Στην ορθόδοξη εκκλησία δεν υπάρχει η έννοια της Ισότητας.
Μπορεί μέσα στην Εκκλησία να εξασφαλίζεται, αν όχι ως δεδομένο αλλά ως εν αθλήματι ζητούμενον, η ισοτιμία των δύο φύλων, των λαών, των πολιτισμών και των φυλών μέσα στο μυστήριο της Εκκλησίας και την δυνατότητα της σωτηρίας, αλλά θέμα ισότητα δεν θίγεται.
Στην Εκκλησία ο καθένας έχει την θέση, το χάρισμα, την διακονία του. Δεν προβάλλει δικαιωματιστικές αξιώσεις.
Η ισότητα είναι πολιτικό και κοινωνικό αίτημα και μας προέκυψε στην ιστορία επειδή ακριβώς υπήρχε και υπάρχει ταξική και φυλετική ανισότητα.
Η ισότητα είναι αλγεβρικό δόγμα, πολιτικό αίτημα, φιλοσόφημα των περί πολιτικών πραγμάτων διαλεγομένων, ιστορική επιταγή σε κοινωνίες διεγνωσμένης ανισότητας.Στην Εκκλησία λοιπόν ο καθένας έχει αυτό πού λέμε μοναδικότητα και παίζει τον δικό του ρόλο. Αλλά κύρια ισότητα δεν νοείται ως αίτημα στην Εκκλησία, γιατί ο Χριστιανός έχει μια ας πούμε πυθαγόρεια αντίληψη του κόσμου. Θεωρεί τον εαυτό του ανάξιο να είναι ίσος με τον καθένα και απατηλό και αναξιοπρεπές να διεκδικεί τέτοια πράγματα.
Στην Εκκλησία βιώνουμε ένα από τους τελευταίους και θεμελιακούς για την πίστη λόγους του Χριστού: Ο θέλων πρώτος είναι, έστω πάντων έσχατος, ο δε δεσπότης ως ο διάκονος. Ας μην ανακατεύουμε λοιπόν θεωρίες του κόσμου με την πραγματικότητα της Εκκλησίας, γιατί έτσι προκύπτουν και θέματα και αμφισβητήσεις και ένας ψυχολογημένος κίβδηλος χριστιανισμός, πολύ προβληματικός και νόθος. Και σε όποιον δεν βολεύεται με αυτό να θυμίσουμε ότι το να είσαι χριστιανός είναι Σταυρός και όχι άνεση.
Ο Χριστός δεν χρύσωσε το χάπι για να τραβήξει κάποιον κοντά του. Θέλεις να σηκώσεις τον σταυρό σου, καλώς.
Αν δεν θέλεις, ο δρόμος Του δεν είναι απλά κλειστός, είναι ανύπαρκτος ...
π.Π.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου