... πανέμορϕο καὶ πολύ πιὸ ἐντυπωσιακό, ὅταν τὸ βλέπει κανείς ἀπὸ κοντά......μὲ τὸν "κοινωνικό τουρισμό", κάποτε...ὅλο κάπου ἐκεῖ γύρω, σ' αὐτά τὰ μέρη τριγυρίζαμε... ζῶντας τὶς ὡραιότερες οἰκογενειακές μας στιγμές, ὅταν εἴχαμε τὰ παιδιά μικράκαὶ ὅλα δείχναν, τόσο εὔκολα... ...καὶ ξανοιγόμασταν, τριγυρισμένοι ἀπ' ὅλη αὐτὴ τὴν καινουργίλα ποὺ μᾶς ἔϕερνε στὰ πόδια μας ἡ νομιζόμενη εὐμάρεια...ζῶντας γλυκειές στιγμές... σὰν μέσα σὲ μιά καρτ-ποστάλ...κι ἀποξεχνιόμασταν...ἀνέμελοι... νέοι κι ὡραῖοι...ἔχοντας τὴν διαδρομή στρωμένη ἐλπῖδες... ὄνειρα... καὶ... σὰν μιά μουσική ὑπόκρουση...κι ὕστερα μεγαλώσαν τὰ παιδιά,(μαζί μεγάλωνε καὶ ἡ... "κρίση"... ποὺ... σὰν κυλοῦσε ὑπόγεια διαβρώνοντας τὸ ἔδαϕος, τὴν λέγαμε ἀνάπτυξη... καὶ... ἐκσυγχρονισμό...) καὶ ἡ πραγματική ζωή, ἦρθε καὶ χτύπησε τὴν πόρτα μας...μὲ δύναμη... ζητῶντας ἕναν τρόπο, γιὰ νὰ τὴν ξεμανταλιάσει, νὰ μπουκάρει, νὰ περάσει ἀπὸ πάνω μαςκαὶ εἶναι ἐκείνη ἡ στιγμή ἀκριβῶςποὺ δοκιμάζονται τὰ πράγματα... τὶ εἶναι στέρεο... σὰν τὴν πέτρα καὶ τὶ σὰν μιὰ διακοσμητική γυψοσανίδα, χωρίς κανέναν λόγο ὕπαρξης πραγματικό, παρά γιὰ νὰ μπορεῖ νὰ ξανακαινουργιεύεταιεὔκολα,αὐτό ποὺ ἡ μόδα τὸ παλιώνει πρὶν τὴν ὧρα του...καὶ ἔπεσαν ἕνα σωρό οἱ ψευδαισθήσεις ὅλες, σὰν μέσα σ'ἕναν λάκκο...καὶ μείναμε κι έμεῖς... ἔτσι... νὰ ἔχουμε νὰ ξεμπαζώνουμε γιὰ μιά ζωή...καὶ νὰ θυμόμαστε μ'ἕνα χαμόγελο, σὰν... συνεννοημένοι γιὰ τὸ... τότεποὺ εἴχαμε χωρίσει τὰ μπαζώματασ'αὐτά ποὺ εἶναι τὰ... μικρά... τὰ ἐπιτρεπτά καὶ... κάπως ἀπαραίτητα...καὶ τ'ἄλλα... τὰ μεγάλα... ποὖναι γιὰ τὰ μπάζα... !
... πανέμορϕο καὶ πολύ πιὸ ἐντυπωσιακό, ὅταν τὸ βλέπει κανείς ἀπὸ κοντά...
ΑπάντησηΔιαγραφή...
μὲ τὸν "κοινωνικό τουρισμό", κάποτε...
ὅλο κάπου ἐκεῖ γύρω, σ' αὐτά τὰ μέρη τριγυρίζαμε...
ζῶντας τὶς ὡραιότερες οἰκογενειακές μας στιγμές,
ὅταν εἴχαμε τὰ παιδιά μικρά
καὶ ὅλα δείχναν,
τόσο εὔκολα...
...
καὶ ξανοιγόμασταν,
τριγυρισμένοι ἀπ' ὅλη αὐτὴ τὴν καινουργίλα ποὺ μᾶς ἔϕερνε στὰ πόδια μας ἡ νομιζόμενη εὐμάρεια...
ζῶντας γλυκειές στιγμές... σὰν μέσα σὲ μιά καρτ-ποστάλ...
κι ἀποξεχνιόμασταν...
ἀνέμελοι...
νέοι κι ὡραῖοι...
ἔχοντας τὴν διαδρομή
στρωμένη ἐλπῖδες... ὄνειρα...
καὶ... σὰν μιά μουσική ὑπόκρουση...
κι ὕστερα μεγαλώσαν τὰ παιδιά,
(μαζί μεγάλωνε καὶ ἡ... "κρίση"... ποὺ... σὰν κυλοῦσε ὑπόγεια διαβρώνοντας τὸ ἔδαϕος, τὴν λέγαμε ἀνάπτυξη... καὶ... ἐκσυγχρονισμό...)
καὶ ἡ πραγματική ζωή, ἦρθε καὶ χτύπησε τὴν πόρτα μας...
μὲ δύναμη...
ζητῶντας ἕναν τρόπο, γιὰ νὰ τὴν ξεμανταλιάσει, νὰ μπουκάρει, νὰ περάσει ἀπὸ πάνω μας
καὶ εἶναι ἐκείνη ἡ στιγμή ἀκριβῶς
ποὺ δοκιμάζονται τὰ πράγματα...
τὶ εἶναι στέρεο...
σὰν τὴν πέτρα
καὶ τὶ σὰν μιὰ διακοσμητική γυψοσανίδα, χωρίς κανέναν λόγο ὕπαρξης πραγματικό, παρά γιὰ νὰ μπορεῖ νὰ ξανακαινουργιεύεται
εὔκολα,
αὐτό ποὺ ἡ μόδα τὸ παλιώνει πρὶν τὴν ὧρα του...
καὶ ἔπεσαν ἕνα σωρό
οἱ ψευδαισθήσεις ὅλες,
σὰν μέσα σ'ἕναν λάκκο...
καὶ μείναμε κι έμεῖς...
ἔτσι...
νὰ ἔχουμε νὰ ξεμπαζώνουμε γιὰ μιά ζωή...
καὶ νὰ θυμόμαστε μ'ἕνα χαμόγελο, σὰν... συνεννοημένοι γιὰ τὸ... τότε
ποὺ εἴχαμε χωρίσει τὰ μπαζώματα
σ'αὐτά ποὺ εἶναι τὰ... μικρά... τὰ ἐπιτρεπτά καὶ... κάπως ἀπαραίτητα...
καὶ τ'ἄλλα... τὰ μεγάλα...
ποὖναι γιὰ τὰ μπάζα... !