Για να θυμόμαστε και τους Άντρες μέσα σε ένα απέραντο κοτέτσι με τόσους προσκυνημένους...

Εκείνος ο Αύγουστος, του 1996, σκληρός όπως όλοι για την Κύπρο. Του 1964, του 1974. Εικοσιέξι μακρόσυρτα μνημόσυνα για τον Τάσο Ισαάκ και τον Σολωμό Σολωμού, που εκείνο τον Αύγουστο του 1996 δολοφονήθηκαν άνανδρα από τον βάρβαρο κατακτητή.

Ο Τάσος και ο Σολωμός θέλησαν να «ξυπνήσουν» μια κοινωνία από τον λήθαργο. Δυστυχώς οι λογικές του κατευνασμού, της απάθειας, των αγώνων του καναπέ, της χρηματοκρατίας συνεχίζονται...

Σολωμός Σολωμού

Ήταν τρελός, γι’ αυτό και του ‘πρεπε η δόξα,
κι αυτοί τον πρόδωσαν με θάνατου φιλί.
Ενός τρελού πάντα μπροστά τραβάει η λόξα,
για να φοβούνται και να κρύβονται οι δειλοί.

Ήταν τρελός, γι’ αυτό τον ξέχασαν οι αγύρτες,
σαν το τσιγάρο του στα χείλη η ζωή.
Από τι φτιάχνονται των προδοτών οι φύτρες,
και δεν τιμούνε όσους έχουνε φωνή…

Τρελό αδέλφι μου, έγινες ντέρτι μου,
σ’ ένα τραγούδι πόσο θάρρος να στριμώξω;
Γίνε σημαία μου κι έλα παρέα μου,
αυτούς στον σβέρκο μου που κάθισαν να διώξω.
Στα μαύρα χόρευε με δοξαριές θανάτου,
ούτε τον ένοιαζε που φεύγει και μαγκιά του.

Ήταν τρελός κι αυτοί χαράμισαν μια σφαίρα,
γιατί οι δειλοί πάντα τους άοπλους χτυπούν.
Μα, αυτός αθάνατος γυρίζει στον αγέρα
κι αυτοί οι αθάνατοι δε φεύγουν, πάντα ζουν..!