Ό πατήρ Δαμασκηνός, κατά κόσμον Δημήτριος Βαλασκατζής, γεννήθηκε στήν Σάμο τό 1911, μετά δέ τόν στρατό φλογιζόμενος από τόν πόθο τού μοναχικού βίου εμόνασε είς τήν Ι.Μ. Αγίας Τριάδος Σάμου.
Αργότερα, λαβών πρόσκληση μετέβη είς Ιεροσόλυμα, όπου υπηρέτησε ώς διάκονος καί έν συνεχεία ώς ιερομόναχος είς τόν Ναόν τής Αναστάσεως, ενώ διετέλεσε ηγούμενος είς τήν Ι.Μ. Αγίου Χαραλάμπους.
Τό 1961 κοινοβίασε είς τήν Ιεράν Λαύραν τού Αγίου Σάββα, όπου είχε τό διακόνημα τού εκκλησιαστικού επί 30νταετίαν, σιωπηλός, ακτήμων, εγκρατής μέ τελείαν ξενιτείαν, παράδειγμα διά τούς νεωτέρους.
Μεταχειριζόταν τήν κατά Χριστόν μωρία διά νά καλύψει τίς αρετές του, ποτέ δέν εζήτησε κάτι διά τόν εαυτόν του, άν καί ασθενής καί σέ προχωρημένη ηλικία, ζούσε δέ στήν αφάνεια παραμένων άγνωστος.
Επί πολλά έτη έπασχε από κήλη καί τά εντόσθιά του είχαν κατεβεί στό έσχατο μέρος τής κοιλίας του πού ομοίαζε μέ πεπόνι, ενώ αρνούνταν καί ανέβαλλε πάντοτε τήν εγχείρηση πού χρειαζόταν νά γίνει.
Υπεραγαπούσε τήν μοναστική ησυχία καί δέν έβγαινε από τό μοναστήρι, ενώ όταν κάποιος ετοιμαζόταν να πάει στα Ιεροσόλυμα είτε για τη Βηθλεέμ, του έλεγε το αποφθεγματικόν «το έξω είναι φρικτόν»!
Μία φορά πού κάποιος μοναχός τού είπε: «π. Δαμασκηνέ μίλησέ μας γιά τήν προσευχή», αμέσως, κοιτώντας τόν αυστηρά, τού είπε «Εμένα άλλη φορά νά μήν μού ξαναμιλήσεις έτσι!!»
Κάποτε ένας νέος μοναχός πήγε στό κελί του γιά να τού κάνει τσάι καί καθήμενος τόν ερώτησε «Πές μου π. Δαμασκηνέ πώς πρέπει νά κάνουμε κομποσχοίνι στά κελιά μας;».
Περιμένοντας δέ τήν απάντηση του πατρός Δαμασκηνού τόν άκουσε νά παραμιλά καί νά λέει μιλώντας στόν εαυτό του: «π. Δαμασκηνέ, ό ηγούμενος είσαι εσύ ή ό Ιπποκράτης;».
Ενώ κάποια άλλη μέρα, ένας μοναχός πρίν μπεί στό κελί του τόν άκουσε νά λέει μονολογώντας στόν εαυτό του: «Δαμασκηνέ, τί είναι εδώ; ξενοδοχείο; γηροκομείο είναι εδώ;»
Δέν έλειπαν καί οί μέρες πού ό Γέροντας μέσα στόν ναό φόβιζε καί απειλούσε αόρατους εχθρούς, ενώ κάποια μέρα στόν μέσον τού προαύλιου χώρου έπεσε κάτω ή ζώνη του.
Τότε αυτός με μένος ύψωσε τό ραβδί του καί έκανε σάν νά πολεμούσε έναν αόρατο εχθρό, ενώ τό ίδιο συνέβη κι όταν έπεσε από τη σκάλα καί έλεγε τότε «μέ έριξαν κάτω!»
Μία άλλη φορά ένας δόκιμος είδε έξω από τόν ναό τόν Γέροντα καί τού έκανε εντύπωση ή ζώνη πού φορούσε καί είπε καθεαυτόν
«Άχ καί νά μού τήν έδινε τή ζώνη ό παππούς!»
Τήν επομένη, τήν ώρα πού τού πήγε τό φαγητό στό κελί του καί κάθισε μαζί του ώσπου νά αποφάει, ό Γέροντας έπιασε τή ζώνη πού τήν είχε δίπλα στό τραπέζι καί τείνοντάς την είπε: «παρ’ την!».
Ό ίδιος δόκιμος αναπολούσε πρόσωπα καί καταστάσεις τής κοσμικής του ζωής, οπότε μία μέρα τού λέει ό π. Δαμασκηνός: «Πάτερ γιατί βγαίνεις συνεχώς έξω, εσύ τώρα είσαι Αγιοσαββαΐτης!».
Έναν επισκέπτη ονόματι Γεώργιο πού πήγε στόν Γέροντα νά πάρει τήν ευχή του τόν αποκάλεσε «Θεόφιλο», καί όντως μετά ό Γεώργιος αποκάλυψε ότι τό δεύτερό του όνομα ήταν Θεόφιλος!!
Όταν τόν επισκέφτηκε στό κελί του ό μοναχός Δωρόθεος από τήν συνοδεία τού π. Μαξίμου από τήν Κερασιά του Αγίου όρους, ο παππούς μόλις τον αντίκρισε τού είπε «Άντε καί καλός διάκος!», όπως καί έγινε…
Ό Ιερομόναχος Δαμασκηνός ποτέ δέν μνημόνευσε τόν Πατριάρχη Ειρηναίο, αλλά πάντοτε έλεγε στήν εκφώνηση: «Μνήσθητι Κύριε τού πατρός καί Πατριάρχου Θεοφίλου!», ενώ αυτός ήτο αρχιμανδρίτης!
Κάποτε ένας μοναχός της Μονής, πού εξυπηρέτησε τό Πατριαρχείο στά Ιεροσόλυμα καί εξομολογήθηκε εκεί σέ έναν εξομολόγο, επισκέφτηκε τόν Γέροντα στό κελί του γιά νά πάρει τήν ευχή του.
Τότε ό Γέροντας τόν ερώτησε
«Ό πνευματικός τής Μονής π. Ευδόκιμος πέθανε;», «Όχι δέν πέθανε», είπε ό π. Ιωαννίκιος που ήτο παρών, αλλά ό μοναχός όταν βγήκαν έξω τού εξήγησε τόν λόγο.
Τιμούσε τήν σιωπή καί όταν γινόντουσαν συνομιλίες από άλλους μοναχούς μέσα στό κελί του ήταν πολύ ανήσυχος καί εξεδήλωνε τήν δυσφορία του μέ διάφορες αλλόκοτες κινήσεις καί πράξεις.
Όταν τόν ρωτούσες κάτι ήταν σαν να περίμενες να απαντήσει κάποιος που κοιμόταν με ανοικτούς οφθαλμούς, αμέσως καταλάβαινες ότι ήταν κάπου αλλού και ήταν σαν να μην υπήρχε κανένας δίπλα του.
Άλλο ένα επινόημα της προσποιητής σαλότητος του Γέροντα ήταν τα κρεμασμένα στους τοίχους χάρτινα πινακίδια με ακαταλαβίστικα γνωμικά που παραξένευαν τους επισκέπτες του κελιού του, όπως:
«Το σοβιετικόν δεν εγκρίνεται» «Γιατί;», «Εγκρινόμενον κυβερνήσεως», «Οι Αθηναίοι δεν εγκρίνονται», «Οι ελληνοαμερικανοί δεν εγκρίνονται», «Παρθενία» και αυτά είναι μερικά παραδείγματα.
Ο μοναχός, που διακονούσε τον Γέροντα, του επρόσφερε μια γκαζόζα που πολύ του άρεζε, αλλά την αρνήθηκε λέγοντας: «Πώς να την πιω αφού κάνατε την ένωση της ανατολικής και της δυτικής εκκλησίας;»
Κάποτε ένας πατέρας που του έκανε τσάι, για να τον δοκιμάσει του έκανε αντί για τσάι κακάο και τον ρώτησε «Είναι καλό το τσάι πάτερ;». Αυτός, αφού το δοκίμασε, ατάραχος του απάντησε «Καλό, καλό είναι!».
Όταν μία μέρα τού έδωσαν νά ψάλλει τό τρισάγιο, αυτός δέν μπόρεσε νά τό τελειώσει από κατάνυξη, αλλά ακούστηκε να μονολογεί: «Δαμασκηνέ, 50 χρόνια κι ακόμη δεν έμαθες να ψέλνεις ένα τρισάγιο;;».
Ώς εκκλησάρης πολλές φορές όταν έσβηναν τά καντήλια – χρησιμοποιούσε ελαιόλαδο καί έσβηναν ιδίως κατά τίς ολονυχτίες καί τίς αγρυπνίες - εφώναζε ότι τού τά έσβηναν οί ..αλεξιπτωτιστές!
Κατά τή διάρκεια τής θείας λειτουργίας, ακόμη καί τήν ώρα τού κοινωνικού, άρχιζε νά παραμιλάει ή κατέβαζε τήν κανδήλα της αγίας τραπέζης καί ό λειτουργών ιερέας τήν έβρισκε ξάφνου εμπρός του.
Αρκετές φορές τόν βλέπανε στήν πύλη τής μονής μέ τό παμπάλαιο βαλιτσάκι του, όπου είχε μέσα κουμπιά, μία οδοντόπαστα καί ένα κουβάρι κλωστή: «Πού πάς π. Δαμασκηνέ;» «Μέ ειδοποίησαν νά πάω στό Σίναιον όρος!».
Άλλες πάλι τόν έχαναν μέσα στούς διαδρόμους τής αυλής, επήγαινε έξω από τά κελιά τών μοναχών καί χτυπούσε τήν θύρα από τά κελιά αυτών τών μοναχών πού είχαν πρό πολλού κοιμηθεί.
Αλλά καί στήν τράπεζα, μία φορά τόν είδε κάποιος μοναχός νά ρίχνει αλάτι στό πεπόνι του καί τόν ρώτησε «Τί κάνεις εκεί π. Δαμασκηνέ; ρίχνεις αλάτι στό πεπόνι;» κι αυτός απάντησε ότι τό είχε περάσει για κολοκύθι..
Ακόμη καί στό κρεβάτι τών γηρατειών του αγωνιζόταν ώς έφηβος κάμνοντας τό κομποσχοίνι πού δέν τό αποχωριζόταν ποτέ, ενώ όταν χρειαζόταν νά μπεί κανείς στο κελί του παρίστανε τόν κοιμισμένο.
Τόν Αύγουστο τού 2008 κατόπιν ελαφράς ασθένειας εσπευσμένα παρέδωσε τό πνεύμα του στόν Κύριο στο νοσοκομείο τής Μπεζάλας, όπου καί είχε μεταφερθεί τήν παραμονή τής εκδημίας του.
Τό ιερό σκήνωμά τού μεταφέρθηκε στήν Λαύρα υπό τών Σαββαϊτών μοναχών, ενώ τήν επομένη ημέρα εψάλλει ή εξόδιος ακολουθία προεξάρχοντος τού Αρχιεπισκόπου Αβήλων Δωροθέου μετά συνοδείας.
Οί άνθρωποι τού Θεού δέν έπαψαν ποτέ να υπάρχουν καί αξίζει νά φέρνουμε στό φώς τά κατορθώματά τους καί νά διηγούμαστε τά θαυμαστά έργα τους μέ τά οποία ευαρέστησαν τόν Θεό.
Όχι μόνον γιατί έπρατταν έργα αρετής καί απέκρυβαν αυτά, αλλά κυρίως γιατί αρέσκονταν στά περιπαίγματα τών άλλων καί τά αναζητούσαν με πόθο καρδίας αποσπώντας τή χάρη τού Αγίου Πνεύματος.
Είναι τιμή διά τούς μοναχούς τής Λαύρας τού Αγίου Σάββα πού είχαν ανάμεσά τους τόν π. Δαμασκηνό, τόν τελευταίο πού είχε απομείνει από τήν παλαιά φρουρά τών Σαββαϊτών πατέρων.
Ό Κύριος νά τον αναπαύει καί είθε όλοι νά έχουμε τήν ευχή του! Αμήν!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου