"Όσο ο άνθρωπος είνε νέος και βραζοαίματος, συνεπαίρνεται από την αλαζονεία, επειδή αυτό το πάθος βγαίνει από την αγριότητα της σάρκας, η οποία είνε κάτι τι το θηριώδες και άσπλαχνο. Αλλά σαν περάσει τούτη η παραζάλη, αρχίζει σιγά σιγά να ξεχωρίζει τα νησιά των μακάρων. Και τότες η ψυχή του βουτά σαν χαρούμενο δελφίνι σε κείνη τη δροσερή θάλασσα, φτερωμένη από την αγάπη κι από τον ενθουσιασμό π' αναπηδά από δαύτη. Μπροστά της είνε ένα τίποτα η έπαρση του πλούσιου, η ακαταδεξιά της ομορφιάς, η σκληροκάρδια του τύραννου, όλα τούτα αισθήματα άγρια για τον άνθρωπο και για κείνον που τα αισθάνεται και για κείνον που τα λογαριάζει. Ενώ η αγάπη και τα έργα της κάνουνε και τους δυο μακάριους, και κείνον που δίνει και κείνον που παίρνει, και περισσότερο τον πρώτον."
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου