ΛΙΓΕΣ (ΠΡΟΕΚΛΟΓΙΚΕΣ) ΣΚΕΨΕΙΣ ΓΙΑ ΜΙΑ ΜΑΤΩΜΕΝΗ ΠΑΤΡΙΔΑ…

Καθώς πλησιάζουν οἱ ἐθνικές ἐκλογές, ἔχει φουντώσει πάλι ἡ γνωστή κίβδηλη ἀντιπαράθεση τῶν συστημικῶν κομμάτων (κίβδηλη γιατί πρόκειται γιά τόσο πανομοιότυπες πλέον μαριονέτες τῶν ἴδιων ἀφεντικῶν, ὥστε νά μήν παρουσιάζει καμία ἀπολύτως –ἔστω καί γιά τό θεαθῆναι– διαφοροποίηση ἡ ἐναλλαγή τους στήν ἐξουσία), ἐνῶ ταυτόχρονα βρίσκεται σέ ἀνάλογη ἔξαρση καί ὁ... οἶστρος μίας πανσπερμίας μικρότερων κομμάτων, αὐτοφερομένων ὡς ἀντισυστημικῶν καί πατριωτικῶν, πού προσπαθοῦν νά ἐκμεταλλευθοῦν τή δίκαιη ἀποστροφή ἑνός μέρους τοῦ λαοῦ μας πρός τόν καθεστωτικό πολιτικό κόσμο τῆς χώρας καί νά προβάλουν ἕνα ἀντικαθεστωτικό προφίλ, ἐπενδύοντας μεταξύ ἄλλων καί στήν «ἀντιστασιακή» (ὁ ὅρος ἐντός πολλῶν εἰσαγωγικῶν) δημόσια παρουσία κάποιων μελῶν τους κατά τή σκληρή τελευταία τριετία τῆς λεγόμενης «πανδημίας».

Ἐπειδή κατά τή γνώμη μου, τήν ὁποία καταθέτω εὐθέως καί χωρίς περιστροφές, ὅλο τό παραπάνω σκηνικό συνιστᾶ μία ἀκόμη φρικτή ψευδαίσθηση, ἡ ὁποία μέ τή σειρά της θά προκαλέσει νέες –καί ἐν τέλει ὀδυνηρές– αὐταπᾶτες σέ πολλούς συμπατριῶτες μας (πού θά μποροῦσαν ἀπό τή μιά νά ἀποκληθοῦν καλοπροαίρετοι, ἀλλά συγχρόνως ἀπό τήν ἄλλη νά χαρακτηριστοῦν καί ἀσύγγνωστα ἀφελεῖς), τό παρακάτω κείμενο θά ἐπιδιώξει νά δώσει λίγη τροφή γιά ἔμπονο προβληματισμό. Καταθέτοντας αὐτό ἀκριβῶς πού ἀναφέρει ὁ τίτλος: λίγες σκέψεις γιά μιά ματωμένη πατρίδα. Λίγες σκέψεις, πού θά μποροῦσε ἴσως κάποιος νά τίς ὀνομάσει καί «προεκλογικές». Ἀλλά προεκλογικές σέ ἕνα ἄλλο ἐπίπεδο καί μέσα ἀπό ἕνα ἐξολοκλήρου διαφορετικό πρίσμα.

Καί κατ' ἀρχάς βέβαια πρέπει νά καταστεῖ σαφές ὅτι τίποτε ἀπολύτως δέν μποροῦμε νά σχολιάσουμε γιά τά καθ’ ἡμᾶς, ἀπομονωμένα ἀπό αὐτό πού συμβαίνει εὐρύτερα στόν πλανήτη. Γιατί ἐδῶ καί πολλά χρόνια ἡ ἀνθρωπότητα βουλιάζει σταδιακά μέσα στό δυστοπικό σκοτάδι ἑνός παγκόσμιου ὁλοκληρωτικοῦ ἐφιάλτη. Τό σχέδιο τῆς ποδηγέτησης τοῦ πλανήτη, πού ὑλοποιοῦν μεθοδικά τά παγκόσμια σκοτεινά διευθυντήρια, πέρασε πρῶτα μέσα ἀπό τήν Παγκοσμιοποίηση ὡς ἀπόπειρα οἰκονομικῆς ἐνοποίησης, ἀλλά καί ἰσοπέδωσης τῶν ἐθνικῶν, πολιτισμικῶν καί θρησκευτικῶν διαφορῶν τῶν λαῶν, καί κορυφώνεται σήμερα μέ κύρια ὅπλα τόν πανικό καί τόν τρόμο.

Ἔπειτα ἀπό πολλούς πειραματισμούς, τό ζοφερό νεοταξικό σχέδιο δείχνει πιά, μέ τό προσωπεῖο τῆς Νέας Ἐπανεκκίνησης, νά ἐπιτυγχάνει. Μέ ὄχημα μία φασιστικά ἐργαλειοποιημένη ἀσθένεια, οἱ ἐμπνευστές του κατόρθωσαν νά βουλιάξουν τούς λαούς στήν παράκρουση καί νά τούς κάνουν νά σπεύσουν μόνοι τους νά παραδώσουν ἐν ὀνόματι μιᾶς ψευδεπίγραφης ἀσφάλειας καί ὑγείας τίς τελευταῖες προσωπικές ἐλευθερίες πού τούς εἶχαν ἀπομείνει. Τούς ἴδιους λαούς, πού μετά ἀπό τόσα χρόνια νεοεποχίτικης προετοιμασίας ἦταν βεβαίως πιά «ὥριμοι» γιά νά τό πράξουν. Μέχρι τόν ἐπόμενο τεχνητό τρόμο (πού θα ἔχει την προσωπίδα κάποιας νέας «πανδημίας» ἤ τῆς δῆθεν κλιματικῆς ἀλλαγῆς ἤ κάποιου οἰκονομικοῦ κράχ ἤ –τό ἀκόμη πιθανότερο– ὅλων αὐτῶν μαζί), οἱ ἴδιοι λαοί θά εἶναι πλέον ἀκόμη «ὡριμότεροι».

Στόν ἴδιο καί ἀκόμη χειρότερο βούρκο βουλιάζει καί ὁ λαός μας: Μέ κατεστραμμένη τήν ἱστορική του μνήμη, ἐθνικά ἀπονευρωμένος καί θρησκευτικά ἀποχρωματισμένος, χαμένος μέσα στίς αὐταπᾶτες «ἐκσυγχρονιστικῶν» εἰδώλων καί ὁραμάτων κίβδηλου «προοδευτισμοῦ», ἀποστερημένος ἀπό τά πιό ζωτικά δομικά στοιχεία τῆς ταυτότητάς του (τά ὁποῖα ὁ ἴδιος πέταξε στά σκουπίδια σέ μία μακρά ἱστορική διαδικασία πνευματικοῦ αὐτοευνουχισμοῦ), σέ πλήρη ἀποστασία ἀπό τόν Θεό, βυθισμένος στήν ἀσυναρτησία καί τή σύγχυση.

Ἡ σταδιακή του ἀπονέκρωση, πού ξεκίνησε ἀπό τά πρώτα ἀκόμη βήματα τοῦ σύγχρονου ἑλλαδικοῦ κράτους, ἐπιταχύνθηκε δραματικά κατά τή λεγόμενη Μεταπολίτευση, μία περίοδο ἀχαλίνωτου ξεχαρβαλώματος, ἀκραίας ἀθεΐας, ἐθνομηδενιστικῆς ὑστερίας, βαθιᾶς διαφθορᾶς, ἐκποίησης κάθε ἀξίας καί εὐτελισμοῦ ὅλων τῶν θεσμῶν, πού τή σφράγισε ἡ ξεκάθαρη προσπάθεια ἐκ μέρους τοῦ γηγενοῦς πολιτικοοικονομικοῦ συστήματος (δηλαδή μιᾶς δράκας ἐξωνημένων λακέδων τῆς διεθνοῦς σιωνιστικῆς μεγαλοσυμμορίας) νά ἀποτελειώσει ὅ,τι εἶχε ἀπομείνει ὄρθιο ἀπό πλευράς ὀρθόδοξης πίστης καί ἐθνικῆς συνείδησης. Καί ἀφοῦ ἡ χώρα εὐνουχίστηκε πνευματικά καί ἦρθαν καί οἱ ταφόπλακες τῶν μνημονίων καί τοῦ λαθρεποικισμού της ἀπό ἀλλόφυλα στίφη, γιά νά ἐπιστεγάσουν καί ὑλικά τή θανατική της καταδίκη, κατρακυλήσαμε πλέον καί στή σημερινή ἀπερίγραπτη κατάντια.

Αὐτή τή στιγμή βρισκόμαστε στό πιό σκοτεινό σημεῖο τῆς συνολικῆς Ἱστορίας μας. Ἡ ἄνευ ὅρων παράδοση στήν ἀπόλυτη παράνοια τῆς τελευταίας τριετίας, τό πιστοποιεί. Λαός στή μεγάλη του πλειονότητα ἀφελληνισμένος καί ἀκατήχητος, ἐγκλωβισμένος ἀπό δεκαετίες σέ νοητά δεσμωτήρια ἰδεοληπτικῶν ψυχώσεων καί νεοεποχίτικης λοβοτομῆς, ἀλλά πλέον κλεισμένος καί μέσα σέ νέους τοίχους φυλακῆς – σκλάβος δύο φορές πιά. Μέ κλειδωμένες ἐκκλησιές (εἴτε μέ ὑλικές ἀμπάρες, ὅπως πρόπερσι, εἴτε μέ τίς ἀλυσίδες τῆς πλάνης καί τῆς βλασφημίας πεπτωκότων ποιμένων), μέ φιμωμένα στόματα καί μέ ἀλλοιωμένες συνειδήσεις. Αὐτοεγκλωβισμένοι σέ ἀπίστευτα ἀφηγήματα πού ἀποδεχθήκαμε ὡς τή μόνη ἀλήθεια. Δεσμῶτες τῆς ὑστερίας καί τοῦ πανικοῦ. Παίρνοντας μέρος σάν τά ποντίκια (ἀλλά αὐτοπροαιρέτως ἐμεῖς) σέ νεοταξικά πειράματα ἐλέγχου καί παγκόσμιας ἐπιβολῆς. Καί ἔχοντας ἀπομείνει ἄπνοοι στούς καναπέδες μας, ἄθλια σαρκία, ἀνίκανα ὄχι μόνο νά αντιδράσουν, ἀλλά ἔστω κἄν νά προβληματιστοῦν γιά ὅλα ὅσα ὑφίστανται.

Κάποιοι βεβαίως θά ποῦν ὅτι ὄλα τά παραπάνω εἶναι λίγο-πολύ γνωστά καί ὅτι τό θέμα εἶναι νά μπορέσουμε νά ἀφήσουμε πίσω μας τίς διαπιστώσεις καί νά περάσουμε στό ἐπόμενο στάδιο: στό τί πρέπει νά γίνει. Στην πραγματικότητα ὅμως το πρόβλημα ἔγκειται ἀκριβῶς ἐκεῖ: στήν ἔλλειψη τῶν ὀρθῶν διαπιστώσεων – γιατί αὐτές ἀκριβῶς εἶναι πού θά καθορίσουν καί τά δέοντα γενέσθαι. Ἡ πατρίδα μας εἶναι ἔνας ὀργανισμός πού νοσεῖ βαριά. Καί ἄν δέν ἐντοπιστοῦν οἱ βαθύτερες αἰτίες, ἄν δέν γίνει ἡ σωστή διάγνωση τῆς θανάσιμης νόσου, θά βλέπουμε μόνο ἀτελέσφορες ἀπόπειρες μέ συμπτωματικές ἀγωγές, πραγματική θεραπεία ὅμως δέν θά μπορεῖ νά ὑπάρξει. Καί θά ταλανιζόμαστε μιλώντας γιά σχέδια σωτηρίας, για ὄνειρα ξεσηκωμῶν ἤ γιά πολιτικές κινήσεις καί ἄλλες πρωτοβουλίες μέ στόχο τήν ἀνατροπή τῆς ζοφερῆς κατάστασης.

Εἰς μάτην βαυκαλιζόμαστε ὄμως, γιατί καμμία ἀπολύτως ἀνατροπή δέν μπορεῖ νά ἔρθει ἔτσι. Καί τοῦτο, ἐπειδή τό πρόβλημα ὄχι μόνο τῆς πατρίδας μας, ἀλλά καί παγκοσμίως, εἶναι πνευματικό: ἡ πολιτική κρίση, ἡ οἰκονομική κατάρρευση, ἡ ἠθική παρακμή, δέν εἶναι παρά τά ἐπίχειρά του. Πρωτίστως πνευματικός εἶναι καί ὁ πόλεμος πού λυσομανᾶ γύρω μας. Συνεπῶς ὀφείλουμε νά συνειδητοποιήσουμε ὅτι ὁ ἐχθρός δέν μπορεῖ νά καταπολεμηθεῖ, παρά μέ πνευματικά ἐπίσης ὄπλα.

Τά πράγματα ἀνθρωπίνως δείχνουν μή ἀναστρέψιμα – καί γι’ αὐτό θεωρῶ κάθε συζήτηση ἔξω ἀπό τό παραπάνω πλαίσιο ὡς ἐντελῶς μάταιη καί ἀποπροσανατολιστική. Εἶναι π.χ. ἐγκληματικά ἀφελές νά πιστεύει κάποιος πώς μπορεῖ νά κατανικηθεῖ μέ πολιτικά μέσα καί δράσεις (ὅσο μαζικές καί συντονισμένες καί ἄν εἶναι) τό πανσθενές παγκόσμιο σύστημα πού ἤδη ἐπιβάλλει σταδιακά ἕνα ζοφερά ἐνοποιημένο Πολιτισμό καί μία παγκόσμια Πανθρησκεία καί χτίζει μέσα ἀπό τήν πλήρη διαστροφή τῆς σημασίας ἀκόμη καί τῶν λέξεων, τόν «θαυμαστό καινούργιο κόσμο» τοῦ παγκοσμιοποιημένου Μετανθρώπου, μέ σκοπό τή μετάλλαξη τῆς ἀνθρωπότητας σέ ἀνοϊκό κοπάδι ἀπό εὐνουχισμένα ἀνδράποδα, πού θά δεχθεῖ εὐχαρίστως καί θά προσκυνήσει ἕνα παγκόσμιο Ἡγέτη.

Ἀλλά καί σέ ἐθνικό ἐπίπεδο, στήν καθ’ ἡμᾶς νεοταξική καί ἀπολύτως ἐλεγχόμενη ἀποικία, εἶναι ἐγκληματικά ἀφελές νά πιστεύει κανείς ὅτι μπορεῖ λ.χ. μέσω τῶν ἐκλογῶν, δηλαδή μετέχοντας στό ἴδιο στημένο παιχνίδι καί παίζοντας μέ τά ἴδια προκατασκευασμένα συστημικά ὄπλα, νά νικήσει ἤ ἔστω νά διεμβολίσει τό σύστημα.

Καί θά ἦταν ἀδύνατο, ἀκόμη καί ἄν ὑποθέταμε ὅτι θά μποροῦσε νά προκύψει κάποια στιγμή μία ὄντως σοβαρή, ἐνωτική καί κυρίως ἀγνή πολιτική κίνηση· πρᾶγμα πάντως ἀνέφικτο δεδομένων τῶν φρικωδῶν ἀρχηγικῶν συνδρόμων καί πολλαπλῶς πλεγματικῶν ψυχοσυνθέσεων πού ἐν πολλοῖς καθορίζουν τόν λεγόμενο πατριωτικό χῶρο, ἀλλά καί τῆς ἀδυναμίας νά περιχαρακωθεῖ ὁτιδήποτε καθαρό (ἀκόμη και ἄν ὑποθέσουμε ὅτι ξεκινᾶ ὡς τέτοιο) καί νά μείνει ἀλώβητο ἀπό τή διείσδυση καί τή διαβρωτική δράση καιροσκόπων πατριδοχριστεμπόρων καί κάθε εἴδους ἀκόμη συστημικῶν «λαγῶν».

Γιά νά τελειώνουμε λοιπόν μέ τίς παρωπίδες καί τίς ψευδαισθήσεις: ἡ κατάσταση ἀνθρωπίνως εἶναι ξεκάθαρα μή ἀναστρέψιμη καί μή ἀνατρέψιμη – καί ὁ μόνος τρόπος γιά νά ἀνατραπεῖ εἶναι ἕνα μεγάλο Θαῦμα. Ἕνα Θαῦμα ὅμως βέβαια πού δέν θά τό περιμένουμε νά ἔρθει ἀπό τόν Θεό μέ σταυρωμένα τά χέρια. Το Θαῦμα θά γίνει μόνο μέ τή δική μας βούληση καί συνέργεια – καί ἐκεῖ ἔγκειται τό χρέος καί ἡ εὐθύνη μας. Καί ἡ ἔμπρακτη συνέργεια εἶναι πρωτίστως μία. Καί λέγεται μετάνοια. Μετάνοια εἰλικρινής καί συνεπακόλουθος πνευματικός ἀγώνας, συνεπής καί ἀποφασισμένος.

Αὐτή θά εἶναι ἡ δική μας συμμετοχή, ἡ δική μας κίνηση γιά νά «ἐκβιάσουμε» τό Θαῦμα. Ἀλλαγή τῆς ζωῆς μας, ἐπανάσταση πρῶτα ἀπ’ ὅλα μέσα μας, γιά νά νικήσουμε τόν ἐξαθλιωμένο ἑαυτό μας, ἀλλά καί γιά νά ξαναβροῦμε ὡς λαός ὅσα χάσαμε μετά ἀπό τόσες τραγικές δεκαετίες ἐκμαυλισμοῦ – καί ἔτσι νά μπορέσουμε νά ἐπανακάμψουμε στήν προπτωτική μας κατάσταση.

Καί φυσικά ὀφείλουμε νά ξεκαθαρίσουμε πώς μετάνοια δέν σημαίνει οὔτε παθητικότητα, οὔτε ἀδράνεια, ὅσον ἀφορᾶ τίς κοσμικές δραστηριότητές μας. Θά πολεμήσουμε λοιπόν καί μέσα στόν κόσμο – μιλώντας, γράφοντας, φωνάζοντας, διαδηλώνοντας, καταθέτοντας κάθε εἴδους μαρτυρία ἀντίστασης: ἡ ἔγερση ἀπό τήν κλίνη τῆς παραλυσίας τά περιλαμβάνει καί αὐτά, γιατί ἀπλούστατα εἶναι τέτοια ἡ λαίλαπα μέσα στήν ὁποία βρισκόμαστε, πού κανείς δέν ἔχει πλέον τό δικαίωμα νά παραμένει ἀδρανής. Ἀλλά καί ἐπειδή ὅλα αὐτά εἶναι ἐπίσης ἀγώνας καί κόπος – καί τόν κόπο πού εἶναι γιά σκοπούς δίκαιους, γιά ὁμολογἰα πίστεως καί πατρίδας, τόν ἐκτιμᾶ καί τόν χαίρεται ὁ Θεός.

Ὅπως ἀκόμη ἀναμφίβολα καλό θα ἧταν νά περιλάβει ἡ ἔγερσή μας καί ὅσο γίνεται πιό ἐκτενεῖς καί συντονισμένες κατά τόπους καί κατά ὁμᾶδες δράσεις αὐτο-οργάνωσης, ἀλληλεγγύης, αὐτοάμυνας καί κάθε ἄλλης προετοιμασίας, γιά τίς σκληρές καί ἐπώδυνες καταστάσεις πού εἶναι βέβαιο ὅτι θά ζήσουμε στό ἐγγύς μέλλον. Εἶναι καί αὐτά πολύ χρήσιμα. Ἀντί νά χάνουμε χρόνο καί ἐνέργεια σέ ἀπροκάλυπτα στημένες και ματαιόπονες ἀνοησίες, μακάρι νά μπορούσαμε νά δώσουμε λίγη βαρύτητα σέ αὐτἀ.

Θά τό ξαναποῦμε καί πάλι ὅμως, ὁλοκληρώνοντας: τίποτε ἀπό τά παραπάνω δέν μπορεῖ νά γίνει, κανένας ἐν τῷ κόσμῳ ἀγώνας νά εὐοδωθεῖ, παρά μόνο σύν Θεῷ. Ὅσο μένουμε ἀνεπίστροφοι μέσα στήν ἀποστασία μας, ὅσο ἐπιμένουμε νά βουλιάζουμε στόν βοῦρκο τῆς κάθε διαστροφῆς, στό αἷμα τῶν ἐκτρώσεων, στή χωματερή τῆς νεοεποχίτικης δυσωδίας, ἄς μήν τρέφουμε αὐταπᾶτες γιά δῆθεν ἐλπίδες σωτηρίας. Γιατί βεβαίως, «ἐὰν μή Κύριος οἰκοδομήσῃ οἶκον, εἰς μάτην ἐκοπίασαν οἱ οἰκοδομοῦντες· καί ἐάν μή φυλάξῃ πόλιν, εἰς μάτην ἠγρύπνησεν ὁ φυλάσσων» (Ψαλμ. 126). Ἔχει τεράστια σημασία νά μήν τό ξεχάσουμε ποτέ αὐτό.

«Ἀνέστη Χριστός· καί νεκρός οὐδείς ἐν τοῖς μνήμασι»! Ἐμεῖς ἕως πότε ἄραγε θα ἐπιμένουμε νά ζοῦμε ἐκεῖ μέσα;

Νεκτάριος Δαπέργολας