Η ειρήνη μετά του Θεού ασυγκρίτως προτιμωμένη και προηγουμένη της ειρήνης μετά του κόσμου.

Η υπερεκτιμώμενη και εγωιστικώς και ανθρωποκεντρικώς προτιθέμενη της ειρήνης του Θεού, απροσδιόριστη και «αθεμελίωτη» ειρήνη του κόσμου και η ψευδεπίγραφος ειρήνη της Εκκλησίας μετ΄ αυτού, με τις συνεχείς αναφορές και ποικίλες εκδηλώσεις και δράσεις, για την εδραίωσή της σε όλον τον πλανήτη, ακόμη και από ποιμένες της Εκκλησίας, χωρίς την προϋπόθεση της οριοθέτησης και αναζήτησης αυτής εν Αγίω Πνεύματι, θα παραμένει πάντοτε ένα μάταιο, εύθραυστο και «αχυρόπλαστο» κατασκεύασμα.

    Η αληθινή ειρήνη εκπηγάζει ως περίσσευμα της καρδιάς, ως δώρο του Θεού, όταν πάντες ομονοούν «εις τον της ευσεβείας λόγον». Αυτός εξάλλου είναι ο ιερός σκοπός, το ιεραποστολικό καθήκον, το υπό του Αγίου Πνεύματος ανατεθέν εις τους ποιμένες της Εκκλησίας και κατ΄ επέκταση σε κάθε μέλος αυτής.

    Γράφει ο Άγιος Χρυσόστομος στην Α’ ομιλία της προς Κορινθίους: «Ουδέν όφελος ημίν, κάν προς πάντας ώμεν ειρηνικοί, προς δε τον Θεόν εκπεπολεμωμένοι• ώσπερ ουδέν βλάβος ημίν, κάν παρά πάντων πολεμώμεθα, τω δε Θεώ ειρηνεύομεν. Και πάλιν ουδέν όφελος, κάν παρά πάσιν ευδοκιμώμεν, τω δε Κυρίω προσκρούωμεν• ουδείς κίνδυνος, κάν πάντες ημάς αποστρέφονται και μισώσιν, ο δε Θεός αποδέχηται και φιλή. Η γαρ όντως χάρις, η όντως ειρήνη παρά του Θεού».

    Δηλαδή: «Δεν μας προκύπτει καμιά ωφέλεια, αν έχουμε ειρήνη με όλους τους ανθρώπους, αλλά βρισκόμαστε σε πόλεμο με τον Θεό. Όπως δεν μπορεί να μας συμβεί τίποτε κακό, αν μας καταπολεμούν, εμείς όμως έχουμε ειρήνη με τον Θεό. Αλλά πάλι, τίποτε δεν κερδίζουμε, αν τα έχουμε καλά με όλους και ερχόμαστε σε αντίθεση με το θέλημα του Θεού. Δεν υπάρχει κανένας κίνδυνος, ακόμη και αν μας αποστρέφονται όλοι οι άνθρωποι και μας μισούν, αλλά ο Θεός μας έχει στην αγκαλιά του και μας αγαπά. Διότι, η πραγματική χαρά, η πραγματική ειρήνη είναι αυτή που μας χαρίζει ο Θεός».

    Επίσης, ερμηνεύοντας στο κατά Ματθαίον: «Μὴ νομίσητε ὅτι ἦλθον βαλεῖν εἰρήνην ἐπὶ τὴν γῆν· οὐκ ἦλθον βαλεῖν εἰρήνην, ἀλλὰ μάχαιραν» (ι,34), μας λέει: «Ου γαρ πανταχού ομόνοια καλόν. Και επί του πύργου εκείνου (της Βαβέλ) την κακήν ειρήνην η καλή διαφωνία έλυσε και εποίησεν ειρήνην».

    Δηλαδή: «Δεν είναι σε όλες τις περιπτώσεις καλή η ομόνοια. Διότι στην περίπτωση του πύργου της Βαβέλ, ενώ εργάζονταν ‘ειρηνικά’ αλλά με εγωισμό, τελικά τα βρήκαν με μια ‘καλή διαφωνία’ και έφεραν την ειρήνη».

    Και: «Τούτο γαρ μάλιστα ειρήνη, όταν το νενοσηκώς αποτέμνηται, όταν το στασιάζον χωρίζηται… Ουκ άρα ουν της αυτού (του Θεού) προθέσεως το έργον, αλλά της εκείνων γνώμης ο πόλεμος• αυτός μεν γαρ εβούλετο πάντας ομονοείν εις τον της ευσεβείας λόγον• επειδή δε εκείνοι εστασίαζον, πόλεμος γίνεται».

   Δηλαδή: «Αυτή είναι η πραγματική ειρήνη, όταν το αρρωστημένο μέρος κόβεται, όταν αυτό που διαφωνεί διαχωρίζεται από το σώμα… Δεν είναι λοιπόν της προθέσεως του Θεού το αποτέλεσμα αυτό, αλλά της προαιρέσεως των ανθρώπων το αποτέλεσμα ήταν ο πόλεμος. Διότι αυτός ήθελε όλοι να έχουν την ίδια πίστη, υπακούοντας στον λόγο του• αλλά επειδή εκείνοι διαφωνούσαν μεταξύ τους, οδηγήθηκαν σε πόλεμο».

    Η πρόταση για επιμονή και παραμονή στον λόγο του Θεού, «εις τον της ευσεβείας λόγον», δηλαδή στο Ευαγγέλιο και η εφαρμογή αυτού κατά τα πρότυπα του βίου και της πολιτείας των Αγίων μας, ως απόλυτη  προτεραιότητα, για την εσωτερική ειρήνη πρωτίστως και του σύμπαντος κόσμου ως φυσικό αποτέλεσμα, αποτελεί την «εκ των ουκ άνευ» αναγκαία πορεία του ανθρώπου από τον καιρό ακόμη της δημιουργίας του.

    Λοιπόν, οι προσκλήσεις για συνομιλίες μετά των εκτός Εκκλησίας, αλλά και των πεισματωδώς και ανενδότως παραμενόντων στην αμετανοησία, είναι μάταιες, χωρίς αυτήν την προϋπόθεση. Ο θεραπευτής γιατρός συνομιλεί με τον ασθενή μόνο για να πάρει πληροφορίες και να διαγνώσει την ασθένεια. Η θεραπεία είναι δικό του έργο, δική του ευθύνη, αφού διαθέτει και την γνώση και τα κατάλληλα εργαλεία και φάρμακα. Η πίστη μας, η Εκκλησία μας έχει όλην την αλήθεια, όλην την γνώση, έχει τους κατάλληλους γιατρούς, τα κατάλληλα εργαλεία και φάρμακα, για να προσφέρει την ποθούμενη ειρήνη στις ψυχές των ανθρώπων και κατά συνέπεια σε όλη την πλάση!

    Αυτή είναι η πίστη μας. Και ας μην ορίζουμε την αμαρτωλότητά μας και την αμαρτωλότητα των συνανθρώπων μας ως μέτρο σύγκρισης της πίστεώς μας με τα άλλα θρησκεύματα. Δεν συμφωνεί η ζωή μου με τους νόμους του Ευαγγελίου; Έτερον, εκάτερον! Η πίστη μας είναι η μία, η αληθής και η αιώνια! Εγώ είμαι λίγο ή πολύ άρρωστος και χρειάζομαι θεραπεία, δηλαδή πνευματική καθοδήγηση και έγερση… Ήδη έγινε η αρχή της πορείας προς την όντως ειρήνη!

    «Ἡ ὄντως εἰρήνη σὺ Χριστέ, πρὸς ἀνθρώπους Θεοῦ, εἰρήνην τὴν σὴν διδούς…»!   Χάρισε και σε μας την ειρήνη σου! Αμήν!

 Σάββας Ηλιάδης, Δάσκαλος
Κιλκίς, 3-10-2023