«Μὴ πεποίθατε ἐπ' ἄρχοντας, ἐπὶ υἱοὺς ἀνθρώπων, οἷς οὐκ ἔστι σωτηρία»!

Βλέπαμε τὸ λύκο καὶ γυρεύαμε τὸν ντορό του. Καὶ τὸν γυρεύαμε μεταξὺ κάποιων ἀγνῶν ἀνθρώπων, τοὺς ὁποίους κατάφεραν νὰ ζέψουν στὸ ἅρμα τους. Ἄν καὶ ἀποδείχθηκε ὅτι τελικὰ κάποιοι ἀπὸ αὐτοὺς ποὺ θεωρούσαμε ἀγνοὺς καὶ καλοπροαίρετους ἦταν κρυφὲς πληγές. Μᾶς ἔφαγε ὁ ἕνεκα ὀλιγοπιστίας ὀρθολογισμός. Καλὰ νὰ πάθουμε. Δὲν ἀκούσαμε τὸν Προφητάνακτα κραγόντα μέσα στοὺς αἰῶνες: «μὴ πεποίθατε ἐπ' ἄρχοντας, ἐπὶ υἱοὺς ἀνθρώπων, οἷς οὐκ ἔστι σωτηρία (....) μακάριος οὗ ὁ Θεὸς Ἰακὼβ βοηθὸς αὐτοῦ, ἡ ἐλπὶς αὐτοῦ ἐπὶ Κύριον τὸν Θεὸν αὐτοῦ τὸν ποιήσαντα τὸν οὐρανὸν καὶ τὴν γῆν, τὴν θάλασσαν καὶ πάντα τὰ ἐν αὐτοῖς· τὸν φυλάσσοντα ἀλήθειαν εἰς τὸν αἰῶνα, ποιοῦντα κρῖμα τοῖς ἀδικουμένοις, διδόντα τροφὴν τοῖς πεινῶσι. Κύριος λύει πεπεδημένους, Κύριος σοφοῖ τυφλούς, Κύριος ἀνορθοῖ κατερραγμένους, Κύριος ἀγαπᾷ δικαίους, Κύριος φυλάσσει τοὺς προσηλύτους· ὀρφανὸν καὶ χήραν ἀναλήψεται καὶ ὁδὸν ἁμαρτωλῶν ἀφανιεῖ. βασιλεύσει Κύριος εἰς τὸν αἰῶνα, ὁ Θεός σου, Σιών, εἰς γενεὰν καὶ γενεάν» (Ψ. ρμε΄, 3-10).

 Δημήτρης Ι. Παπαδημόπουλος