Κύπρος _Ήταν μια εξαίσια διάλεξη, σπάνιου ενδιαφέροντος.

 

Η ομιλία του Αλκίνοου Ιωαννίδη στη καθιερωμένη «Γιορτή των Γραμμάτων» του Πανεπιστημίου Κύπρου, θα μείνει στις συνειδήσεις πολλών ανθρώπων. Τον αγαπήσαμε πολύ ως τραγουδοποιό. Ο καλλιτέχνης πρέπει πρώτα και κύρια να είναι διανοούμενος, όχι πωλητής.

Τη Δευτέρα ο  πρόεδρος  Χριστοδουλίδης, μιλώντας στην «αμερικανιά» των εξαγγελιών μας είπε ότι η παιδεία πρέπει να φτιάχνει καλούς υπηρέτες της οικονομίας και τα πάντα να συμβαδίζουν με την ανάγκες της «αγίας αγοράς». Από το νηπιαγωγείο αν είναι μπορετό. Ο Αλκίνοος κονιορτοποίησε την επομένη, μια φιλοσοφία σκέψης που υποβιβάζει τον άνθρωπο σε γρανάζι. Ανέδειξε ένα όραμα , για ανθρώπους ελεύθερους, δημιουργικούς, συμμέτοχους, καλλιεργημένους. 

 

Απόσπασμα από την πραγματικά ιστορική ομιλία:

“Οφείλουμε να βρούμε τους τρόπους να τα βοηθήσουμε να καλλιεργηθούν συνολικά, πριν, αλλά και μαζί με την όποια εξειδίκευση.Ένας γιατρός χωρίς καλοσύνη, ένας αρχιτέκτονας χωρίς ενσυναίσθηση, ένας πολιτικός χωρίς ηθικές αναστολές, ένας καλλιτέχνης χωρίς ευγνωμοσύνη, ένας έμπορος χωρίς αίσθημα ευθύνης, ένας οικονομολόγος χωρίς γενναιοδωρία, ένας δικαστής χωρίς επιείκεια, ένας στρατιωτικός χωρίς ανθρωπιά, κάθε ακαλλιέργητος πτυχιούχος, οποιοσδήποτε άνθρωπος χωρίς συμπόνια, είναι επικίνδυνος και καταστροφικός. Και, τις περισσότερες φορές, δυστυχισμένος.

Η Τέχνη δίνει σχήμα σε όλες αυτές τις απαραίτητες για την ανθρώπινη ευημερία αξίες, και τις ακουμπά στα χέρια και στην ψυχή μας. Όπως έγραψε ο Wittgenstein: «Στο έσχατο βάθος, η αισθητική και η ηθική συμπίπτουν.» Το έδαφος πάνω στο οποίο φυτρώνουμε, δεν είναι η επιφάνειά του που βλέπουμε, αλλά το βάθος του και οι ουσίες που κρύβονται εκεί. Σ' αυτό το βάθος, σε αυτή την ουσία μάς πηγαίνει η τέχνη. Η απαξίωσή της, από κύριο συστατικό της ύπαρξής μας σε εμπορικό προϊόν, επιφανειακή κατανάλωση, διακοσμητική πολυτέλεια ή κουτσομπολιό διασημοτήτων, είναι άδικη και καταστροφική.

Λένε ότι όπου χτίζεται ένα σχολείο, γκρεμίζεται μια φυλακή.

Θα έλεγα ότι ένα καλό σχολείο, πράγματι, γκρεμίζει μια φυλακή. Ένα κακό σχολείο όμως, γίνεται το ίδιο φυλακή για τις ψυχές των μαθητών του και ζημιώνει τελικά το σύνολο της κοινωνίας. Τα σχολεία και τα πανεπιστήμια όλου του κόσμου, πρώτα πρέπει να φροντίζουν να βγάζουν ελεύθερους ανθρώπους και μετά καταρτισμένους επαγγελματίες. Η Τέχνη, πρέπει να βρίσκεται δυναμική, συμπεριληπτική, δημιουργική, ελεύθερη και προσβάσιμη, σε όλα τα στάδια της εκπαίδευσης, αλλά και σε όλη μας τη ζωή.

Η Δημόσια Εκπαίδευσή μας οφείλει να αναβαθμίσει τα μαθήματα τέχνης στα σχολεία σε γιορτή και σε εμπειρία για τους μαθητές και τους δασκάλους, αντί να μειώνει τις ώρες τους.”