τοῦ Νεκτάριου Δαπέργολα, Διδάκτορος Ἱστορίας
Λίγο μετὰ τίς τελευταῖες ἐκλογὲς καὶ μὲ πλήρη ἀπροθυμία γιὰ ἐκτενεῖς καί «βαθυστόχαστες» πολιτικὲς ἀναλύσεις τοῦ γνωστοῦ τύπου (σὲ νεότερες ἡλικίες τὸ διέπραττα ἐκτενῶς, ἀλλὰ πλέον βαριέμαι θανάσιμα, καθότι μόνο ματαιόπονη ἀργοκενολογία τὸ θεωρῶ), ἐννοεῖται ὅτι θὰ καταθέσω τὸ μοναδικὸ μετεκλογικὸ σχόλιο ποὺ βρίσκω οὐσιῶδες – καὶ φυσικὰ σὲ πλήρη ἐναρμόνιση μὲ ὅλα μου τὰ προεκλογικά.
Ἀσφαλῶς, τίποτε ἀπολύτως δὲν θὰ κριθεῖ μέσα στὸ ἁλωμένο κοινοβούλιο τῆς ψευτοδημοκρατίας, ὅπου τὰ πράγματα εἶναι ἐδῶ καὶ πολλὰ χρόνια προδιαγεγραμμένα ἀνεξαρτήτως συνθέσεως καὶ ἀριθμῶν ἑδρῶν, ἐνῶ ὅσοι ἐπέλεξαν νὰ στηρίξουν ἐλπίδες ἀντίδρασης καὶ ἀντίστασης στὶς ἐντὸς αὐτοῦ ἐξελίξεις, θὰ ἀπογοητευθοῦν σύντομα καὶ δὴ μὲ ἀδυσώπητα ἐκκωφαντικοὺς τρόπους. Δυστυχῶς (ἢ μᾶλλον εὐτυχῶς, γιατί – παρ’ ὅτι ὁμολογουμένως ἐξαιρετικὰ δυσάρεστο καὶ ὀδυνηρό – δείχνει συνάμα νὰ εἶναι καὶ ἀπαραίτητο), τὸ πρωτόγνωρο κοσκίνισμα ποὺ ξεκίνησε γύρω μας πρὶν ἀπὸ μερικὰ χρόνια συνεχίζεται δριμύτερο – καὶ εἶναι ἕνα κοσκίνισμα πολλαπλὸ: ἤθους, θάρρους, πίστης, ψυχικῆς δύναμης, φρονήματος, ἐσχάτως δὲ καὶ διάκρισης, πολιτικῆς (καὶ ὄχι μόνο) σκέψης, ἀκόμη καὶ ἀντιληπτικῆς ἱκανότητας. Καὶ δὲν χρειάζονται ἐπὶ τοῦ παρόντος περαιτέρω διευκρινίσεις ἐφ’ ὅλων αὐτῶν, μιὰ καὶ θὰ ἔχουμε στὸ μέλλον πολλὲς εὐκαιρίες γιὰ νὰ τὰ ἐπεξηγοῦμε, ὅσο ἡ ἴδια ἡ ζωὴ θὰ φέρνει στὰ πόδια μας τὰ συντριπτικά της τεκμήρια.
Θὰ εἶναι ἴσως καὶ αὐτὸ μία ἐπιπλέον εὐκαιρία ἀφύπνισης καὶ ὡρίμανσης γιὰ ὅσους ἔχουν ἀκόμη διατηρήσει κάποια στοιχειώδη ἱκανότητα τοῦ ὁρᾶν, παρὰ τὴν ἄμβλυνσή της ἀπὸ ψευδαισθήσεις καὶ ἀποπροσανατολιστικὲς πομφόλυγες. Τὸ κύριο σχόλιο ὅμως ἐν μέσῳ ὅλου αὐτοῦ τοῦ γύρω μας ζόφου παραμένει βεβαίως ἄλλο. Γιατί εἴμαστε πάντα μέσα στὸν βόρβορο καὶ μόνο τυφλοὶ καὶ πωρωμένοι δὲν μποροῦν νὰ ἀντιληφθοῦν ὅτι ἡ κατάσταση θυμίζει Πομπηΐα, πρὶν ἐκραγεῖ ὁ Βεζούβιος, ἢ (ἀκόμη ἀκριβέστερα) Σόδομα, λίγο πρὶν ἀρχίσει νὰ πέφτει φωτιὰ καὶ θειάφι ἀπὸ τὸν οὐρανό. Καὶ ἀνεξαρτήτως τῶν δράσεων καὶ πολλαπλῶν μαρτυριῶν ἀντίστασης ποὺ ὀφείλουμε νὰ καταθέσουμε ἀπέναντι σὲ ὅσα ἐφιαλτικὰ ἔρχονται στὸ ἐγγὺς μέλλον (κάποιοι ἄνθρωποι ποτὲ δὲν κηρύξαμε παθητικότητα καὶ παραίτηση ἀπὸ αὐτὲς – καὶ ὅλη μας ἡ ζωὴ τὸ ἀποδεικνύει, ὅσες λάσπες καὶ ἂν ἐκτοξεύουν ἐσχάτως μερικοὶ ὀλιγόνοες), ἡ οὐσία παραμένει πάντα μία: ὅτι «ἐὰν μὴ Κύριος οἰκοδομήσῃ οἶκον, εἰς μάτην ἐκοπίασαν οἱ οἰκοδομοῦντες» καί «ἐὰν μὴ Κύριος φυλὰξῃ πόλιν, εἰς μάτην ἠγρύπνησεν ὁ φυλάσσων» (Ψάλμ. 126).
Ἐπειδὴ αὐτὸ εἶναι τὸ καθοριστικὸ σημεῖο, οἱ λέξεις «μετάνοια» καὶ «πνευματικὸς ἀγῶνας» παραμένουν καὶ θὰ συνεχίσουν νὰ παραμένουν οἱ ἀπολύτως βασικὲς καὶ κυρίαρχες ἔννοιες. Ἐπειδὴ αὐτὲς θὰ κρίνουν ὄχι μόνο τὴ σωτηρία τῆς ψυχῆς μας, ἀλλὰ καὶ τὴ σωτηρία τῆς πατρίδας μέσα στοὺς σκοτεινοὺς αὐτοὺς καιροὺς τῆς αἰχμαλωσίας καὶ τῆς καθολικῆς κατάρρευσης. Καὶ δὲν αἰθεροβατοῦμε φυσικά, ἀναζητῶντας νινευιτικοῦ τύπου ἀφύπνιση καὶ καθολικὴ μεταστροφή. Οἱ «δέκα τῶν Σοδόμων» ὅμως μποροῦν νὰ βρεθοῦν; Λίγη παραπάνω πίστη καί πνεῦμα μετανοίας μπορούμε νά παρακαλέσουμε τόν Θεό νά μᾶς δώσει; Και μποροῦμε νὰ κάνουμε καί λίγο παραπάνω πνευματικὸ κόπο, μήπως καὶ προκύψει ἡ «κρίσιμη μᾶζα» ποὺ θὰ ἐπισύρει τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ καὶ θὰ ἀποτρέψει τὸν ὄλεθρο πρὸς τὸν ὁποῖο ἀναπόφευκτα – ἀνθρωπίνως – βαδίζουμε;
Τυρβαζόμεθα πάντοτε περὶ πολλὰ (καὶ συνήθως ἀνούσια καὶ ἐντελῶς περιττὰ), τὴν ὥρα ποὺ πρωτίστως ἑνὸς ἔστι χρεία. Καὶ τό μόνο μὲ τὸ ὁποῖο τελικὰ δὲν ἀσχολούμαστε εἶναι τὰ σημεῖα τῶν καιρῶν. Αὐτὰ ποὺ πλέον βοοῦν καὶ κραυγάζουν, παρ’ ὅτι ἐμεῖς συνεχίζουμε μὲ στρουθοκαμηλικὴ ἀπόνοια νὰ τὰ ἀγνοοῦμε…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου