Τιμώντας τήν Ὁρθοδοξία σέ καιρούς κακοδοξίας καί δαιμονισμοῦ…

 

     «Οἱ Προφῆται ὡς εἶδον, οἱ Ἀπόστολοι ὡς ἐδίδαξαν, ἡ Ἐκκλησία ὡς παρέλαβεν, οἱ Διδάσκαλοι ὡς ἐδογμάτισαν, ἡ Οἰκουμένη ὡς συμπεφώνηκεν, ἡ χάρις ὡς ἔλαμψεν, ἡ ἀλήθεια ὡς ἀποδέδεικται, τὸ ψεῦδος ὡς ἀπελήλαται, ἡ σοφία ὡς ἐπαρρησιάσατο, ὁ Χριστὸς ὡς ἑβράβευσεν, οὕτω φρονοῦμεν, οὕτω λαλοῦμεν, οὕτω κηρύσσομεν Χριστόν τὸν ἀληθινὸν Θεὸν ἡμῶν καὶ τοὺς Αὐτοῦ Ἁγίους ἐν λόγοις τιμῶντες, ἐν συγγραφαῖς, ἐν νοήμασιν, ἐν θυσίαις, ἐν ναοῖς, ἐν εἰκονίσμασι... Αὕτη ἡ πίστις τῶν Ἀποστόλων, αὕτη ἡ πίστις τῶν Πατέρων, αὕτη ἡ πίστις τῶν Ὀρθοδόξων, αὕτη ἡ πίστις τὴν Οἰκουμένην ἐστήριξεν»...

     Κυριακή τῆς Ὀρθοδοξίας σήμερα, τιμοῦμε καί βιώνουμε τόν θρίαμβο τῆς Ἐκκλησίας μας ἀπέναντι σέ ὅλες τίς αἱρέσεις ὅλων τῶν ἐποχῶν. Ὄχι μόνο δηλαδή ὅσες ταλαιπώρησαν τήν Ἐκκλησία (καί ἔγιναν ἡ αἰτία γιά νά χαθοῦν τόσες ψυχές) ἕως τόν 9ο αἰώνα καί τό ὁριστικό πέρας τῆς Εἰκονομαχίας, ἀλλά καί ὅλες τις ἐπόμενες μέχρι καί σήμερα. Ἀλλά φυσικά αὐτό ἔχουν ἐπιλέξει νά μήν τό «θυμοῦνται» οἱ σύγχρονοι ψευδαπόστολοι τῆς μεταπατερικῆς ἀγαπολογίας, αὐτοί πού βρίσκονται σέ μόνιμο ἐναγκαλισμό μέ τόν Παπισμό καί ὅλες τίς προτεστάντικες ψευδεκκλησίες καί λοιπές αἱρέσεις, παραβιάζοντας ἀδιάντροπα τούς Ἱερούς Κανόνες καί ὅλα τα θεσπισθέντα ἀπό τίς Οἰκουμενικές Συνόδους μας.

     Ἄς τό θυμόμαστε ὅμως τουλάχιστον ἐμεῖς αὐτό. Ὅσοι περισσότεροι - καί ὅσο περισσότερο -μποροῦμε. Καί ἄς διαφυλάξουμε καί τά συγκλονιστικά λόγια τῆς παραπάνω εὐχῆς μέσα μας, σέ μία ἐποχή ὅπου ὁ πόλεμος κατά τῆς ὀρθῆς πίστης κλιμακώνεται σέ πρωτόγνωρα ἐπίπεδα. Ἕνας σκοτεινός καί λυσσαλέος πόλεμος ὄχι ἀπλώς ἀπό κάποιες μεμονωμένες αἱρέσεις, ἀλλά ἀπό τήν Παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ἡ ὁποία συνοψίζει καί περικλείει μέσα της κάθε αἱρετική καί κακόδοξη διδασκαλία καί ἐτοιμάζει μεθοδικά τό βασικό πρόταγμα τῆς Νέας Τάξης καί τῆς Νέας Ἐποχῆς: τήν ἐπιβολή τῆς παγκόσμιας Πανθρησκείας.

     Ἀλλά καί ἕνας φανερός ἐδῶ καί χρόνια πόλεμος (ξεκάθαρο κομμάτι τοῦ προηγούμενου), πού μέ προσχήματα κάποια δῆθεν δημόσια ὑγεία ἤ κάποια δῆθεν ἀνθρώπινα δικαιώματα πλημμύρισε τή ζωή μας καί μέ ἐπιπλέον ἀποτρόπαιες πλᾶνες, δυσσεβεῖς κακοδοξίες καί θεσμοθετημένες διαστροφές. Σέ μία μανιασμένη ἀπόπειρα νά μαγαρίσει τήν πίστη μας, νά βεβηλώσει τούς ναούς μας, νά μᾶς γεμίσει μέ διεστραμμένους νόμους καί κάθε λογῆς δαιμονικές ἀθλιότητες. Ἀπό ἔνα ἀντίχριστο πολιτικό καθεστώς, σέ συναλληλία μέ μία ζοφερῶς συνοδοιποροῦσα ἐκκλησιαστική διοίκηση. Ἀλλά καί μέ μία συναινοῦσα ἤ σιωπηλά ἀνεχόμενη τίς ἐκτροπές καί τίς βεβηλώσεις ἑλλαδική κοινωνία.

     Καί ἐπιτέλους, ἄς ἀναλογιστοῦμε ἀκόμη πόσες τρομακτικές συνέπειες, ὅχι μόνο πνευματικές ἀλλά καί ἐθνικές, ζήσαμε ὡς λαός, ὅποτε προδώσαμε τήν πίστη μας και παραδοθήκαμε στην ἀσέβεια καί τήν ἁμαρτία. Σήμερα πού βρισκόμαστε στην μακράν πιό σκοτεινή περίοδο πνευματικῆς κρίσης, ἀποστασίας καί ἐκφυλιστικῆς κατάπτωσης σέ ὁλόκληρη τήν Ἱστορία μας, ὀφείλουμε καί αὐτό κατεπειγόντως νά τό ξαναθυμηθοῦμε.

     Πρίν νά εἶναι πολύ ἀργά…

     Νεκτάριος Δαπέργολας