Αναμφίβολα, οι μέρες που ζούμε είναι «αποκαλυπτικές». Ποτέ άλλοτε η Ανθρωπότητα δεν βρέθηκε σε τόσο δεινή θέση. Από το καταραμένο έτος του 2020, λες και άνοιξαν οι πύλες της Κολάσεως. Λες και έχουμε προκαλέσει το άνοιγμα της «Ενάτης Πύλης», όπως την περιγράφει στο βιβλίο του «The Club Dumas or The Richelieu Shadow» ο Αρτούρο Περέζ-Ρεβέρτε.
Αυτή η τρομακτικής ισχύος επίθεση του Σατανά και των δαιμονικών ταγμάτων του, δεν έχει προηγούμενο. Το Κακό πλέον, έχει αγκαλιάσει όλη την Ανθρωπότητα και προσπαθεί λυσσαλέα να μας καταπιεί όλους.
Η ξαφνική ανάδυση σχεδόν από το…πουθενά , ενός παγκόσμιας εμβέλειας οργανισμού, του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ (WEF) ως ρυθμιστή και καθοδηγητή της παγκόσμιας ιστορίας, προκάλεσε σοβαρά ερωτήματα σε όλη την δυτική κοινότητα.
Ποιοί είναι αυτοί οι άνθρωποι;
Πώς βρέθηκαν άξαφνα στο πολιτικό και κοινωνικό προσκήνιο;
Τι επιδιώκουν;
Ποιός τους εξέλεξε; Ποιοί κρύβονται πίσω του; Ποιοί είναι οι πραγματικοί σκοποί του;
Συγκεκριμένες αποδείξεις για όλα αυτά τα ερωτήματα, δεν υπάρχουν και γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο, ό,τι λέγεται ή γράφεται εναντίον τους, αυτομάτως ανάγεται στο επίπεδο της Συνωμοσιολογίας.
Τα μόνα που υπάρχουν είναι κάποιες σαφείς ενδείξεις τόσο για την ξαφνική ανάδειξη του Παγκόσμιου οικονομικού Φόρουμ, όσο και για τον βρώμικο ρόλο που έπαιξε ως προς την ανάδυση του, ο σχεδιαστής του Φόρουμ και επικεφαλής αυτού, Κλάους Σβάμπ. Σαφείς επιπλέον ενδείξεις, έχουμε και για τον ρόλο που έχουν παίξει οι κοσμοκράτορες του χρήματος, οικογένειες Ρόθτσάλντ και Ροκεφέλλερ, όσο και ο εκλιπών πλέον Χένρυ Κίσσιγκερ, ο οποίος ήταν η κατευθυντήρια δύναμη της πορείας και των σκοπών του Φόρουμ.
Αποδείξεις ουσιαστικές, με απτά στοιχεία δεν υπάρχουν πουθενά. Θα βρεθούν όμως τα επόμενα χρόνια, να είστε σίγουροι. Το Κακό μπορεί να κρύβεται στη σκιά, αλλά το φώς τη διαλύει.
Κάποτε είχα γράψει ένα πόνημα, το οποίο δημοσιεύτηκε σε πολλές ιστοσελίδες αλλά και εφημερίδες των Αθηνών και της επαρχίας. Ο τίτλος του ήταν «Το Όνομα του Θηρίου» και σκιαγραφούσε κυρίως το προφίλ του Φόρουμ αλλά και τον ίδιο τον Κλάους Σβάμπ. Ρίξτε του μια ματιά πριν προχωρήσετε στην ανάγνωση αυτού του πονήματος. Έχει πράγματι ενδιαφέρον.
Πάμε όμως να δούμε τις μέχρι τώρα εξελίξεις, που σύμφωνα με την λογική και τις ενδείξεις, πίσω από αυτές κρύβεται ο ρόλος του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ.
Οι ΗΠΑ στις φλόγες! Απειλή νέου Εμφυλίου που οδηγεί στην αποσύνθεση της ομοσπονδίας πολιτειών
“Θα γίνει κάτι μεγάλο στην Αμερική, που θα συγκλονιστεί όλη η οικουμένη”, προείπε ο μέγας Γέρων και Άγιος Παΐσιος
(Αθανασίου Ραβοκαλή, “Ο Άγιος Παΐσιος μου είπε…”)
Αυτό το…κάτι μεγάλο, πολλοί το ερμήνευσαν με ποικίλους τρόπους. Κάποιοι έλεγαν ότι θα υπάρξει έκρηξη του κοιμώμενου ηφαιστείου του Yellowstone στη Καλιφόρνια. Άλλοι μιλούσαν για μεγάλο σεισμό στο ρήγμα του Αγ. Ανδρέα και κάποιοι άλλοι σε μεγάλο κράχ. Κανείς από όλους αυτούς – συμπεριλαμβανομένου και εμού του ιδίου – δεν φανταζόταν ότι οι ΗΠΑ θα κινδυνεύσουν με – κανονικό και όχι σχήμα λόγου – νέο εμφύλιο πόλεμο.
Η Ιστορία, έχει το…κακό ιδίωμα να επαναλαμβάνεται από καιρού εις καιρόν. Και φυσικά οι ΗΠΑ δεν θα μπορούσαν να αποτελέσουν εξαίρεση.
Πιο αναλυτικά, η Αμερική του βορρά, δηλαδή οι ΗΠΑ, δεν είναι ένα κράτος ενιαίο. Δεν υπάρχει ομοιογένεια εθνοτική δηλαδή και κατά συνέπεια, αυτό από μόνο του δημιουργεί μη κοινωνική διάζευξη. Αυτή ακριβώς η πολυμέρεια, έπρεπε να καλυφθεί πολιτικά τουλάχιστον, μέσω της δημιουργίας δύο πολιτικών πόλων: Του Ρεμπουμπλικανισμού που θα εξέφραζε τον κοινωνικό και πολιτικό συντηρητισμό και από την άλλη του Δημοκρατισμού, ο οποίος με τη σειρά του θα εξέφραζε τον πολιτικό και κοινωνικό ριζοσπαστισμό, ο οποίος θα μπορούσε να προάγει διαφορετικές κολεκτίβες, βασισμένες περισσότερο στον ανθρώπινο παράγοντα και στον δικαιωματισμό. Έτσι, παρά τις κοινωνικές και φυλετικές διαφορές που υπήρχαν – και μάλιστα έντονες – στο πόπολο, αυτές εξαλειφόταν μέσω των πολιτικών ιδεολογιών.
Όμως, την εποχή του 19ου αιώνα, στις λεγόμενες τότε ΕΠΑ (Ένωση Πολιτειών Αμερικής) δεν υπήρχαν μόνο φυλετικές διαφορές. Υπήρχαν και θρησκευτικές, αλλά περισσότερο απ’ όλα οικονομικές και ανθρωπιστικές. Και αυτές ακριβώς οι διαφορές, οδήγησαν τον λεγόμενο Νότο που αποτελούνταν από 11 πολιτείες να κηρύξει τον Απρίλιο του 1861 απόσχιση από τις ΕΠΑ, δημιουργώντας μια νέα Ομοσπονδία Πολιτειών, την ονομαζόμενη “Συνομόσπονδες Πολιτείες της Αμερικής” (ΣΠΑ) επί προεδρίας Τζέιμς Μπιουκάναν.
Σημειωτέον, στις πολιτείες που δημιούργησαν την νέα αυτή Ομοσπονδία, κυριαρχούσε το Δημοκρατικό Κόμμα ενώ στον υπόλοιπο Βορρά το Ρεμπουπλικανικό.
Ο Μπιουκάναν βρέθηκε σε πολύ δύσκολη θέση μη αποδεχόμενος την νέα κατάσταση και παρά τις εκκλήσεις του για νέα συννενόηση, ο Νότος προχώρησε στην πιστοποίηση της νέας Ομοσπινδίας. Ο Μπιουκάναν ωθήθηκε σε στρατιωτική επέμβαση και προκήρυξε άμεσα προεδρικές εκλογές, τις οποίες κέρδισε ο Ρεμπουπλικανός Αβραάμ Λίνκολν, του οποίου το κύριο μέλημα του ήταν να ενωθεί και πάλι η Αμερική σε μια Ομοσπονδία και – κυρίως – η εξάλειψη της δουλείας για τους Αφροαμερικανούς.
Ο Εμφύλιος, ο οποίος διήρκησε τέσσερα χρόνια, είχε ως αποτέλεσμα την ήττα του Νότου, η οποία προήλθε μέσα από τις κακές συνεννοήσεις μεταξύ των κυβερνητών των πολιτειών και τις διάφορες έριδες και διαφωνίες που προϋπήρχαν του Εμφυλίου για οικονομικά κυρίως ζητήματα, ενώ ο Βορράς είχε πλήρη ένωση, υπό την καθοδήγηση του Λίνκολν. Σημειωτέον, ο πλούτος που είχε συγκεντρώσει ο Νότος, προερχόταν μέσα από την εκμετάλλευση των δουλοπάροικων Αφροαμερικανών, οι οποίοι δούλευαν νυχθημερόν χωρίς αμοιβή και ζώντας κάτω από φοβερά άθλιες συνθήκες.
Σήμερα, μπορεί οι πολιτικές συνθήκες να έχουν αναστραφεί αναφανδόν (οι Νότιοι πλειοψηφικά ανήκουν πλέον στους Ρεμπουπλικάνους, ενώ οι δυτικές και ορισμένες από τις ανατολικές βόρειες πολιτείες ψηφίζουν κατά κανόνα Δημοκρατικούς), αλλά είναι ακριβώς παρόμοιες. Και τότε αλλά και σήμερα το διακύβευμα δεν είναι μόνο ο πλούτος, αλλά κυρίως ο λεγόμενος Νεοταξισμός που προωθείται από τους Δημοκρατικούς, μέσω των απολύτως ανάποδων για την ανθρώπινη υπόσταση νόμων και πρακτικών (νόμοι για ομοφυλοφίλους, διαφορετική προσέγγιση της έννοιας της οικογένειας, παγκόσμια κυβέρνηση, υγειονομική δικτατορία, κλιματική αλλαγή κλπ).
Μέσα από αυτές τις πρακτικές, προωθείται και η αλλοίωση του πληθυσμού μέσω των αθρόων ροών από παράνομους μετανάστες, των οποίων η πύλη είναι οι πολιτείες του Τέξας και του Νέου Μεξικού, δημιουργώντας κοινωνικό χάος που πολύ δύσκολα θα μπορούσε να τεθεί υπό έλεγχο.
Το σχέδιο τον Νεοταξιτών, το οποίο προωθείται μέσω του νυν πρόεδρου Τζό Μπάϊντεν (ο οποίος θεωρείται από την πλειοψηφία του αμερικανικού λαού ως πρόεδρος-μαριονέτα), είναι να σταθεροποιηθεί πάση θυσία ο πολιτικός κολεκτιβισμός που προωθεί η Νέα Τάξη Πραγμάτων μέσω του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ κι αυτό επιτυγχάνεται μόνο μέσω νέων ψηφοφόρων, απολύτως ελεγχόμενων κι αυτοί οι νέοι ψηφοφόροι θα ψηφίζουν εφ’ εξής μόνο αυτούς που τους…ευνόησαν, δηλαδή τους Δημοκρατικούς, εμποδίζοντας με αυτόν τον βρώμικο τρόπο την άνοδο στην εξουσία ανθρώπων που έχουν διαφορετικές απόψεις και διαφωνούν με τις πρακτικές και τα “οράματα” της Νέας Τάξης Πραγμάτων. Και στην συγκεκριμένη περίπτωση, προσπαθούν να ανακόψουν την πορεία του πρώην προέδρου Τράμπ για νέα τετραετία.
Οι Ρεμπουπλικάνοι κυβερνήτες και γερουσιαστές, οι οποίοι συνολικά αμφισβήτησαν πλήρως το εκλογικό αποτέλεσμα του Νοεμβρίου του 2020 και δικαίως, βλέπουν την κατάσταση που έχει διαμορφωθεί και μέσω των κυβερνητών του Τέξας και του Νέου Μεξικού που αντιτίθενται στην πολιτική των Νεοταξιτών, είναι – μαζί με άλλους 23 κυβερνήτες πολιτειών,
αποφασισμένοι να κρατήσουν παντί τρόπο τα σύνορα κλειστά και τον τοίχο που έχει χτίσει ο πρώην πρόεδρος Τράμπ ανέπαφο.
Στην ουσία όμως, αυτοί που οδηγούν τα πράγματα στα άκρα, είναι οι Νεοταξίτες, διότι εργαλειοποιούν τις αθρόες ροές των λαθρομεταναστών, εκβιάζοντας τους Ρεμπουπλικάνους γερουσιαστές να ψηφίσουν τον νόμο για την βοήθεια προς την Ουκρανία. Ο ίδιος ο Μπάϊντεν φέρεται να είπε σε ρεμπουπλικάνο γερουσιαστή πως “Ή ψηφίζετε τον νόμο για την Ουκρανία ή ρίχνω τον τοίχο και κρατώ τα σύνορα ανοιχτά”
Ο ωμός αυτός εκβιασμός του Μπάϊντεν προς τους Ρεμπουπλικάνους, ο οποίος προέρχεται ουσιαστικά από το Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ και τις ελίτ των Νεοταξιτών, έχει συσπειρώσει τους πάντες από το Ρεμπουπλικανικό Κόμμα (λαός, γερουσιαστές, κυβερνήτες), έχοντας αποφασίσει να μην υποκύψουν, προκειμένου να σώσουν – διότι περί αυτού πρόκειται – την ίδια τη χώρα τους από τους παράφρονες Δημοκρατικούς.
Κι έτσι, φτάσαμε να βλέπουμε την – άλλοτε πανίσχυρη – Αμερικανική υπερδύναμη, να βρίσκεται επί ξυρού ακμής και μπροστά σε μια νέα εμφύλια διαμάχη, που ίσως να φτάσει ακόμη και να διαλύσει παντελώς τη χώρα. Αν αναλογιστούμε ότι ο Εμφύλιος του 1861 κόστισε 600.000 και πλέον νεκρούς και καταστροφή περίπου του μισού ΑΕΠ της χώρας τότε, φανταστείτε τι είδους συνέπειες θα μπορούσε να έχει μια νέα ένοπλη εμφύλια διαμάχη, με τους τρόπους που διεξάγονται σήμερα οι πόλεμοι. Μ’ άλλα λόγια, δεν θα μείνει τίποτε όρθιο.
Οι Νεοταξίτες δεν θα διστάσουν να πατήσουν τη σκανδάλη γιατί έτσι κι αλλιώς, είναι χαμένοι για χαμένοι. Αν υποχωρήσουν και περάσει αυτό των Ρεμπουπλικανών, θα χάσουν τα πάντα για πολύ καιρό. Ακόμη κι αν αναστήσουν τον Τζών Κέννεντυ και τον χρήσουν εκ νέου υποψήφιο για την προεδρία, δεν υπάρχει περίπτωση να μην χάσουν την προεδρία από τον εκ νέου διεκδικητή της, Ντόναλντ Τράμπ. Αν όμως δεν υποχωρήσουν τελικά και σε συνδυασμό με την καταρρέουσα Ευρώπη, η οποία βρίσκεται – πλην του Ούρμπαν και της Ουγγαρίας – κάτω από τον απόλυτο έλεγχο τους προσώρας τουλάχιστον, είναι υποχρεωμένοι να τα παίξουν όλα για όλα, προκαλώντας τον Γ’ Παγκόσμιο Πόλεμο, για να αναβληθούν οι εκλογές του ερχόμενου Νοεμβρίου.
Τη στιγμή που γράφονταν αυτές οι γραμμές, ο κυβερνήτης του Τέξας Γκρέγκ Άμποτ σε ένα συγκλονιστικό διάγγελμα που απηύθυνε όχι μόνο προς τον λαό του Τέξας, αλλά συνολικά στον αμερικανικό λαό, τόνισε:
«Οι Αμερικανοί θέλουν και δικαιούνται να έχουν ασφαλή σύνορα. Ο Τ.Μπάιντεν αρνείται να κάνει την δουλειά του που είναι να τηρεί το νόμο. Το Τέξας δεν πρόκειται να υποχωρήσει. Θα συνεχίσουμε να δρούμε για να ασφαλίσουμε να σύνορά μας και να κάνουμε τους Τεξανούς και τους Αμερικανούς ασφαλείς».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου