ΤΑ ΒΗΜΑΤΑ ΤΟΥ ΠΑΠΑΔΙΑΜΑΝΤΗ.

 

Εδώ και καιρό έχει αρχίσει στους κύκλους της γκλαμουριάς του τίποτα το στόλισμα του δένδρου στα πλούσια τους σπίτια...

Από κοντά κι εμείς οι άλλοι οι μιμητές που ψάχνουμε μέσα στα λαμπερά στολίδια να βρούμε μέσα μας το από χρόνια χαμένο πνεύμα των Χριστουγέννων...

Δένδρα δυο και τριών μέτρων μέχρι τα ταβάνια στολισμένα με πανάκριβα στολίδια, τα σαλόνια τους να λάμπουν μέσα στην ακρίβεια μέχρι και τα κατοικίδια ζωάκια τους να έχουν ντύσει στο πνεύμα των δήθεν Χριστουγέννων, των ψεύτικων δηλαδή.

Ανέβασμα του στολισμένου δένδρου στα social media και αμέσως να γίνονται viral και hastag, ακόμα και ανέβασμα ημίγυμνων φωτογραφιών ντυμένων αγιοβασιλίτσες στο τζάκι μπροστά γιατί όπως και να το κάνουμε όλα αυτά είναι lol και yolo και γαμώτη μου τι λέω ο ανόητος και τι είναι αυτή η γλώσσα που μιλάω....

Συγνώμη για τις ξένες λέξεις που έβαλα στο κείμενό μου ιδέα δεν έχω τι ακριβώς σημαίνουν αυτές αλλά ήθελα να είμαι μέσα στο πνεύμα των σύγχρονων καιρών κούνια που με κούναγε...

Μ' αυτά και μ' αυτά θυμήθηκα το στόλισμα του δένδρου στο σπιτικό μας, στην γειτονιά μου με τα χαμηλά τα σπίτια.....

Η γιαγιά επέμενε να στολίσουμε καραβάκι γιατί έτσι έλεγε ότι ήταν το Ελληνικό το έθιμο αλλά που να έβρισκες τότε καραβάκια...

Ένα μικρό φυσικό δενδράκι κομμένο από το διπλανό δασάκι η έστω ένα κλαράκι από έλατο,

θυμάμαι την μάνα μου να τυλίγει καρύδια με το ασημόχαρτο απ' τα τσιγάρα του πατέρα ίσως για αυτό έβλεπα τον τελευταίο μήνα τα άδεια πακέτα από τα τσιγάρα να τα φυλάει η μάνα μου στο ράφι της κουζίνας.....

Άνοιγε ένα παλιό κουτί και έβγαζε από μέσα δυο-τρεις μπάλες κατακόκκινες και μερικές χρυσές και τις βάζαμε κι αυτές στο δένδρο όπως και σε κάθε κλαδάκι αρκετό βαμβάκι για να ασπρίσει το δενδράκι με χιόνι και κανά δυο φούσκες κρατημένες από τα γενέθλιά μας όπως και χριστουγεννιάτικες κάρτες που μας έστελναν οι συγγενείς με το ταχυδρομείο,

ήταν τότε που οι άνθρωποι ακόμα έγραφαν με στυλό σε χαρτί,

ήταν τότε που ακόμα οι άνθρωποι επικοινωνούσαν αληθινά!

Ο πατέρας κρεμούσε με την σειρά του τα πέντε λαχεία συντακτών όπως τα έλεγαν τότε και που η κλήρωση τους θα γινόταν στις 31 του Δεκέμβρη....

Κάτω στην βάση του δένδρου μια μικρή φάτνη που αργότερα την φώτιζε ένα φωτάκι από εκείνα τα φωτάκια μαργαρίτες που ήταν σε δωδεκάδα αν θυμάμαι καλά και που όταν χαλούσαν οι λαμπίτσες υπήρχαν ανταλλακτικές γιατί τότε οι Έλληνες δεν πετούσαν τίποτα, αργότερα ήρθε ο εκσυγχρονισμός στην Ελληνική κοινωνία και από την πολύ κατανάλωση κουρκούτιασαν τα μυαλά μας...

Σε όλη η γειτονιά όταν νύχτωνε έβλεπες να αναβοσβήνουν τα λαμπάκια στα δενδράκια κι ήταν εικόνα μαγική....

Εμείς τα παιδιά καθισμένα στην φλοκάτη να παίζουμε τα παιγνίδια μας στην ξυλόσομπα τα ξύλα να τριζοβολούν, η γιαγιά να πλέκει τερλίκια κι ο πατέρας να ψήνει κάστανα στην σόμπα και εκεί στο πορτάκι της που ήταν η στάχτη έβαζε πατάτες με την φλούδα τους για να σιγοψηθούν, εικόνες μαγικές!

Εκείνες τις μαγικές ημέρες λοιπόν τα βράδια είναι σαν να άκουγα βήματα στην παγωμένη γειτονιά και σαν μια παρουσία να ήταν δίπλα στα δενδράκια των σπιτιών μας, δίπλα στην σόμπα με τα ξύλα και δίπλα στην γιαγιά όταν αυτή μας έλεγε Χριστουγεννιάτικες ιστορίες!

Με πήρε χρόνια πολλά να καταλάβω ποια ήταν αυτή η παρουσία και τα βήματα όταν κάπου διάβασα αυτό...

Κάποιοι άνθρωποι δεν άξιζαν παραπάνω

απλά τους δεχτήκαμε γιατί πιστέψαμε ότι

εμείς αξίζαμε λιγότερο....

Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης.

Καλή Κυριακή γείτονες κι όσο ακόμα δακρύζουμε με Χριστουγεννιάτικες ιστορίες τότε υπάρχει ελπίδα. 

 

θεία Ευτέρπη