Η ήττα.

 

Γράφει ο Μέτοικος

Το 18 παρά κάτι στο πιεσόμετρο του λαού δεν ήταν εφαλτήριο «πάλης αγώνα», αλλά προμήνυμα βαρύτατου εγκεφαλικού επεισοδίου.

«έξω [δεν] βρέχει» τους φτύνουν. Στο «υγρό υπόγειο [του ΣΥΡΙΖΑ], μετρούν τα σφάλματα που έκαναν, τις [χαμένες] μάχες που έδωσαν, τις δίψες [για εξουσία], τις παραχωρήσεις [που ευχαρίστως πρόσφεραν], μετρούν τις [αριστερές τους] κακίες».

Κορώνα και στεφάνι τους η εθνική μειοδοσία και η έσχατη προδοσία.

«η δροσιά του μέλλοντος [δεν] τραγουδάει μες στις κλειδώσεις [τους].

Οι ήττες, [οι απανωτές ήττες] μοναδικές συντρόφισσές τους».

«Μια προδομένη υπόθεση λοιπόν» το «αριστερό όνειρο». «Μια πλήρης ήττα»!

Θα παραιτηθώ [προανάγγειλε] κουράγιο για νέες ήττες δεν έχω!

«θα παραδώσω το κλειδί και θα στρίψω την πλάτη» όπως κάθε ηττημένος.

«Με τη θέλησή μου εγκατέλειψα το θρόνο των κόπων και των ονείρων…

στα άτονά μου χέρια, [είπε το μαξιλάρι] βαρύ το σπαθί» της εξουσίας.

Παραιτήθηκα! «Θα ξαναμπώ στην τρύπα του λαγού, χωρίς χνάρια πίσω μου» να αφήσω.

«Τώρα βαριά σιωπή στην Αγορά και κατήφεια, κι η ασυδοσία των τριάντα» Τζανό.

Η «δυνατότητα μιας κάποιας προσφυγής, μιας υπεράσπισης ή απολογίας, μιας έστω τυπικής διαμαρτυρίας [δεν έχει νόημα].

Από καιρό έχουν χάσει την εμπιστοσύνη και την αξιοπιστία.

«Στη φωτιά τα χαρτιά και τα βιβλία» με τις «δοτές ιδέες».

Η «τιμή [η όποια τιμή της αριστεράς] στα σκουπίδια».

Η αριστερή όψη αποκρουστική, η πολιτική σήψη μυρίζει από μακριά.

«Οι διαψευσμένες προσδοκίες [δεν] έχουν την αίγλη ερειπωμένων μνημείων».

Μοναδική τους ελπίδα, η απρόσμενη άφιξη του Χαελίλ. Το σύστημα που, τάχα πολέμησαν, τους έστειλε τον εξάγγελό του.