Ὁ Ἅγιος Συμεὼν ὁ Θεοδόχος

 

Μακαριστός Ἱερεμίας  Μητροπολίτης Γόρτυνος καὶ Μεγαλουπόλεως

1. Τὴν 2α  τοῦ μηνὸς Φεβρουαρίου, ἡ ἁγία μας Ἐκκλησία ἑορτάζει τὴν τέταρτη Δεσποτικὴ ἑορτή, τὴν Ὑπαπαντὴ τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ.

Πρώτη Δεσποτικὴ ἑορτὴ εἶναι τὰ Χριστούγεννα, δεύτερη εἶναι ἡ Περιτομή, τρίτη ἡ Βάπτιση στὸν Ἰορδάνη ποταμὸ καὶ τέταρτη ἡ Ὑπαπαντή. Εἶναι μεγάλη ἡ ἑορτὴ αὐτή, γιατί δὲν εἶναι μόνο Δεσποτική ἀλλὰ καὶ Θεομητορικὴ ἑορτή. Κατὰ λειτουργικὸ κανόνα ποὺ ἀκολουθεῖ ἡ Ἐκκλησία μας, τὴν ἄλλη μέρα μίας Δεσποτικῆς ἑορτῆς, ἑορτάζουμε τὸ πρόσωπο ἐκεῖνο ποὺ συνδέεται ἄμεσα μὲ τὴν ἑορτὴ αὐτή. Ἐπειδή σᾶς μίλησα ἄλλοτε γιὰ τὴν Ὑπαπαντή, θὰ σᾶς μιλήσω σήμερα γιὰ τὸν ἅγιο Συμεὼν τὸν θεοδόχο, ὁ ὁποῖος ἑορτάζει τὴν ἄλλη μέρα τῆς ἑορτῆς· γιατί αὐτὸς «ἀπάντησε» τὸν Κύριο, καὶ γι’ αὐτὸ ἡ ἑορτὴ λέγεται Ὑπαπαντή.

2. Ὁ ἅγιος Συμεών ἦταν ἕνας εὐσεβὴς Ἰσραηλίτης «προσδεχόμενος παράκλησιν τοῦ Ἰσραήλ», ὅπως λέγει γι’ αὐτὸν ὁ εὐαγγελιστὴς Λουκᾶς (2,25). Αὐτὸ σημαίνει, ὅτι ἀνῆκε στοὺς Ἰσραηλίτες ἐκείνους, οἱ ὁποῖοι καρτεροῦσαν μὲ δυνατὴ πίστη καὶ προσδοκία τὸν ἐρχομὸ τοῦ Μεσσία, γιὰ τὸν ὁποῖον ἔγραψαν οἱ Προφῆτες στὴν Παλαιὰ Διαθήκη. Στὴν Παλαιὰ Διαθήκη, οἱ Προφῆτες σαλπίζουν γιὰ τὸν ἐρχομὸ τοῦ Μεσσία καὶ ὁ θεοδόχος Συμεὼν ἄκουε τὴν φωνὴ τῶν σαλπίγγων αὐτῶν. Αὐτὸ μάλιστα σημαίνει καὶ τὸ ὄνομα τοῦ Συμεών, ποὺ εἶναι ἀπὸ τὸ ἑβραϊκὸ ρῆμα «σαμά», τὸ ὁποῖο ἑρμηνεύεται «ἀκούω». Ὁ Συμεὼν, λοιπὸν, ἦταν ὅλο ἀκοή. Ἄκουε τὶς φωνὲς τῶν Προφητῶν γιὰ τὸν ἐρχομὸ τοῦ Μεσσία καὶ ἐπιθυμοῦσε νὰ ζήσει καὶ αὐτὸς τὶς ἡμέρες ἐκεῖνες τοῦ ἐρχομοῦ Του. Μάλιστα, τὸ Ἅγιο Πνεῦμα ποὺ εἶχε μέσα του (Λούκ. 2, 25), τὸν πληροφόρησε καθαρὰ ὅτι δὲν θὰ πεθάνει προτοῦ νὰ δεῖ τὸν Μεσσία, τὸν Χριστὸν Κυρίου (Λούκ. 2, 27). Καὶ ἔτσι ἔγινε. Στὰ χέρια του δέχθηκε τὸν Χριστό, τὸν Θεό, γι’ αὐτὸ καὶ λέγεται «θεοδόχος».

3. Ποῦ ὁ Συμεών εἶχε αὐτὴ τὴν μεγάλη χαρὰ νὰ δεῖ καὶ νὰ δεχθεῖ τὸν Χριστό; Στὸν Ναὸ τοῦ Θεοῦ. «Ἦλθεν ἐν Πνεύματι εἰς τὸ ἱερόν», λέγει ὁ Εὐαγγελιστὴς (Λούκ. 2, 27). Ἐκεῖ εἶδε τὴν Παναγία Δέσποινα, τὴν τεσσαρακοστὴ ἡμέρα ἀπὸ τὴν γέννηση τοῦ Χριστοῦ, νὰ Τὸν φέρει στὸν Ναὸ κατὰ τὸν νόμο τοῦ Μωυσῆ. Στὸν Ναὸ τοῦ Θεοῦ, στὴν Ἐκκλησία, καὶ ἐμεῖς θὰ συναντήσουμε τὸν Χριστό. Τί γίνεται στὸν Ναό; Γίνεται ἡ Θεία Λειτουργία. Τί εἶναι ἡ Θεία Λειτουργία; Εἶναι ὁ Χριστός! Τὸν Χριστὸ νὰ γεννᾶται καὶ νὰ πάσχει συμβολίζει ἡ προσκομιδὴ ποὺ κάνει ὁ ἱερέας. Τὸν Χριστὸ νὰ ἔρχεται στὴν γῆ γιὰ νὰ κηρύξει τὸν ἅγιο λόγο Του συμβολίζει, ὅταν βλέπουμε τὸν ἱερέα νὰ ἔρχεται ἀπὸ τὸ Ἱερὸ, κρατώντας τὸ ἅγιο Εὐαγγέλιο καὶ λέγοντας στὸ κέντρο τοῦ Ναοῦ «Σοφία Ὀρθοί»! Καὶ τὸν ἴδιο τὸν Χριστὸ νὰ κηρύττει τὸν λόγο Του πρέπει νὰ νοιώθουμε, ὅταν ἀκοῦμε τὸν ἱερέα νὰ διαβάζει τὸ ἅγιο Εὐαγγέλιο. Τὸν Χριστὸ νὰ πηγαίνει στὸν Γολγοθὰ νὰ θυσιασθεῖ συμβολίζει ἡ πορεία τοῦ ἱερέα, ποὺ κρατάει τὰ Ἅγια κατὰ τὴν λεγόμενη Μεγάλη Εἴσοδο.

4. Ἀλλὰ ἐκεῖ ποὺ, ὄχι συμβολικά ἀλλὰ πραγματικὰ, εἶναι ἡ παρουσία τοῦ Χριστοῦ στὴν Θεία Λειτουργία εἶναι, ὅταν ὁ ἱερεύς μετὰ τὸ «Τὰ Σὰ ἐκ τῶν Σῶν» λέει μία εὐχή, τὴν εὐχὴ τοῦ καθαγιασμοῦ. Τότε  γίνεται θαῦμα στὴν θεία Λειτουργία: Τὸ ψωμάκι, ποὺ εἶναι στὸ ἅγιο Δισκάριο πάνω στὴν Ἁγία Τράπεζα, γίνεται Σῶμα Χριστοῦ καὶ τὸ κρασί, ποὺ εἶναι στὸ ἅγιο Ποτήριο, γίνεται Αἷμα Χριστοῦ. Ἂν θέλουμε, λοιπὸν, σὰν τὸν ἅγιο Συμεὼν τὸν θεοδόχο νὰ συναντήσουμε τὸν Χριστὸ καὶ νὰ τὸν πάρουμε καὶ ἐμεῖς στὴν ἀγκαλιά μας, νὰ πᾶμε στὸν Ναό, στὴν θεία Λειτουργία, καὶ ἐκεῖ, μόνον ἐκεῖ, εἶναι ὁ Χριστός. Μὴν ψάχνουμε νὰ γευθοῦμε τὸν Χριστὸ σὲ σπουδαστήρια καὶ σὲ κοινοβούλια. Ὁ Χριστὸς εἶναι στὸν Ναό Του, εἶναι στὸ ἅγιο Ποτήριο.

5. Ἐμεῖς οἱ χριστιανοὶ στὴν θεία Λειτουργία ἀξιωνόμαστε νὰ ἔχουμε μεγαλύτερη τιμὴ ἀπὸ αὐτὴ ποὺ εἶχε ὁ Συμεὼν ὁ θεοδόχος. Ὁ Συμεὼν κράτησε τὸν Χριστὸ στὴν ἀγκαλιά του· ἀλλὰ ἐμεῖς μὲ τὴν θεία Κοινωνία παίρνουμε τὸν Χριστὸ, ὄχι ἁπλὰ στὴν ἀγκαλιά μας ἀλλὰ στὴν καρδιά μας. Ναί! Ὅποιος κοινωνεῖ μὲ καθαρὴ τὴν καρδιὰ γίνεται πραγματικὰ θεοδόχος, γίνεται θεοφόρος καὶ χριστοφόρος καὶ ναοφόρος. Εἶπα μὲ καθαρὴ τὴν καρδιά, γιατί, ἂν ἡ καρδιά μας ἔχει γίνει κατοικία ἁμαρτωλῶν παθῶν, δὲν μπορεῖ ὁ Χριστὸς νὰ κατοικήσει σ’ αὐτὴν, γιατί οἱ ἅγιοι Πατέρες μᾶς λέγουν, ὅτι εἶναι ἀδύνατο γιὰ τὸν Χριστὸ νὰ ἑνωθεῖ μὲ ἀκάθαρτο. Γιὰ τὸν χριστιανὸ, λοιπὸν, ποὺ ἀγωνίζεται νὰ καθαρίσει τὴν καρδιά του, ὅταν κοινωνεῖ, γίνεται θεοδόχος Συμεών, ἔχει τὸν Χριστὸ κατοικοῦντα καὶ μένοντα στὴν ψυχή του· τὸν ἔχει Κύριό του, Ἀφέντη του, ποὺ κατευθύνει τὴν ζωή του.

6. Ὅταν ὁ Συμεὼν ἀξιώθηκε νὰ δεῖ καὶ νὰ κρατήσει στὴν ἀγκαλιὰ του τὸν Χριστὸ εἶπε: «Τώρα, ἂς πεθάνω»! «Νῦν ἀπολύεις τὸν δοῦλον Σου Δέσποτα», εἶπε στὸν Θεό. Ναί! Τὴν ζωὴ τὴν θέλουμε γιὰ τὸν Χριστό! Ἕνα νόημα ἔχει ἡ ζωὴ καὶ γι’ αὐτὸ ἤρθαμε στὸν κόσμο: Νὰ βροῦμε τὸν Χριστὸ καὶ νὰ γλυκαινόμαστε τὴν παρουσία Του μέσα μας! Ἂν αὐτό, ἄνθρωπέ μου, δὲν τὸ πετύχεις, τί νὰ κάνεις τὰ ἀξιώματά σου καὶ τὰ διπλώματά σου καὶ τὰ παπλώματά σου; Λυπᾶμαι γιὰ σένα, γιατί δὲν γεύθηκες τὸ πραγματικὸ νόημα τῆς ζωῆς, δὲν πέ­τυχες τὸν σκοπό σου. Μάταιη, λοιπὸν, γιὰ σένα ἡ ζωή. Ἡ μεγαλύτερη χαρὰ καὶ ἡδονὴ τῆς ζωῆς, μπροστὰ στὴν ὁποία ὅλες οἱ ἡδονὲς τοῦ κόσμου εἶναι μηδέν, εἶναι αὐτὸ ποὺ ἔνοιωσε ὁ Συμεὼν, ὅταν πῆρε τὸν Χριστὸ στὴν ἀγκαλιά του· εἶναι αὐτὸ ποὺ νοιώθουμε ἐμεῖς, ὅταν κοινωνοῦμε. Γι’ αὐτὸ καὶ μετὰ τὴν κατάλυση τοῦ ἁγίου Ποτηρίου, ποὺ εἶναι θεία Κοινωνία, ὁ ἱερέας λέει τὸν ἴδιο λόγο τοῦ Συμεών: «Τώρα, ἂς πεθάνω»! «Νῦν ἀπολύεις τὸν δοῦλον Σου Δέσποτα»!