«Δε μπορώ ν’ ασπασθώ μια φορά την εικόνα της Παναγίας και να την αποχωριστώ. Όταν Την πλησιάζω, σαν μαγνήτης με τραβάει κατά πάνω Της. Και πρέπει να είμαι μόνος, γιατί θέλω ώρες να Την ασπάζομαι. Λες και γεμίζει η ψυχή από μια ζωντανή πνοή και από τόση χάρη, που δε μ’ αφήνει να φύγω. Αγάπη, έρωτας Θεού, φωτιά που καίει! Κι αν είναι θαυματουργή η εικόνα, με το που μπαίνεις μες στην εκκλησία, σε καταλαμβάνει αυτό το φαινόμενο και αναδύει τόση ευωδιαστή πνοή, που μένεις εκστατικός και λες ότι δεν βρίσκεσαι στον εαυτό σου, αλλά μέσα σ’ ένα ευωδιαστό Παράδεισο!…»
ΑΓΙΟΣ ΙΩΣΗΦ
Ο ΗΣΥΧΑΣΤΗΣ ΚΑΙ ΣΠΗΛΑΙΩΤΗΣ
(1898–1959)
«Έκφρασις Μοναχικής Εμπειρίας», Επιστολή ΛΔ΄ (34η), σελ. 202-203.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου