Για σένα έχω μιλήσει σε καιρούς παλιούς
Με σοφές παραμάνες και μ' αντάρτες απόμαχους
Από τι να 'ναι που έχεις τη θλίψη του αγριμιού
Την ανταύγεια στο πρόσωπο του νερού του τρεμάμενου
Και γιατί, λέει, να μέλλει κοντά σου να ρθώ
Που δε θέλω αγάπη αλλά θέλω τον άνεμο
Αλλά θέλω της ξέσκεπης όρθιας θάλασσας τον καλπασμό
Και για σένα κανείς δεν είχε ακούσει
Για σένα ούτε το δίκταμο ούτε το μανιτάρι
Στα μέρη τ' ψηλά της Κρήτης τίποτα
Για σένα μόνο δέχτηκε ο Θεός να μου
οδηγεί το χέρι
Πως αλλιώς, αφού αγαπιούνται οι άνθρωποι
Θα παραστήσει ο ουρανός τα σωθικά μας
Και θα χτυπήσει τον κόσμο η αθωότητα
Με το δριμύ του μαύρου του θανάτου.
Έτσι σ' έχω κοιτάξει που μου αρκεί
Να 'χει ο χρόνος όλος αθωωθεί
Και να παίζει
με τ' άσπρο
και το κυανό
Oδυσσέας Ελύτης
aeriko
... ο ποιητής, ελευθερώνοντας τις έννοιες στις λέξεις του,
ΑπάντησηΔιαγραφήστην φαντασία του και την διάνοιά του
απ' τα χωμάτινα δεσμά,
άραγε ν' απελευθερώνεται κι ο ίδιος... ;
(η ψυχή του... ; )
...
όπως και νάχει πάντως,
άξιος ο ποιητής
όταν πολύ σοφά,
δεν έσφαλλε και δεν ανακατώθη
με τις πολλές συνάφειες τής αγοράς
ηθοποιών και θεατρίνων,
δημοσιολόγιων και δημοσιλόγων, νεοδοσίλογων και δημοσιογραφικών,
(που ως καλοταϊσμένοι κι ολοπρόθυμα επιδοτούμενοι, έχουν έναν τους καλό λόγο πρόχειρο,
γιά την νομενκλατούρα),
αλλά.... μαζί και μουσικοί με διασκεδαστές, τραγουδιστες και τραγουδίστριες, που άδουν, (κι ας... απάδει...)
με μίαν υπερβολικη προσπάθεια (και καρύκευμα) καθώς το θέλει το γυαλί και το απαιτεί
ο -μαθημένος- κόσμος
(το κοινό... )
κι έρχονται μέσα από το γυαλί αυτό προβάλλοντας,
φερνάμενοι μέσα στο σπιτικό μας,
πλήθος μορφές διάσημες, σπουδαίων
(τών ημερών μας τών ανήμερων),
που κάπου κάπου
και καθώς καμώνονται πώς πίνουν το κρασάκι τους,
στημένοι...
(αλλά και πώς αλλιώς να γίνει, αφού το μέσον είναι, καθώς λέγεται, το μήνυμα... )
και με μιά πόζα
όλο αυθορμητισμό και άνεση
και ένα ύφος με βαρύτητα, ανάλογο τής περιοπής των,
γίνονται η τροφή για μάς,
τούς λαίμαργους
βηγκανσανόφαγους
να μάθουμε μιμούμενοι
από τους τρόπους τών μεγάλων
και σπουδαίων
(τών σημαντικών)...
πώς... παριστάνεις...
τον... μεγάλο και σπουδαίο...
και... κάτι πιάσαμε επιτέλους οι ταλαίπωροι,
λίγο σπο δώ... λίγο από κεί...