Με την ανάσταση του Λαζάρου, ο Χριστός έδειξε τη δύναμή του ως Θεός ξεκάθαρα. Γι’ αυτό ο λαός τον επευφήμησε, όταν έμπαινε στην Ιερουσαλήμ. Στην πραγματικότητα, όμως, ο όχλος δεν ήξερε τι ζητούσε από τον Ιησού. Ο κόσμος τον ήθελε βασιλιά. Μα, ο Χριστός, είναι ο βασιλιάς των ορατών και των αοράτων, είναι η ζωή και η αλήθεια, δεν είναι, παναπεί, βασιλιάς «αυτού του κόσμου» (Ιωάν. 18, 36).
Όσο μεγάλη, για τα φυσικά δεδομένα, ήταν η ανάσταση του τετραήμερου νεκρού, του Λαζάρου, τόσο μεγάλη είναι και η σημερινή μετάνοια της πόρνης, δυο μέρες πριν από το Πάθος. Η πόρνη, σύμφωνα με τη φυσική τάξη των ανθρώπινων πραγμάτων, ήταν μια γυναίκα τσαλακωμένη, κατεστραμμένη, νεκρή. Το μόνο που θα μπορούσε να ελπίζει είναι η συμπόνοια των εφήμερων εραστών της, μια μετριασμένη… σκληρότητα, δηλαδή, κάτι λιγότερο από το τίποτα.
Ο Χριστός με τη δύναμή του χαρίζει στη γυναίκα αυτή κάτι περισσότερο από τα πάντα. Δέχεται τη συγκλονιστική της μετάνοια. Την απαλλάσσει από κάθε χρέος και αμαρτία. Της δίνει κάτι που ούτε θα μπορούσε καν να το φανταστεί: την αγνότητα. Την ξανακάνει μικρό, αθώο παιδί. Γιατί η αληθινή μετάνοια είναι στ’ αλήθεια παλιγγενεσία, ξαναγέννημα.
Η αγάπη του Χριστού μας παρθενεύει, μας μνημονεύει, μας αιωνίζει. Αυτή είναι η Βασιλεία του. «Αλήθεια σας λέω ότι όπου κι αν κηρυχθεί το Ευαγγέλιο, σε όλο τον κόσμο, θα μαρτυρείται και η πράξη της σε μνημόσυνό της» (Ματθ. 26, 13). «Πόρνης γυναικός, μνείαν ποιεῖσθαι οἱ θειότατοι πατέρες ἐθέσπισαν». Πόρνης γυναικός μνημονεύουμε σήμερα… Κι όχι μόνο αυτό. Ο Κύριος την αξιώνει να γίνει μυροφόρος του: «γιατί, βάζοντας αυτή τούτο το μύρο στο σώμα μου, για τον ενταφιασμό με ετοίμασε» (Ματθ. 26, 12).
Ο όχλος θαύμασε την ανάσταση του Λαζάρου, αλλά μάλλον θα χλεύασε και θα αγανάκτησε με την πράξη της γυναίκας. Όπως αγανάκτησαν και οι μαθητές. Γιατί όλοι ακούμε και δεν καταλαβαίνουμε το «οἱ τελῶναι καὶ αἱ πόρναι προάγουσιν ὑμᾶς εἰς τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ» (Ματθ. 21, 31). Παράξενα, επαναστατικά λόγια για βασιλιά! Ανατρέπουν την καθεστηκυία τάξη.
Ίσως αυτός είναι ο λόγος, που ο ίδιος όχλος, μόλις δυο μέρες μετά, επιφυλάσσει γι’ αυτόν που με τα κλαδιά των φοινίκων ανακήρυξε βασιλέα του μια θέση «ανάμεσα στους ανόμους»,[1] ανάμεσα στους παράνομους ληστές. Λιγότερο επικίνδυνος για την ασφάλεια και την τάξη του κόσμου είναι ο αιμοβόρος Βαρραβάς. Γι’ αυτό και ο όχλος αύριο θα μανιάσει: «ἆρον, ἆρον, σταύρωσον αὐτόν…» (Ιωάν. 19, 15).
Μπλάθρας Κωνσταντίνος, Δέκα σκαλιά για την Ανάσταση, 1η έκδ., Αθήνα, Μαΐστρος, 2008.
[1] «Καὶ ἐν τοῖς ἀνόμοις ἐλογίσθη» (Ησαΐας 53, 12).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου