Κυθήρων Σεραφείμ«πάντας τούς τολμῶντας παραλύειν τόν Ὅρον τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Συνόδου, τῆς ἐν Νικαίᾳ συγκροτηθείσης … περί τῆς Ἁγίας Ἑορτῆς τοῦ σωτηριώδους Πάσχα, ἀκοινωνήτους καί ἀποβλήτους εἶναι τῆς Ἐκκλησίας …»

 

..................

Ἰδιαιτέρως, ἄς προετοιμασθοῦμε πνευματικά καί ψυχικά διά τόν ἐπικείμενον ἑορτασμόν τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἐπετείου τῶν 1700 χρόνων ἀπό τῆς συγκλήσεως τῆς Α΄Οἰκουμενικῆς Συνόδου (325-2025μ.Χ.). Νά δοξάζωμεν καί νά εὐχαριστοῦμεν ἐκ βαθέων τόν Τρισάγιον Κύριον καί Θεόν μας διά τήν παρέλευσιν καί συμπλήρωσιν 17 αἰώνων Ὀρθοδόξου Χριστιανικῆς ζωῆς καί Παραδόσεως ὑπό τό Θεῖον καί ἀληθινόν φῶς τῶν ἀνεγνωρισμένων ἑπτά (7) Οἰκουμενικῶν Συνόδων καί τῶν Τοπικῶν ἐκείνων, τάς ὁποίας ἀποδεξάμεναι ἐπεκύρωσαν. Αὖται περιφρουροῦν καί διασῴζουν ἀνόθευτον τήν Θείαν Διδασκαλίαν τοῦ Θείου Λυτρωτοῦ καί Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, τῶν Πνευματεμφόρων καί Χριστοκηρύκων Ἁγίων Ἀποστόλων, τῶν Ἀποστολικῶν Πατέρων, καθώς ἐπίσης καί τῶν πρό τῶν Ἁγίων Οἰκουμενικῶν Συνόδων διαλαμψάντων Ἁγίων Πατέρων, τοὐτέστι τήν Ἱεράν Παρακαταθήκην καί Κληρονομίαν τῆς Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς ἡμῶν Ἐκκλησίας.

  Ἐν ὄψει δέ τοῦ ἑορτασμοῦ τοῦ Πασχαλίου Κανονίου τοῦ τρέχοντος σωτηρίου ἔτους 2025, τό ὁποῖο συμπίπτει ἐφέτος μέ τό τῶν Λατίνων, ἱερόν χρέος τῶν κατά τόπους Αὐτοκεφάλων Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν καί τῶν ἁπανταχοῦ Ὀρθοδόξων (Κληρικῶν, Μοναχῶν καί λοιπῶν Χριστιανῶν) εἶναι νά ἐντρυφήσωμεν εἰς τούς Δογματικούς Ὅρους, τήν Θεοφώτιστον Διδαχήν καί τούς Θείους καί Ἱερούς Κανόνας τῆς Ἁγίας Α΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου τῆς Νικαίας, θέτοντες αὐτούς ἐνώπιον μας ὡς πνευματικόν κάτοπτρον καί ἀναθεωροῦντες τήν κατά Χριστόν βιοτήν, πολιτείαν καί πορείαν ἡμῶν ὡς Τοπικῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν, «ἑπόμενοι τοῖς Ἁγίοις Πατράσιν ἡμῶν» καί «μή μεταίροντες ὅρια αἰώνια, ἅ οἱ Πατέρες ἡμῶν ἔθεντο» νά ἀκολουθήσωμεν τοῖς ἴχνεσιν αὐτῶν καί τόν βηματισμόν αὐτῶν εἰς τήν μακραίωνα Ἁγίαν Ἐκκλησιαστικήν Παράδοσιν καί τά Ἱεροκανονικά θέσμια.

  Ἡ βούλησις τῶν Ἁγίων Πατέρων τῆς Α’Οἰκουμενικῆς Συνόδου εἶναι· «μή μετά Ἰουδαίων συνεορτάζειν», «μή πρό τῆς (ἐαρινῆς) ἰσημερίας τελεῖν τό Πάσχα» καί ὁπωσδήποτε «ἐν ἡμέρᾳ Κυριακῇ». Ἡ ἐν Ἀντιοχείᾳ Τοπική Σύνοδος (341) ὁμιλεῖ μέ αὐστηρότητα δι΄ ἐκείνους, οἱ ὁποῖοι θά παρέβαιναν τάς διατάξεις τῆς Πρώτης Οἰκουμενικῆς Συνόδου: «πάντας τούς τολμῶντας παραλύειν τόν Ὅρον τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Συνόδου, τῆς ἐν Νικαίᾳ συγκροτηθείσης … περί τῆς Ἁγίας Ἑορτῆς τοῦ σωτηριώδους Πάσχα, ἀκοινωνήτους καί ἀποβλήτους εἶναι τῆς Ἐκκλησίας …». Ἡ δέ Ζ΄Οἰκουμενική Σύνοδος σημειώνει εἰς τόν Ὅρον αὐτῆς: «Οὐδέν ἀφαιροῦμεν, οὐδέν προστίθεμεν, ἀλλά πάντα τά τῆς Καθολικῆς (Ὀρθοδόξου) Ἐκκλησίας ἀμείωτα διαφυλάττομεν» καί «ἁπάσας τάς Ἐκκλησιαστικάς ἐγγράφως ἤ ἀγράφως τεθεσπισμένας ἡμῖν Παραδόσεις ἀκαινοτομήτως φυλάττομεν».

  «Ὁ συνεορτασμός τοῦ Πάσχα. ὀφείλει νά γίνῃ μόνον μετά ἀπό ἀπόλυτη δογματική ἑνότητα εἰς τήν βάσιν τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως καί ὄχι εἰς τήν βάσιν θεολογικῶν συμβιβασμῶν, τύπου συμφωνίας Balamand (Μπαλαμάντ 1993), Ἐκκλησιαστικῆς ἑνώσεως, δηλαδή χωρίς ταυτότητα Πίστεως».

  Κατακλείομεν τά ὅσα ἀνωτέρω ἀναγράφομεν διά τόν μή ἀπροϋπόθετον καί ἀντικανονικόν συνεορτασμόν τοῦ Πάσχα μετά τῶν ἑτεροδόξων μέ τήν ἔμφρονα καί ἐμπνευσμένην φωνήν τοῦ ἀξιομακαρίστου Ἀρχιμανδρίτου π.Ἐπιφανίου Θεοδωροπούλου, ἐπιφανοῦς καί σπουδαίου Κανονολόγου τοῦ 20ου αἰῶνα:

  «Ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος , ἄν εὑρεθῇ ἐνώπιον προτάσεως περί κοινοῦ ἑορτασμου τοῦ Πάσχα ἤ οἱασδήποτε ἄλλης ἑορτῆς μετά τῶν ἑτεροδόξων, ὀφείλει νά ἀρνηθῇ καί συζήτησιν κἄν περί τοῦ θέματος. Τοιαύτη συζήτησις πρέπει νά ἀποκλεισθῇ παντί σθένει καί πάσῃ θυσίᾳ, διότι ἀποτελεῖ ἀνατροπήν ἐκ τῶν θεμελίων τῆς Ὀρθοδόξου Δογματικῆς καί ἰδίᾳ τῆς Ἐκκλησιολογίας. Ἡ πιστεύομεν ὅτι εἴμεθα ἡ Μία, Ἁγία, Καθολική καί Ἀποστολική Ἐκκλησία ἤ δέν πιστεύομεν… » («Ἐνορία ἀριθ.549/10-5-1974»).

η συνέχεια...