Γεννιέται ο τρανς-κομμουνισμός

 του Marcello Veneziani

Ένα νέο, παλιό τέρας διαμορφώνεται, αν και μεταλλαγμένο: ο τρανς-κομμουνισμός . Ένα παγκόσμιο φαινόμενο, όχι μόνο ιταλικό. Να παρατάξετε τα ακόλουθα διάσπαρτα στοιχεία: 1. Η παγκόσμια ηγεμονία ενός γενετικά τροποποιημένου κομμουνισμού, του κινεζικού, υβριδοποιημένου με την παγκόσμια αγορά, ενισχυμένη από την πανδημία και από την εμπορική επέκταση που αποικίζει την Αφρική και τον μισό κόσμο. 

2. Η μαζική απόβαση μεταναστών στη Δύση, ένα παγκόσμιο προλεταριάτο που «δεν έχει χώρα» -όπως είπαν ο Μαρξ και ο Ένγκλες- και «δεν έχει τίποτα να χάσει παρά τις αλυσίδες του». 3.την πλανητική κυριαρχία, ξεκινώντας από τις Ηνωμένες Πολιτείες, μιας διορθωτικής ιδεολογίας που θέλει να καταργήσει την πραγματικότητα όπως ήθελε ο κομμουνισμός («κατάργησε την παρούσα κατάσταση των πραγμάτων» προέβλεπε το Κομμουνιστικό Μανιφέστο) και να την αντικαταστήσει με μια νέα ανθρωπότητα. 4.Η επίπτωση της βιοπολιτικής στα πολιτικά δικαιώματα, η τρανς ιδεολογία τροποποιεί την ανθρώπινη φύση και ανατρέπει ταυτότητες και ορισμούς, ξεκινώντας από τις σεξουαλικές υποδηλώσεις. Τέλος, αν θέλετε, τα μηνύματα του Bergoglio για την «ηθική» κατάργηση της ιδιωτικής ιδιοκτησίας και για τον κοινό προορισμό όλων των αγαθών: ο πάπας είναι υποψήφιος να γίνει ο μαχητικός ιερέας του νέου τριτοκοσμικού κομμουνισμού. Διαφορετικοί δρόμοι αλλά προς τον ίδιο στόχο: τον τρανς-κομμουνισμό. Θα πρόσθετα: μόλις τελείωσε η ταξική πάλη, επειδή έχουν γίνει η πλούσια τάξη τής εξουσίας τους, ο τρανς-κομμουνισμός προτείνει τώρα τη φορολογική πάλη.

Κάποιοι θα πουν ότι ο κομμουνισμός τελείωσε πριν από τριάντα χρόνια, ακόμα κι αν επιβιώσει σε ορισμένες περιοχές, και επομένως είναι γκροτέσκο να μιλάμε ακόμα για κομμουνισμό. Ίσως έχετε δίκιο. Σημειώνω όμως ότι εξακολουθούν να μιλούν για ναζιφασισμό πού πέθανε στο αίμα πριν από περισσότερα από 75 χρόνια. Εάν ο φασισμός είναι μια αιώνια κατηγορία, ο ουρ-φασισμός όπως τον όρισε ο Umberto Eco, γιατί να μην πιστεύετε στον ουρ-κομμουνισμό, στη διαγονιδιακή του μετάλλαξη, στις παραλλαγές του για τήν προσαρμογή του σε νέους οργανισμούς; Αν πιστεύεις στις befane (Η πολύ άσχημη αλλά γενναιόδωρη γριά από τον φανταστικό κόσμο των παιδιών που, κατεβαίνοντας την καμινάδα, φέρνει δώρα στα καλά παιδιά και κάρβουνο στα κακά, το βράδυ πριν από τα Θεοφάνεια (των οποίων είναι η προσωποποίηση στη λαογραφία). κατ επέκταση άσχημη και απεριποίητη γυναίκα), πιστεύεις καί στις μάγισσες…

Εφόσον η ιστορία και ο πολιτισμός δεν έχουν καμία σχέση εδώ, παρά μόνο η ψύχωση,η παράνοια και οι εικασίες τους, ας διασκεδάσουμε εφαρμόζοντας το θεώρημα του Eco στον κομμουνισμό.Απηχώντας το κείμενό του είναι άψογο στην εκδοχή του ουρ-κομμουνισμού. Με άλλα λόγια, ο κομμουνισμός είναι αιώνιος, δεν τελείωσε με το Τείχος του Βερολίνου , με την πτώση της ΕΣΣΔ ή με τη μετάλλαξη του PCI σε Pd, αλλά είναι ζωντανός και παλεύει μαζί μας. Ο προλετάριος σήμερα λέγεται μετανάστης, η επανάσταση γίνεται με απόβαση και πολιτικά δικαιώματα, οι τάξεις που θα λυτρωθούν είναι οι μαύροι, οι γυναίκες κατά το φεμινιστικό ευαγγέλιο, οι ομοφυλόφιλοι, οι τρανς και οι Ρομά. Η νέα μελλοντική ανθρωπότητα θα προέλθει από τη νοικιασμένη μήτρα. το ολοκληρωτικό σύστημα επιτήρησης και παγκόσμιου εμπορίου θα γίνει στην Κίνα.

Και όποιος δεν σκέφτεται σαν τους ουρ-κομμουνιστές πρέπει να αποκλειστεί από την κοινωνία των πολιτών, πρέπει να ποινικοποιηθεί και να εξαλειφθεί από όλους τους δημόσιους φορείς, είναι αυτό πού ακόμη και στην εποχή του κομμουνισμού, ονομάζονταν σκοτεινές δυνάμεις της υποβόσκουσας αντίδρασης. Ο κομμουνισμός ανασταίνεται στο εργαστήριο, παλεύει με ψεύτικο όνομα και με ψεύτικο χρώμα: δεν ντύνεται πια στά κόκκινα, αλλά στό ουράνιο τόξο ή στό φούξια, σε μαύρο φόντο.

Ο τρανς-κομμουνισμός εφηύρε την ομιλία του, γνωστή ως πολιτικά ορθή, στην οποία οι αλήθειες διαστρεβλώνονται, υπόκεινται σε λογοκρισία, μέχρι να ανατραπούν: οτιδήποτε είναι πραγματικό και φυσικό φαίνεται άξιο ακύρωσης και ανατροπής, πιστό στην ουσία του κομμουνισμού που είναι, είπαμε, η κατάργηση της πραγματικότητας.

Για να υπερασπιστεί κανείς τον εαυτό του, είναι απαραίτητο να κρατήσει ζωντανή την ιστορική μνήμη, μας υπενθύμισε ο Eco για τον φασισμό. το ίδιο ισχύει και για τον κομμουνισμό, το καθεστώς που θέρισε τά περισσότερα θύματα ανάμεσα σε περισσότερους λαούς, σε περισσότερες ηπείρους και σε μια μεγαλύτερη ιστορική περίοδο και πιο κοντινή μας. Ο κομμουνισμός στην εξουσία έχει ένα μοναδικό ιστορικό: έχει σκοτώσει περισσότερους κομμουνιστές από οποιοδήποτε άλλο καθεστώς. Σε αντίθεση με όλες τις άλλες δικτατορίες του εικοστού αιώνα, συμπεριλαμβανομένου του φασισμού και του ναζισμού, ο κομμουνισμός στην εξουσία εξολόθρευσε τους δικούς του λαούς και το έκανε σε περιόδους ειρήνης, χωρίς να χρειάζεται να εφεύρει πολέμους και φυλές.

Υπήρχαν πολλοί από εμάς τον περασμένο αιώνα που πιστεύαμε ότι ο αντικομμουνισμός δεν είχε πλέον νόημα ελλείψει κομμουνισμού, όπως ο αντιφασισμός δεν είχε νόημα απουσία φασισμού. Τώρα, όμως, η εικόνα αλλάζει, αφενός επεμβαίνουν οι διάσπαρτοι παράγοντες που προαναφέραμε και αφετέρου, με τη φόρμουλα μισούμε  όσων μισούν,  το δόγμα  μεταξύ ρατσισμού και φοβιών ανασταίνει επιθετικά τον ναζιφασισμό. Επομένως, πρέπει να εξοπλιστεί κανείς με επαρκή επιχειρήματα.

Ο κομμουνισμός θα είχε τη δική του ευγένεια, εάν πραγματοποιούνταν εθελοντικά και δεδομένα στο πετσί του, μοιράζοντας το εισόδημα και την περιουσία του με τους φτωχούς, όπως έκαναν οι μοναχοί και οι Φραγκισκανοί. αλλά η παρεκκλίνουσα αξίωση του κομμουνισμού είναι να αναγκάσει ολόκληρη την κοινωνία να αναλάβει τη μανιασμένη εξισωτική και ισοπεδωτική ουτοπία. Τα πλεονεκτήματα και οι ικανότητες δεν μετράνε, η περιουσία είναι κλοπή, ο πλούτος μια κατάχρηση και ένα προνόμιο, η γέννηση σε έναν τόπο ένα απλό ατύχημα. Δεν λείπουν οι Δούρειοι ίπποι για την επιχείρηση, από τη θρησκευτική-ανθρωπιστική ευλογία μέχρι την υποστήριξη οικονομικών και διαδικτυακών κολοσσών. Οποιαδήποτε προσπάθεια να αντιταχθεί κανείς σε αυτόν τον νέο κομμουνισμό  δαιμονοποιείται με τον προαναφερθέντα πολυχρηστικό αφορισμό: την κατηγορία του ρατσισμού και των παραγώγων. Άρα δεν μπορείς πλέον να εναντιωθείς σε τίποτα, πρέπει να υποταχθείς στην επιταγή του τρανsκομμουνισμού.

Τέλος, τους αφιερώνω το ποίημα ενός πρώην κομμουνιστή, του Οκτάβιο Παζ : «Το καλό, θέλαμε το καλό/για να ισιώσει τον κόσμο./Δεν μας έλειπε η σταθερότητα:/μας έλειπε η ταπεινοφροσύνη. /Αυτό που θέλαμε δεν τό θέλαμε με αθωότητα./Διατάγματα και έννοιες, /καμάρι θεολόγων:/χτυπώντας το σταυρό,/με αίμα θεμελιώνοντας,/χτίζοντας το σπίτι με τα τούβλα του εγκλήματος,/κηρύσσοντας υποχρεωτική κοινωνία./Κάποιοι έγιναν γραμματείς των γραμματέων/του γενικού γραμματέα της κόλασης./Ο θυμός έγινε φιλοσοφία,/το σάλιο του σκέπασε τον πλανήτη./Ο λόγος πού κατέβηκε στη γη/έχει πάρει τη μορφή της αγχόνης/και εκατομμύρια τον λατρεύουν» . Καλώς ήρθατε στην ανθρωπιστική κόλαση του τρανsκομμουνισμού.

marcelloveneziani