"ΑΠΌ ΠΟΎ ΠΡΟΈΡΧΕΤΑΙ Η ΑΚΥΡΩΣΗ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ;"

 Από Μαρτσέλο Βενετσιάνι

 Αλλά σε ποια άβυσσο θα μας οδηγήσει η εγκληματική ηλιθιότητα που σβήνει κάθε πολιτισμό και κάθε παρελθόν;

Αλλά σε ποια άβυσσο θα μας οδηγήσει η εγκληματική ηλιθιότητα που σβήνει κάθε πολιτισμό και κάθε παρελθόν, από τον Όμηρο μέχρι τον Ιωάννη Τραβόλτα, περνώντας μέσα από το Αμήν, που θεωρείται σοβινιστικό;

Θα ήταν εύκολο να αγανακτήσουμε, να υβρίσουμε, να σκανδαλίσουμε, ακόμη και να χλευάσουμε αυτό το παγκόσμιο κύμα που ξεκινά από τίς Πολιτείες, αλλά φτάνει, φυσικά, και στην Ευρώπη. Μόνο πού αφού έχουμε ξεσπάσει με μια καλή διαδοχή προσβολών καί ύβρεων, μένουμε με την πενιχρή παρηγοριά ότι είμαστε καλύτεροι από αυτό το παράφρον κύμα.

Ας προσπαθήσουμε να αναρωτηθούμε πού γεννιέται αυτή η cancel culture, με την προκαταρκτική προσευχή να μην μεταφραστεί η «κουλτούρα της ακύρωσης», όπως γίνεται συνήθως, αλλά αντίθετα, η «ακύρωση της κουλτούρας». Δεν μπορεί να υπάρχει οποιαδήποτε κουλτούρα πίσω από τον ισχυρισμό ότι διαγράφονται συγγραφείς, σκέψεις και γλώσσες. Ο σβησμένος πολιτισμός βρίσκεται σε κάθε επίπεδο και πλάτος, αν χτυπήσει από τον Σαίξπηρ μέχρι τον Fausto Leali, από τον Dante μέχρι τον Mister Bean, από τον Ομηρο μέχρι τον Homer Simpson.

Η άγνοια ήταν πάντα η πλειοψηφία στον πλανήτη, όπως και η ηλιθιότητα. Αλλά γίνεται ανησυχητικό όταν γίνεται εξουσία, εκφράζει «το πνεύμα της εποχής» και όταν δεν είναι φτωχοί αναλφάβητοι του λαού αλλά άρχουσες τάξεις που το πρεσβεύουν και το μεταδίδουν. Γίνεται ανησυχητικό αν οι υποστηρικτές του είναι ακαδημαϊκοί όπως η καθηγήτρια Heather Lavine που διδάσκει στο Lawrence High School, ή όπως η αντιρατσιστής καθηγήτρια Lorena German, όπως ο Δημοκρατικός βουλευτής Emanuel Cleaver που καταφέρεται εναντίον του Amen, ακόμη και πρόεδροι της Βουλής των ΗΠΑ όπως η Nancy Pelosi. που ακυρώνει το πρωτογενές λεξικό των οικογενειών, με την επιβαρυντική περίσταση τής ιταλικής προέλευσης ακόμη και κάτω από τό ζωώδες χνούδι του επωνύμου. Αναφέρω τέσσερις χαρακτήρες, αλλά θα μπορούσα να αναφέρω άλλους τετρακόσιους, που προέρχονται ακόμη και από τα μέρη μας.Η επιστολή των 150 διανοουμένων ενάντια στην «cancel culture» είναι εκτός πραγματικότητας

Η απαίτηση του ιδεολογικού ολοκληρωτισμού ότι στο όνομα μιας ουτοπίας θέλει να καταργήσει την πραγματικότητα και να μειώσει το παρελθόν, όπως έλεγε ο Μάο Τσε Τουνγκ, σε μια λευκή σελίδα

Το ερώτημα παραμένει αναπάντητο: πού γεννιέται η cancel culture, ποια είναι η ψυχική, ιδεολογική, νευροψυχιατρική συσκευή που την ωθεί να ακυρώσει κλασικούς συγγραφείς που θεωρούνται άβολοι, γλωσσικές εκφράσεις, κοινές ή λειτουργικές, μέχρι τις χρήσεις της καθημερινής ζωής, του αθλητισμού, ακόμη και ταινιών όπως το Grease; Υπάρχουν προηγούμενα, αναλογίες, υποθέσεις για αυτό το μηδενιστικό κύμα; Υπάρχει σχέση μεταξύ των ηλιθιοτήτων που μόλις αναφέρθηκαν και των προηγούμενων εκκαθαρίσεων τών πολιτισμών;

Για να μην κυνηγήσουμε τη βαρβαρότητα μέσα στις χιλιετίες, και να επιστρέψουμε στον Αττίλα, στον χριστιανικό και μουσουλμανικό φανατισμό που ανά τους αιώνες ήθελε να σβήσει τα απομεινάρια των ειδωλολατρικών ή άλλων θρησκειών, μέχρι τη φρίκη των παγκοσμίων πολέμων, ας προσπαθήσουμε να περιορίσουμε το βλέμμα μας στο χρονικό διάστημα της ζωής μας. Αναφέρω τουλάχιστον τέσσερις τύπους cancel culture από τη δεκαετία του εξήντα και μετά: αυτόν του θρησκευτικού φανατισμού που στο όνομα του Θεού του θέλει να ισοπεδώσει και να ερημοποιήσει κάθε άλλο πολιτισμό, κουλτούρα, παράδοση και θρησκεία: και στα χρόνια μας αυτός ο φανατισμός υπήρξε ισλαμιστής περισσότερο από οποιονδήποτε άλλο, με την καταστροφή μνημείων και εκκλησιών αφιερωμένων στον Βούδα και τον Χριστό, σε αρχαίους πολιτισμούς, ναούς και βιβλιοθήκες. Στη συνέχεια, η απαίτηση του ιδεολογικού ολοκληρωτισμού ότι στο όνομα μιας ουτοπίας θέλει να καταργήσει την πραγματικότητα και να μειώσει το παρελθόν, όπως είπε ο Μάο Τσε Τουνγκ, σε μια λευκή σελίδα, και στα χρόνια μας αυτός ο φανατισμός είχε πάνω απ' όλα μια κομμουνιστική μήτρα, γιατί ο πυρήνας του κομμουνισμού, λέει ο Μαρξ, είναι η κατάργηση της πραγματικότητας. Έτσι, η οικονομική και τεχνοστρατιωτική υπεροχή που στο όνομα της δύναμης έχει σβήσει ατιμώρητα τα απομεινάρια του πολιτισμού στη Μέση Ανατολή, στη Μεσοποταμία, παντού, με τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό. Σκεφτείτε μόνο τον πόλεμο του Κόλπου, τις βόμβες σε ιερούς τόπους ή σε έργα τέχνης, την καταστροφή και τη βεβήλωση. Και τέλος, η ηθικολογική ηλιθιότητα της πολιτικής ορθότητας που γεννήθηκε στο ρεύμα των εξήντα οκτώ, που επικρατεί τώρα, η οποία ακυρώνει οτιδήποτε δεν εμπίπτει στα πρότυπά της για το φύλο, τις φυλές, τα γένη, τις γλώσσες. Τέσσερις διαφορετικές εκφράσεις ενός παρόμοιου ριζοσπαστικού εκμηδενισμού.

Τι κοινό έχουν; Ανυψώνουν μια άποψη – θρησκευτική, ιδεολογική, αυτοκρατορική, πολιτική-ηθική – σε απόλυτη: τα πάντα σχετικοποιούνται σε σχέση με αυτή την άποψη και όλα μπορούν να αφαιρεθούν και να διαγραφούν στο όνομά της. Οι χρονικές αναφορές αλλάζουν: οι φανατικοί θρησκευόμενοι θυσιάζουν κάθε ιστορία και κάθε παράδοση των άλλων στο βωμό της αιωνιότητας του Θεού τους. Οι πολιτικοί τού ολοκληρωτισμού θυσιάζουν κάθε άλλο πολιτισμό στο όνειρο της τέλειας κοινωνίας, στο όνομα του μέλλοντος. οι ρατσιστές πραγματοποιούν την επαναφορά της τεχνολογίας στον πολιτισμό στο όνομα της εξουσίας, διατάσσοντας το τέλος της ιστορίας. Οι υποστηρικτές της πολιτικής ορθότητας διαγράφουν κάθε παρελθόν και κάθε παράδοση που δεν συμμορφώνεται με τη σημερινή κατήχηση. Και θα μπορούσαμε να ανοίξουμε το κεφάλαιο "επαναφορά" στην εκκλησία του Bergoglio... Στην ποικιλομορφία τους είναι δεσποτικές, απολυταρχικές μορφές cancel culture και όλες υπάρχουν, αν και τροποποιημένες, στο παρόν μας. Αλλά η τελευταία μάς αφορά πιο στενά. Είναι ίσως η λιγότερο αιματηρή, αλλά η πιο λεπτή, διότι ασκείται στο όνομα της δημοκρατίας και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Παραδόξως, η σωτηρία των συγγραφέων, των κλώνων και των παραδόσεων γλιτώνει μόνο από την άγνοιά τους: αν ήξεραν πραγματικά αυτό που τόσοι πολλοί στοχαστές, καλλιτέχνες, επιστήμονες, ηγέτες, ακόμη και άγιοι και μάρτυρες έχουν υποστηρίξει στην πορεία της ζωής τους και στα έργα τους, σήμερα θα ήταν στο ευρετήριο, σβησμένοι επίσης. Παρομοίως, ανυποψίαστοι συγγραφείς, κάθε άλλο παρά αντιδραστικοί, όπως ο Βολταίρος, ο Μαρξ και ο Γκράμσι, για να παραθέσω κάποιους χύμα.

Το πρόσθετο αστείο είναι ότι το ιδεολογικό υπόστρωμα της πολιτικής ορθότητας δεν είναι δογματικό, δεν πιστεύει στην αλήθεια, είναι σχετικιστικό. Αλλά είναι η απόδειξη στο έδαφος ότι η δικτατορία του σχετικισμού μπορεί να εγκαθιδρυθεί· Η άρνηση της Αλήθειας συνυπάρχει με τον ισχυρισμό ότι είναι απόλυτα σωστή, και μάλιστα ότι είναι με το μέρος του Λόγου, χωρίς τη δυνατότητα διάψευσης. Από τους Ιακωβίνους και μετά.

Δεν ξέρω αν σε παρηγορεί ή σε αποθαρρύνει να σκέφτεσαι ότι δεν ζούμε στον χειρότερο από όλους τους δυνατούς κόσμους: οι μορφές αλλάζουν, αλλά η ανθρωπότητα συνυπάρχει με αυτή την τρέλα αφού υπάρχει. Φυσικά, υπάρχουν κυκλικές φάσεις και βρισκόμαστε σε μία από αυτές τις χαμηλές στιγμές.

 Δεν πεθαίνεις μόνο από covid.

 πηγή