Είπατε ότι οι Πατέρες όταν συνέρχονται, ας πούμε σε Συνόδους, σε Οικουμενικές Συνόδους ή οπουδήποτε σε οποιαδήποτε Σύνοδο, κυρίως όμως στις Οικουμενικές, δεν αγωνίζονται να βρουν την αλήθεια, διότι πολύ σωστά ελέχθη η αλήθεια δεν είναι κάποια ιδεολογία.
Δεν αγωνίζεται η Εκκλησία δια των Αγίων Της -και εδώ είναι η πλάνη του κόσμου- να σώσει κάποια ιδεολογία, αλλά να σώσει έναν τρόπο ζωής που οδηγεί στην συγκεκριμένη και απτή πραγματικότητα που λέγεται ένωση με τον Θεό -θέωση- και που είναι ο μοναδικός στόχος, το επαναλαμβάνω, ο μοναδικός στόχος κάθε πιστού μέσα στον κόσμο. Όλα τα άλλα είναι δεύτερα και τρίτα.
Επομένως λοιπόν, το πρόβλημα των Πατέρων είναι να διατυπώσουν αυτήν την αλήθεια. Οπότε έχει η Εκκλησία έναν τρόπο ζωής -αυτό θα πει Παράδοση, συνέχεια ενός τρόπου ζωής- και έχει μία πίστη που δεν σημαίνει ιδεολογικό σύστημα αλλά σημαίνει πιστότητα σε αυτόν τον τρόπο ζωής. Αυτό θα πει πίστη πρωτίστως. Πίστη σε ό,τι λέει και το Ελληνικό. Εμπιστοσύνη στον Θεό που ως γιατρός έρχεται να με σώσει και δέχομαι την συνταγή της σωτηρίας, και δεύτερον, πιστότητα για να φτάσω στην εσωτερική διαπίστωση πλέον, ως πίστη εσωτερική, της παρουσίας του Αγίου Πνεύματος μέσα μου.
Αυτή η διαδικασία λοιπόν καταργείται εκεί που απολυτοποιείται η φιλοσοφία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου