Ένας συγγενικό μου πρόσωπο που διέμενε στην Κύπρο , ασθένησε πριν από δύο χρόνια βαρειά και ενώ δεν είχε ιδιαίτερη σχέση με την Εκκλησία , έλεγε συνεχώς στους δικούς του , καθώς η κατασταση του βάραινε : Βλέπω τον Άγιο Παΐσιο , χωρίς να τον έχει συναντήσει ποτέ του . Υπέμεινε με απίστευτη καρτερικότητα τους πόνους της αρρώστιας δεν εγόγγυζε , δεν παραπονιόταν , μόνο κατά διαστήματα έλεγε ότι ήταν εδώ ο Άγιος Παΐσιος. Η οικογένεια του κοιμηθέντος αποφάσισε να κάνει Προσκυνηματική εκδρομή στον τάφο του Αγίου . Χωρίς να είναι σχεδιασμένο για να συμπέσει με τον εορτασμό της μνήμης του, έφθασαν από την Λεμεσό στην Θεσσαλονίκη , ακριβώς την Παραμονή της Γιορτής του !Χάρηκαν πολύ για την σύμπτωση - κερασματάκι του Αγίου.
Το βράδυ προχθές έκανα ένα σύντομο πέρασμα από την Αγρυπνία της εορτής του Αγίου και ασπαζόμενος την εικόνα του εμνήσθην ημερών Αρχαίων . Θυμήθηκα με συγκίνηση την πρώτη μας συνάντηση ,όταν προσπαθούσα να βρώ τον δρόμο μου , στην αρχή της νιότης μου .
Ήταν στο πρώτο μου ταξίδι στο Όρος , τον Οκτώβριο του 1972. Επισκέφθηκα τον φίλο μου μοναχό Μάξιμο, υποτακτικό στον Γέροντα π.Θεόκλητο Διονυσιάτη που βρισκόταν σε κελί των Καρυών. Έφτασα αργά το Απόγευμα , ο π.Θεόκλητος σκυμμένος σε χειρόγραφα , έγραφε τους Αθωνικούς Διαλόγους , που εκείνη την εποχή έστρεφε τα βέλη κατά Γιανναρά , ελέγχοντας τον για εκείνην την περίφημη φράση του «τι πέντε λεπτά πριν , τι πέντε λεπτά μετά» .
Η πρώτη μου βραδιά στο Άγιο Όρος , με Απόδειπνο στην βεράντα του κελιού κατω από το φεγγαρόφωτο , ήταν μια αιφνίδια φευγαλέα εισβολή του Παραδείσου στην ζωή μου.
Την άλλη ημέρατο πρωΐ, με προτροπή του Γέροντα Θεοκλήτου , ξεκινήσαμε να επισκεφτούμε στον άγνωστο τότε, στους πολλούς , τον Γέροντα Παΐσιο. Τρέχοντας φθάσαμε στο Σταυρονικητιανό καλύβι του Γέροντα. Μετά το παραδοσιακό λουκούμι με ρακί, ο Μάξιμος μας άποχαιρέτησε και έμεινα μόνος ενώπιος ενωπίω με τον Γέροντα .
Ήταν σκυμένος και εδούλευε ένα ξυλόγλυπτο όσες ώρες μιλούσαμε . Επί 4 ώρες που καθίσαμε, αυτό που βιώνω ακόμα είναι οτι σιγά σιγά άναβε μια φλόγα μέσα μου ,που προκαλούσε πρωτόγνωρη ειρήνη και χαρά.
Βγαίνοντας έξω απο το κελί του, πήρε ένα κοντάρι και κατέβασε μια νάϋλον σακούλα , από μια εσοχή , ψηλα στον εξωτερικό τοίχο, που είχε μέσα ένα πολύτιμο κειμήλιο : Το προσωπικό του Γεροντικό , ( επιμέλεια του Π.Β.Πάσχου ) , που το διατηρώ ως ιερό κειμήλιο.
Στο διάβα των χρόνων αναρωτιέμαι αν έχω φανεί αντάξιος αυτού του ευεργετήματος του γέροντα, ή μάλλον είμαι βέβαιος οτι δεν έχω φανεί αντάξιος και επομένως έχω πολλά χωστούμενα .
Το βιβλίο του περιείχε μέσα και έναν σελιδοδείκτη με ιδιοχειρως γραμμένα λόγια σοφίας του γέροντα που βλέπετε στην φωτο .
Χρόνια τώρα προσπαθώ να αποκωδικοποιήσω το νόημα του μηνύματος και του δώρου του Γέροντα και νομίζω οτι μόλις τώρα το ξεκαθαρίζω:
1. Τέσσερις φοβεροί δαίμονες που καταπονούν τον άνθρωπο και δηλητηριάζουν την ζωή του, είναι η αμετανοησία ( ψωριάρης και κασσιδιάρης ) ,και η θρασύτητα ο θυμός και η υπερηφάνεια
2. Η στρατηγική για την αντιμετώπιση των ολεθριων αυτών ανθρωπίνων πτώσεων , είναι ακριβώς το αντίθετο της υπερηφάνειας που είναι η ταπείνωση που οδηγει στην μετάνοια και στην εν Θεώ ζωή
3. Με το πολύτιμο δώρο του γεροντικού ήθελε να μου δώσει το μέσον , να μου δείξει δηλαδή τον δρομο που φτανουμε στην ταπείνωση. Να ψάξω να βρώ τρόπους να εφαρμόσω τα διδαγματα του γεροντικού στην καθημερινότητα του κοσμικού γίγνεσθαι ,όπως η βίωση της στιγμής μέσω της εγρήγορσης του νού , η νήψη , και η συμπόρευση του νού με την καρδιά που είναι καθοριστικά για να βρεί ο άνθρωπος την πολυπόθητη γαλήνη !
4. Φίλος μου πρόσθεσε και μια ακόμα διάσταση στο μήνυμα . Την αγάπη και την γενναιοδωρια ! Ο φίλος μου π. Μάξιμος επεσήμανε οτι το Γεροντικό που μου χάρισε ήταν το μοναδικο που είχε , άρα πολύτιμο για αυτόν και το έδωσε με χαρά σε κάποιον που τον επισκέπτονταν για πρώτη φορά. Αγάπη λοιπόν με Γενναιοδωρία γιατι ο σπείρων φειδομένως , φειδομένως και θερίσει ! Και ιλαρόν δότην αγαπά ο Θεός!
Αυτές κατευθύνσεις νομίζω οτι αποτελούν ένα υπέροχο όραμα για την μετατροπή της μίζερης καθημερινότητας σε τόπο φανέρωσης νοήματος και ομορφιάς ! Έτσι ταξιδεύουμε στα ενδότερα της καρδιάς και ξαναβρίσκουμε τον εαυτόν μας
Ο καθηγητής Heinz Nussbaumer ,ένας συγγραφέας που λατρευει το Άγιο Όρος ,ταξιδεύει επί πολλά χρόνια στα μοναστήρια του Άθω αρχικά από περιέργεια και από ανάγκη για απομόνωση. Αργότερα από νοσταλγία για ένα “άλλο κόσμο”, ή ριζοσπαστικότητα τού οποίου κρύβει έναν μοναδικό θησαυρό εμπειριών ζωής. Εναν θησαυρό ακόμα και για εκείνους που πρέπει να ζήσουν μέσα στον κόσμο. Ενα θησαυρό για το καθένα μας...
Όλοι έχουμε ανάγκη να βρούμε τον εαυτόν μας πράγμα δύσκολο μέσα στην ταραχή του κόσμου . Άρα πρέπει συνειδητά να βρίσκουμε κάποιο χρόνο ησυχίας του νού , χωρίς κινητά tablet και τηλεόραση , κάνουμε δηλαδή ψηφιακή νηστεία, και εκεί θα βρούμε τον εαυτόν μας.
Στην ησυχία γενιούνται οι πιό δημιουργικές , οι πιό όμορφες, οι πιό ένθεες σκεψεις, και όχι στην αδιάκοπη εμπερίστατη , ταραγμένη ενίοτε δράση . Ο Νίτσε έλεγε οτι η σκέψεις που έρχονται με περπάτημα περιστεριών , δηλαδή στην ησυχία , οδηγούν τον κόσμο ολόκληρο.
Διηγείται ο Heinz Nussbaumer μιά ιστορία :
Σ’ ένα μοναχικό ερημίτη έφτασαν μια μέρα κάποιοι επισκέπτες.
Τον ρώτησαν: Τι νόημα έχει η ζωή σου στην ησυχία;
Ο μοναχός εκείνη τη στιγμή μόλις έβγαζε νερό από ένα βαθύ πηγάδι.
Είπε: Κοιτάξτε στο πηγάδι! Τι βλέπετε;
Εκείνοι κοίταξαν: Τίποτα…
Μετά από λίγο ο μοναχός τούς είπε ξανά:
Κοιτάξτε στο πηγάδι! Τι βλέπετε;
Εκείνοι κοίταξαν πάλι κάτω. Ναι, τώρα βλέπουμε τα πρόσωπά μας.
Και ο μοναχός απάντησε:
Βλέπετε πριν, όταν έβγαλα νερό, το νερό ήταν ταραγμένο. Τώρα είναι ήρεμο. Αυτή είναι η εμπειρία της ησυχίας. Βλέπεις τον εαυτό σου.
Να βρούμε λοιπόν τον εαυτόν μας ! Τι θα μας ωφελήσει να κερδίσουμε όλον τον κόσμο αλλά να χάσουμε τον εαυτόν μας ; Ένα ταξίδι προς τα ενδότερα της καρδιάς έχει αρχίσει εδώ και αρκετές δεκαετίες και συνεχίζεται ακόμη!
Ν.Ι.Μιχαλολιάκος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου