Τὸ σπάνιο δῶρο

Καινούργιες θεωρίες.

Τὰ μωρὰ δὲν πρέπει νὰ τ’ ἀφήνετε νὰ κλαῖνε.

Ἀμέσως νὰ τὰ παίρνετε ἀγκαλιά. Ἀλλιῶς

ὑπόκειται σὲ πρόωρη ἀνάπτυξη

τὸ αἴσθημα ἐγκατάλειψης ἐνηλικιώνεται

ἀφύσικα τὸ παιδικό τους τραῦμα

βγάζει δόντια μαλλιὰ νύχια γαμψὰ μαχαίρια.

Γιὰ τοὺς μεγάλους, οὕτως εἰπεῖν τοὺς γέροντες

–ὅ,τι δὲν εἶναι ἄνοιξη εἶναι γερόντιο πιά–

ἰσχύουν πάντα οἱ παμπάλαιες ἀπόψεις.

Ποτὲ ἀγκαλιά. Ἀφῆστε τους νὰ σκάσουνε στὸ κλάμα

μέχρι νὰ τοὺς κοπεῖ ἡ ἀνάσα

δυναμώνουν ἔτσι τὰ ἀποσιωπητικά τους.

Ἂς κλαῖνε οἱ μεγάλοι. Δὲν ἔχει ἀγκαλιά.

Γεμίστε μοναχὰ τὸ μπιμπερό τους

μὲ ἄγλυκην ὑπόσχεση –δὲν κάνει νὰ παχαίνουν

οἱ στερήσεις– πὼς θὰ \’ρθει μιὰ καὶ καλὴ

νὰ τοὺς ἐπικοιμήσει λιπόσαρκα

ἡ ἀγκαλιὰ τῆς μάνας τους.

Βάλτε κοντὰ τους τὸ μηχάνημα ἐκεῖνο

ποὺ καταγράφει τοὺς θορύβους τοῦ μωροῦ

ὥστε ν’ ἀκοῦτε ἀπὸ μακριὰ

ἂν εἶναι ρυθμικὰ μοναχικὴ ἡ ἀναπνοή τους.

Ποτὲ μὴ γελαστεῖτε νὰ τοὺς πάρετε ἀγκαλιά.

Τυλίγονται ἄγρια

γύρω ἀπ’ τὸν σπάνιο λαιμὸ αὐτοῦ τοῦ δώρου,

θὰ σᾶς πνίξουν.

Τίποτα. Ὅταν σᾶς ζητᾶνε ἀγκαλιὰ

μολὼν λαβὲ μωρό μου, μολὼν λαβὲ νὰ ἀπαντᾶτε.

 Δημουλᾶ Κική