κυρ Φώτης Κόντογλου*
«Αφού έγραψα πολλά κι απόχτησα κάμποση φήμη στο γράψιμο είδα στο τέλος πως μάταιη τέχνη κατέχω. Παρομοιάζω τον εαυτό μου σαν το μετανοιωμένο ληστή, ή σαν την πόρνη πάλλαξε δρόμο, ή σαν τον όσιο Μωυσή τον Αιθίοπα, που επί χρόνια πολλά λήστεψε κ' έσφαξε, και στα τελευταία βρήκε έλεος. Γιατί κ' εγώ έγραψα ιστορίες για ληστάδες και για κουρσάρους, και για φονιάδες κάθε λογής, και τώρα καταλαβαίνω, πως πρέπει να βάλω στη λίγη τέχνη μου κάποιον σκοπό καλό και βλογημένο, να πλέξω μελωδικό εγκώμιο για τους άσαρκους ασκητάδες, που ευώδιαζε το κορμί τους σαν το κυπαρισσόξυλο και σαν τα ξερά χορτάρια των γκρεμνών»
*Μυστικός Κήπος, Αθ. 1944, σελ.21
.... ὁ μικρόσωμος μικρασιάτης
ΑπάντησηΔιαγραφήμὲ τὸ μεγάλο τσαγανό καὶ τὴν διάθεση νὰ πάει ὡς τὸ τέλος
πέρασε ἀπό ρομαντισμούς και δημοτικισμούς βαρβάτους, αλλά προχώρησε βγαίνωντας ἔξω ἀπὸ τὰ στενὰ πλαίσια
τῶν ϕραγκεμένων ἐραστῶν τῆς τέχνης τοῦ καιροῦ του
ψάχνοντας τὸ καθαρό καὶ γάργαρο νερό
ἐπὶ τὰς πηγᾶς τῶν ὑδάτων...
ἀϕήνοντας στὴν ἄκρη,
τὰ ἕνα σωρό θολά ἰδεολογήματα τὰ ἄϕθονα κινήματα τῶν διανοουμένων
καὶ τὶς γλυκὲς συναισθηματικές ἀγκυλώσεις,
ποὺ ἡ πίκρα τους σουβλίζει τὶς ψυχές...
ἔκοψε τὶς παρτῖδες του, μὲ τὰ κοσμικά σεράγια καὶ τοὺς πασᾶδες τους
καὶ ξαναβρῆκε τὴν ἀγαπημένη του μικρή Πατρίδα, καὶ τὸ νησάκι του, τὴν Ἁγια Παρασκευή μὲ τὸ μοναστηράκι τους,
ποὺ τἄχε πάντα μέσα του εἰκόνισμα...