδοξων -ή... το ενίοτε μπαράκι με το ουΐσκυ και το πούρο- και... το εδώ... σχεδόν... σαν μια ψευδαίσθηση, θολό, ν'αναμετριέται με τα εγγύς και τα μακράν... και τα παράλληλα τα σύμπαντα, να δείχνουν σαν να αιωρούνται πέριξ... τόσο απτά... και τοσο καλοταϊσμένα... !)
Καλή η βόλτα αλλά Θα έλεγα να κάνουμε και ένα reunion, να μαζευτούμε όσοι θέλουμε και να συστηθούμε από κοντά, να γνωρίσω τον Λακιώτη, τον Σπηλαιώτη, να ξέρω με ποίους έχω να τσακώνομαι, χαχα
ΑπάντησηΔιαγραφή... ρηγιούνιον... με... άνευ... "ρη"...
Διαγραφήκαι με... χωρίς
τις απαραιτητες μασκούλες...
(όχι τίς υγειονομικές
τίς μίας χρήσεως,
τις άλλες...
τίς μονίμου χρήσης... )
ίσως λίγακι δυσκολάκι
να υπάρξει τέτοιο πράμα...
μία... μονομαχία στο Ελ Πάσσο, το πιο πιθανό,
με γρήγορα επιχειρήματα αστραπή
και διαξιφισμούς...
μέχρι... τελικής... πτώσεως
χωρίς να ολοκληρώνεται κανένα θέμα φυσικά...
και το μπαλάκι να πετάγεται πίσω με φόρα κι άγχος,
καθώς με βιά μετρά τη γή
'σκαρδαμυκτί και πιτσφυτίλι...
...
υπήρξαμε ενδεχομένως φανατικοί φανς, τοτε στα νειάτα μας,
και με καμάρι, για το πόσο αντέχαμε την παγωμάρα,
όταν χαλιά τραβιώνται απότομα
και η αδρεναλίνη να παγώνει τα αίματα, μετά από θέρμή
κουβέντα,
με τα επιχειρήματα μετέωρα για μιά στιγμή
να επαναλαμβάνωνται
ξανά εις ώτα απλανή
μή ακουώντων
να κουρελιάζονται απ' την τυφλή επιμονή...
την υπογλυκαιμία...
να σταφιδιάζει το εγώ...
μα να επιμένει
χωρίς αιτία
σ'ενα κυνήγι εννοιών
που συρικνώνονται
μέχρι να εξατμιστούν
και οι εμβριθείς συλλογισμοί ανάκατοι,
ξέπνοες και αμήχανες
ξεφουσκωμένες ρητορείες...
... καθόλου άσχημα... !
(η φοιτητική μπυραρία,
και το πολιτικό καφενείο,
να συναντούν το συμποσιάζον ταβερνάκι τών νεορθόδοξων -ή... το ενίοτε μπαράκι με το ουΐσκυ και το πούρο-
και... το εδώ... σχεδόν...
σαν μια ψευδαίσθηση,
θολό,
ν'αναμετριέται με τα εγγύς και τα μακράν...
και τα παράλληλα τα σύμπαντα, να δείχνουν σαν να αιωρούνται πέριξ...
τόσο απτά...
και τοσο καλοταϊσμένα... !)