Πῶς ἡ ἀπώλεια τῆς Λένας Σαμαρᾶ ὁδήγησε τόν συγγραφέα Χρῆστο Χωμενίδη νά γράψει «ἐγώ πού ρέπω στόν ἀγνωστικισμό ὑποκλίνομαι στήν οὐσία τῆς πίστης τοῦ Ἀντώνη, ὁ ὁποῖος δέν ἀναζήτησε τόν Θεό ὅταν κεραυνοβολήθηκε, τόν ἔφερε ἀνέκαθεν μέσα του, τοῦ ἀναγνώριζε τόν τελευταῖο λόγο ἀκόμα κι ἄν ἦταν ὁ σκληρότερος δυνατός. Σοῦ χαρίζει ἔρμα καί νόημα ὁ σταυρωμένος Ἰησοῦς καί ἡ μελανειμονοῦσα Παναγία»
ΣΤΗΝ ΕΠΟΧΗ τοῦ ἄκρατου ὑλισμοῦ καί τοῦ ὠφελιμισμοῦ, ἀκόμη καί στίς μεγάλες θρησκευτικές τελετές, οἱ ἄνθρωποι τείνουν νά παραβλέπουν τό πνευματικό τους περιεχόμενο. Μένουν στόν τύπο ἤ ἁπλῶς καί μόνον στήν εὐκαιρία ἑνός ἑορταστικοῦ τριημέρου. Αὐτό μέχρι τήν ὥρα πού ἔρχεται ἡ πραγματικότητα νά συντρίψει ὅλα τά ἀπατηλά στοιχεῖα τῆς ψευδεπίγραφης προόδου καί νά μᾶς θυμίσει ὅτι «πάντα ματαιότης τά ἀνθρώπινα.» Καί εἶναι αὐτή ἡ στιγμή τῆς μεγάλης ἀναθεωρήσεως. Ἡ στιγμή κατά τήν ὁποία ὁ ἄνθρωπος ἀναλογίζεται ὅτι βαδίζει «ἐπί τῆς τέφρας τῶν γενεῶν», ἐπί τῆς ὁποίας κάποιαν ἡμέρα θά προστεθοῦν καί τά κατάλοιπα τῆς δικῆς του γήινης ὑπάρξεως. Εἶναι εὐκαιρία τέτοιας ἀναθεωρήσεως ὁ Δεκαπενταύγουστος, τό Πάσχα τοῦ καλοκαιριοῦ, πού ἐμπεριέχει τήν Κοίμηση, ἀλλά καί τήν ἐλπίδα τῆς αἰωνιότητος, καθώς ὁ Ὕψιστος ὑποδέχεται τήν θεϊκή Μητέρα στά οὐράνια δώματα τῆς αἰωνιότητος.
Ὁ ἐφετινός Δεκαπενταύγουστος συνέπεσε σχεδόν μέ τήν ἀπώλεια τῆς κόρης τοῦ Ἀντώνη Σαμαρᾶ, τῆς Λένας. Καί τοῦτο ἀνέδειξε ἰδιαίτερα τήν Πίστη. Τήν Πίστη, ἡ ὁποία προσωποποιήθηκε στόν πρώην Πρωθυπουργό, ὁ ὁποῖος ἔδωσε μέ τήν στάση του σέ ὅλους μας μάθημα ζωῆς. Μᾶς ἔδωσε τό παράδειγμα τῆς ἀναθεωρήσεως τήν ὁποία πρέπει νά κάνουμε. Νά προετοιμασθοῦμε διά τοῦ τρόπου πού εἶναι ἁπλός καί προσιτός σέ ὅλους μας. Διά τῆς χριστιανικῆς πίστεως.
Καί δίδουμε μίαν ἰδιαίτερη σημασία στό πῶς αὐτή ἡ στάσις ἄγγιξε ἕναν ἄνθρωπο πού δέν δηλώνει Χριστιανός. Πού ὀνομάζει τόν ἑαυτό του «ἀγνωστικιστή». Μιλᾶμε γιά τόν συγγραφέα Χρῆστο Χωμενίδη, ὁ ὁποῖος ὁμολογεῖ ὅτι ἔχει καί αὐτός χάσει παιδί καί ὁ ὁποῖος βλέπει ὅτι ὁ Ἀντώνης Σαμαρᾶς δέν ἀναζήτησε τόν Θεό «ὡς σανίδα σωτηρίας ὅταν κεραυνοβολήθηκε» ἀλλά «τόν ἔφερε ἀνέκαθεν μέσα του.» Ὅπως ὅλοι μας ἔχουμε τήν πνοή τοῦ Θεοῦ μέσα μας καί ἄς ἐμμένουν ὁρισμένοι νά τό ἀγνοοῦν. Ἰδιαίτερα ὅμως γιά αὐτούς πού τό ἀγνοοῦν, κάποια λόγια τοῦ Χρήστου Χωμενίδη ἔχουν ἰδιαίτερη ἀξία. Γιατί ἀκριβῶς εἶναι τά λόγια ἑνός «ἀγνωστικιστῆ».
Ἔγραψε μεταξύ ἄλλων ὁ συγγραφεύς:
«Ὅ,τι εἶπε ὁ Ἀντώνης Σαμαρᾶς ξεπροβοδίζοντας τή Λένα του –ἐκφράζοντας ἀσφαλῶς καί τό αἴσθημα τῆς μητέρας της– ἀποτελεῖ τό ἀπαύγασμα τῆς νεκρώσιμης ἀκολουθίας τοῦ Ἰωάννη Δαμασκηνοῦ πού εἶχε μόλις προηγηθεῖ. Δέν καταράστηκε τή μοῖρα. Δέν παραπονέθηκε κἄν. Εὐχαρίστησε ἀντιθέτως τόν Θεό γιά τό δῶρο πού τούς ἔκανε. Κι ἄς τούς τό πῆρε τόσο πρόωρα πίσω.
Τό νά βαδίζεις ἀγέρωχος πρός τό ξόδι, νά σφίγγεις μάλιστα τά χέρια ὅσων ἔχουν ἔρθει νά σοῦ συμπαρασταθοῦν, ἀπαιτεῖ ὑπεράνθρωπο σχεδόν κουράγιο. Τό νά μιλήσεις ἔτσι προϋποθέτει βαθιά πίστη.
Δέν ἀναζήτησε ὁ Σαμαρᾶς τόν Θεό ὡς σανίδα σωτηρίας ὅταν κεραυνοβολήθηκε. Τόν ἔφερε –εἶναι φανερό– ἀνέκαθεν μέσα του. Τόν αἰσθανόταν πάντοτε παρόντα, σύντροφο καί ἀρωγό του. Τοῦ ἀναγνώριζε τόν τελευταῖο λόγο, ἀκόμα καί ἄν ἦταν ὁ σκληρότερος δυνατός.
Ἐγώ, πού ρέπω πρός τόν ἀγνωστικισμό, τήν ἀπομυθοποίηση, πού μοῦ ἀρέσει νά βγάζω γλῶσσα στά ὅσια καί στά ἱερά, ὑποκλίνομαι ἐμπρός στήν οὐσία τῆς πίστης. Τή θεωρῶ τεράστια τύχη. Νά ἀναφέρεσαι στόν σταυρωμένο Ἰησοῦ, στή μελανειμονοῦσα Παναγία, σοῦ χαρίζει ἔρμα καί νόημα. Ἀκόμα κι ὅταν μπλέκεται ἐντός σου μέ τίς πιό ὑλικές ἐπιθυμίες καί φιλοδοξίες. Ἀκόμα –καί μακάρι– ἄν πηγαίνει ἀντάμα μέ τόν ὀρθολογισμό καί τήν ἐπιστημοσύνη. Τί εἴμαστε ἐξάλλου ἄν ὄχι κινούμενες ἀντιφάσεις;
Κεντρικό πρόσωπο στήν κηδεία εἶναι ἐκεῖνος πού λείπει. Δέν ξέρεις κἄν ἄν πρέπει νά τόν λυπηθεῖς –ἔχασε κάτι; κέρδισε κάτι ὡραιότερο; ἀφανίστηκε ὁριστικά, ἐπέστρεψε στήν ἀνυπαρξία πού τίποτα ἀπολύτως δέν τήν ἀφορᾶ; Τό βλέμμα σου φεύγει ἀπ’ τό φέρετρο καί στέκει στούς χαροκαμένους. Χωροῦν λόγια οὐσιαστικῆς παρηγοριᾶς; Μόνο, νομίζω, μία ὑπενθύμιση. Ὅτι ὁ χρόνος εἶναι ἔννοια σχετική. Ἡ μοῖρα δέ ὅλων μας κοινή».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου