Ο πατέρας μου, αιωνία του η μνήμη, μου είχε πει διάφορες εμπειρίες από την ζωή του, μία εξ' αυτών ίσως έχει κάποια σχέση με την ανάρτηση, ίσως. Δούλευαν εργάτες στην εξοχή σε ομάδες των 5, 6, ή και περισσότερων στο σκάψιμο των αμπελιών με τα δικέλια, από ξημέρωμα έως λίγο πριν βραδιάσει. Ο κτηματίας παρακολουθούσε την δουλειά και άν κάποιος έμενε πίσω από τους άλλους δεν τον καλούσε την επόμενη μέρα για μεροκάματο. Υπήρχε ένας που πραγματικά δεν είχε την δύναμη να ακολουθήσει την ομάδα, όμως η ομάδα για να τον στηρίξει πήγαινε πιο αργά, με τον ρυθμό του αδύνατου, για να έχει ευκαιρία να ζήσει κι' αυτός την οικογένειά του. Μου το έλεγε ο πατέρας μου και συγκινούνταν, ακόμα και άν είχαν περάσει σαράντα χρόνια από το συμβάν.
Δεν υπάρχει χρηστότερη αρετή, από την ίση μεταχείριση μεταξύ εχθρών και αδελφών.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν υπάρχει ανώτερη Αρετή από την Διάκριση
Διαγραφή... μὲ τὴν κρίση τῶν ἀνθρώπων νὰ χωλαίνει μ ό ν ι μ α καὶ ντὲ φάκτο
ΑπάντησηΔιαγραφήμεταπτωτικά...
καὶ μὲ τον κάθε ἀνάξιο νὰ ἡγεμονεύσει
νἂχει συχνά στὰ χέρια του
τὴν ἐξουσία
εἶτε στὰ φανερά εἶτε ὑπόγεια
ὡς ἐπιτήδειος, ἀπὸ κάποιο παρασκήνιο...
τὸ θέμα τοῦ πολιτεύματος θὰ σκοντάφτει οὔτως ἤ ἄλλως
ἀφοῦ κι ὁ φορτωμένος μὲ πάθη ἐξαχρειωμένος πολίτης,
εἶτε εἶναι ντυμένος στὰ πολυτελή μεταξωτά και καλοζωϊσμένος,
εἶτε ἀγωνιζόμενος σκληρά μὲ στόχο καὶ σκοπό ζωῆς καὶ ὄνειρο -περήφανο-
νὰ τʹ ἀποκτήσει "ὅλα" μὲ τὸ παραπάνω (π ά σ ῃ θυσίᾳ... )
ὄντας ἀνίκανος νὰ κυβερνήσει
καὶ τὸ τομάρι του ἀκόμα (χωμένος μέσʹ στὶς λάσπες τῆς ψυχῆς του καὶ τὴν κοπριά)
κι ἔτσι,
ὅποιος μᾶς τάζει τὰ πολλά καὶ τὰ πιὸ εὔκολα καὶ... μὲ τὸ πάτημα ἑνός κουμπιοῦ...
θὰ κλέβει τὴν καρδιά καὶ τὸ μυαλό μας
καὶ θὰ τὸν βάζουμε στὴν πλᾶτη μας, γιὰ Φαραώ μας...
γιὰ τὴν ἐπόμενη τετραετία...
γεμάτοι μάταιες φτηνές ἐλπῖδες...
Ο πατέρας μου, αιωνία του η μνήμη, μου είχε πει διάφορες εμπειρίες από την ζωή του, μία εξ' αυτών ίσως έχει κάποια σχέση με την ανάρτηση, ίσως. Δούλευαν εργάτες στην εξοχή σε ομάδες των 5, 6, ή και περισσότερων στο σκάψιμο των αμπελιών με τα δικέλια, από ξημέρωμα έως λίγο πριν βραδιάσει. Ο κτηματίας παρακολουθούσε την δουλειά και άν κάποιος έμενε πίσω από τους άλλους δεν τον καλούσε την επόμενη μέρα για μεροκάματο. Υπήρχε ένας που πραγματικά δεν είχε την δύναμη να ακολουθήσει την ομάδα, όμως η ομάδα για να τον στηρίξει πήγαινε πιο αργά, με τον ρυθμό του αδύνατου, για να έχει ευκαιρία να ζήσει κι' αυτός την οικογένειά του. Μου το έλεγε ο πατέρας μου και συγκινούνταν, ακόμα και άν είχαν περάσει σαράντα χρόνια από το συμβάν.
ΑπάντησηΔιαγραφή