Στίχοι: Νίκος Γκάτσος Μουσική: Σταύρος Ξαρχάκος Τραγουδά ο Τάκης Μπίνης
Στης Σαλαμίνας τα νερά
καράβι ταξιδεύει
κι ένα κορίτσι στη στεριά
τη μάνα του γυρεύει
Ρίχνει σταυρό στη θάλασσα
πετροβολάει το χώμα
δώδεκα χρόνια πέρασαν
και τη θυμάται ακόμα
Μάνα που πάλευες μες στα λιμάνια
δίχως χαμόγελα και περηφάνια
μάνα που λύγισες μες στα μουράγια
μάνα μου μάνα μου κυνηγημένη
από τη κούνια σου στη Μενεμένη
Στης Σαλαμίνας τα νερά
κοιμάται το φεγγάρι
κι ένα κορίτσι στη στεριά
για τ’ όνειρο σαλπάρει
Βλέπει της Σμύρνης τη φωτιά
του Κορδελιού τη στάχτη
κι ένα λουλούδι που άνθιζε
στου κήπου τους τον φράχτη
Μάνα που πάλευες μες στα λιμάνια
δίχως χαμόγελα και περηφάνια
μάνα που λύγισες μες στα μουράγια
μάνα μου μάνα μου κυνηγημένη
από τη κούνια σου στη Μενεμένη
...Σαλαμῖνα... Κούλουρη...
ΑπάντησηΔιαγραφήἕνα πανέμορϕο ψαροχώρι
ποὺ μοσχοβολοῦσε
πεῦκο και θάλασσα,
ἀσβέστη καὶ θυμάρι
τ´ ἀπογεύματα, οἱ καλόκαρδοι και ϕασαριόζοι κουλουριῶτες,
μαζεύονταν σὲ μεγάλες παρέες στίς περίκλειστες αὐλές τῶν σπιτιῶν τους
καὶ ὑποδέχονταν τὸ βραδάκι
μὲ κουβεντολόι , πειράγματα καὶ γέλιο... πολύ γέλιο...
(ἄντε κὶ ἑνα πιατάκι γαῦρος ἤ ἑνα χταποδάκι... λίγες ἀχυβάδες...
ὅλα ἀλιευμένα ἀπό τοὺς ἴδιους
στ´ἀκρογυάλι, κάτω ἀπ´ τὰ πόδια τους
ὕστερα... ἠρθε ἡ τηλεόραση...
ἀκολούθησε ἡ...ἀνάπτυξη...
τὸ νησί χτίστηκε ἀπ´ἄκρου εἰς ἄκρον,
πυκνά, ἄναρχα, ἄχαρα...
ἡ χαρά καὶ τὸ μεράκι
χάθηκαν σιγά-σιγά
στὸ τέλος
ἦρθαν καὶ οἱ...καϕετέριες...
ἀμέτρητες καϕεττέριες...
(μιὰ μικρή ἐκτόνωση γιὰ τὰ Δυτικά προάστεια...)
...
κάπως ἔτσι νομίζω
πεθαίνει μιὰ πατρίδα...
…