ΕΝ ΤΩ ΜΕΣΩ ΤΗΣ ΝΥΚΤΟΣ

 

Ο Χριστός είναι ο αιώνια ερχόμενος Κύριος, ο Νυμφίος των καρδιών μας, ο εραστής ομού και ο ερωμένος, που έρχεται και μας αναζητά για να μας σώσει «ἐν τῷ μέσῳ τῆς νυκτός». Η νύχτα δεν είναι μόνο η κατάσταση του κακού και της αθλιότητας, των παθών και των δαιμόνων, της δαιμονικής απάτης και ακαθαρσίας, της πονηρίας και της αλλοτριώσεως, του φόβου και του σκότους, του τρόμου και του θανάτου. Στην ασκητική μας παράδοση η νύχτα γίνεται καιρός στεναγμών και δακρύων, μετάνοιας και αναμονής των μεγάλων γεγονότων της σωτηρίας «ἐν Χριστῷ»· γεγονότων οριακών για την προσωπική μας ζωή. Όπως ομολογεί ο όσιος Πέτρος ο Δαμασκηνός, «όποιος έφτασε σε πνευματική γνώση, θαυμάζει και τη νύχτα, γιατί σε όλους είναι ωφέλιμη. Στους πρακτικούς ανθρώπους δίνει ησυχία και ευκαιρία προσευχής·τους πενθικούς τούς οδηγεί στη μνήμη του θανάτου και του Άδη· και σ’ εκείνους που επιδιώκουν την ηθική, τους οδηγεί στην ακριβέστερη μελέτη και έρευνα των θείων ευεργεσιών και την τακτοποίηση των ηθών (βλ. Ψαλμ. 4, 5). Για τους θεωρητικούς η νύχτα έχει πολλές θεωρίες: τους θυμίζει την κοσμοποιΐα. Και ο θεωρητικός έχει την αίσθηση ότι είναι μόνος –σαν τον Αδάμ– και υμνεί τον Κτίστη και Δημιουργό της Κτίσεως με σύνεση μαζί με τους Αγγέλους. Όταν γίνονται βροντές και αστραπές, συλλογίζεται την Ημέρα της Κρίσεως· από την ανατολή του αυγερινού και της αυγής, κατανοεί τη φανέρωση του τιμίου και ζωοποιού Σταυρού (βλ. Ματθ. 24, 30)· από το ξύπνημα των ανθρώπων από τον ύπνο, συμπεραίνει την κοινή ανάσταση· ενώ από την ανατολή του ηλίου, την έλευση του Κυρίου».

Η ελπίδα αυτής της μεταμόρφωσης της νύχτας είναι ο καρπός της έλευσης και της παρουσίας του Χριστού «ἐν τῷ μέσῳ τῆς νυκτός», ο Οποίος «μας γλύτωσε από την εξουσία του σκοταδιού και μας μετέφερε στη βασιλεία της αγάπης» (βλ. Κολ. 1, 13). Εμείς, βέβαια, εξακολουθούμε να «κατασκευάζουμε» τη μυστηριώδη νύχτα για να κρύβουμε τα έργα του σκότους, τα φαύλα έργα, να αποκρύπτουμε τον αργό θάνατο της άθεης ζωής μας. Και ο Χριστός –Αυτός, ο αμετανότητα ερωτευμένος μαζί μας!– εξακολουθεί να έρχεται τη νύχτα, «ἐν τῷ μέσῳ τῆς νυκτός», στην καρδιά της νύχτας, στο σκοτάδι του Άδη της καρδιάς και της ιστορίας μας και να απογυμνώνει, να κρίνει και να φωτίζει τα πάντα στο φως της αναστάσεώς Του, μέσα στην οποία χαιρόμαστε το φως της Πρώτης και Όγδοης ημέρας της Δημιουργίας. Μπορούμε, λοιπόν, να Τον προσδοκούμε γιατί Εκείνος επιμένει πραγματικά να έρχεται μέσα στην αφεγγή νύχτα των τυραννικών παθών μας, στη θλίψη των εσκοτισμένων καρδιών μας, στην τρέλα της κακής μοναξιάς, στον τρόμο της «αθεΐας της νύχτας» των καιρών μας.

+Μακαριστός π.Μιχαήλ Καρδαμάκης, Κεφάλαια Κατανυκτικά.