Εμπειρίες από την Γερόντισσα Μαρία Μαγδαληνή του Σινά

Από τις διηγήσεις της Γερόντισσας Δωροθέας, Ρουμάνας μοναχής που διακόνησε την Γερόντισσα Μαρία Μαγδαληνή στο Σινά για μεγάλο χρονικό διάστημα στο ασκητήριό της στην έρημο ….

«Διηγείται μια κυρία, που έπειτα έγινε μοναχή, για την πρώτη της συνάντηση με την Γερόντισσα Μαρία Μαγδαληνή του Σινά :

Κάποια φορά που ήταν στα Ιεροσόλυμα, όπου έζησε και εργάστηκε για κάποια χρόνια, πηγαίνοντας να προσκυνήσει στον Πανάγιο Τάφο, όπου πήγαινε συχνά, είδε σε ένα δρομάκι εκεί κοντά κάποιους Εβραίους να χτυπούν μια ορθόδοξη μοναχή που ήταν πεσμένη κάτω και δεν έλεγε τίποτα, ούτε φώναζε, ούτε προσπαθούσε να προστατευθεί από τα χτυπήματά τους. Χωρίς να σκεφτεί ότι μπαίνει κι εκείνη σε κίνδυνο, η κυρία αυτή όρμηξε πάνω στους Εβραίους, που ευτυχώς έκαναν πίσω, και βοήθησε την μοναχή να σηκωθεί .

Την ρώτησε:

– Γιατί δεν κάνατε τίποτε για να γλυτώσετε από τα χτυπήματα;

Η μοναχή η Μαρία Μαγδαληνή απάντησε:

– Γιατί κι ο Χριστός δέχτηκε τα χτυπήματα σιωπηλά.

Από κει ξεκίνησε μια ωραία φιλία, η κυρία όσο μπορούσε την πρόσεχε καλύτερα, όχι μόνο τότε αλλά και χρόνια μετά. Κάθε φορά που ερχόταν η μοναχή στα Ιεροσόλυμα, που ήταν κι ο πνευματικός της μοναχής τότε, της έφτιαξε μέχρι και τα δόντια, γιατί ήταν γιατρός, οδοντίατρος, η κυρία αυτή, και την έφερε μετά από καιρό στην Ρουμανία να μιλήσει με τον πνευματικό μας, κι έτσι την γνώρισε και με έστειλε εκεί.»

***

 

«Και το μυαλό μου πάει πάλι στην μακαριστή μοναχή Μαρία Μαγδαληνή από την έρημο του Σινά …

Έζησε σε συνθήκες που σε πολλούς θα προκαλούσαν φόβο, κι όχι για λίγο αλλά πάνω από 30 χρόνια, κι όχι που δεν είχε να πάει, γιατί ήταν πλούσια και μορφωμένη γυναίκα. Θα μπορούσε με πολλή επιτυχία να ζήσει και να κάνει κάποια ποιο εύκολη ζωή έξω στον μοντέρνο κόσμο, αλλά επειδή αγάπησε τον Θεό πάνω από όλα, επέλεξε την ζωή στην έρημο. Κατάλαβε όμως πολύ καλά αυτό που εμείς αργούμε να καταλάβουμε, Εφόσον έβαλλες τη ζωή σου στα χέρια του Θεού μην την παίρνεις πίσω. Ο Θεός θα τα οικονομήσει όλα. Δεν έχεις τι να φοβηθείς, και κάτι κακό να πάθεις θα βρεις μέσα σε αυτό την δικαιοσύνη του Θεού που απομάκρυνες με τις αμαρτίες σου. Αυτή είναι η ουσία της χριστιανικής ζωής.

Ν α σας πω όμως από την αρχή πως την γνώρισα, …

Στο Ιάσιο ο πνευματικός μου με έστειλε να κάνω υπακοή στην Γερόντισσα αυτή, η πόλη αυτή, το Ιάσιο, η δεύτερη πόλη της Ρουμανίας είχε μια απερίγραπτη ομορφιά και χάρη από τον Θεό …
Ο ίδιος ο Θεός με έστειλε εκεί, ο ίδιος Θεός που ήταν μαζί μου στο Ιάσιο, ο ίδιος Θεός θα ερχόταν μαζί μου και στο Σινά γιατί ο Θεός είναι παντού. Πήγα να κάνω υπακοή.

Πήρα το αεροπλάνο με πολύ χαρά που θα γνώριζα κι εγώ αυτήν την ασκήτρια . Στο αεροδρόμιο, στο Κάϊρο, έπρεπε να με περιμένει κάποιος κύριος Αλέξανδρος, το μικρό του όνομα ήταν το μόνο που ήξερα, δεν με περίμενε όμως κανείς και κάθισα κι εγώ στην σειρά με τους φτωχούς που περίμεναν εκεί κάπου, ποιος ξέρει τι περίμεναν.. .
Κι εγώ φτωχή της περίπτωσης, περίμενα να ξημερώσει για να δω μόνη μου πως μπορώ να φτάσω στο πρακτορείο που πάει για το Σινά. Δεν είχα τηλέφωνο της μοναχής ή κάποιο μέσον επικοινωνίας, ήξερα μόνο ότι μονάζει εκεί. Φανταζόμουν ότι θα πάρω το λεωφορείο και θα κατέβω σε μια στάση που λέγεται Σινά και θα ρωτήσω που μένει μια μοναχή.

Μετά από κάποιες ώρες, λίγο πριν να ξημερώσει, κάποιος Αιγύπτιος ήρθε τρέχοντας σε μένα.   

–   Είμαι ο κύριος Αλέξανδρος με έστειλε η Μαρία Μαγδαληνή, καλά που δεν βγήκατε έξω, είναι επικίνδυνα για μια ορθόδοξη μοναχή νύχτα μεταξύ των μουσουλμάνων στο Κάϊρο. Χίλια συγγνώμη που άργησα. Αλλά είμαι γιατρός και είχα κάποια επείγοντα περιστατικά αυτή την νύχτα, πάμε γρήγορα για το πρακτορείο.

Τότε κατάλαβα ότι ήταν απλά μια δοκιμασία από τον Θεό για να δει αν θα ολιγοψυχήσω ή αν θα κρατήσω την εμπιστοσύνη μου σε Αυτόν. Το τι ράλι έκανε μέχρι το πρακτορείο δεν μπορώ να σας πω, μου εξήγησε ότι υπάρχει μόνο ένα λεωφορείο για το Σινά και αυτό φεύγει τώρα το πρωί, δεν πρέπει να το χάσουμε γιατί η μοναχή με περιμένει εκεί, με αυτό το λεωφορείο, διαφορετικά μπορεί να μην την βρω γιατί υπάρχουν άνθρωποι που δεν την θέλουν και δεν θα μου πουν που μένει και δεν θα την βρίσκω. Ήταν μακρυά το πρακτορείο, το Κάϊρο ήταν σε τελείως άλλο επίπεδο από το Ιάσιο αλλά εγώ χάρηκα που κάναμε πολλή ώρα να φτάσουμε γιατί ήταν ευκαιρία να μου πει για την μοναχή. Την γνώριζε κάποια χρόνια πριν.

Μου είπε: Είμαι κόπτης χριστιανός και είχα πάει με την οικογένεια να προσκυνήσω στο Σινά και στις γύρω περιοχές. Κάποια στιγμή βαθειά στην έρημο βρίσκω μια μοναχή πεσμένη κάτω, χωρίς αισθήσεις, διέκοψα τις διακοπές μου και την έφερα όσο πιο γρήγορα μπορούσα με το αυτοκίνητό μου στο Κάϊρο. Στο νοσοκομείο που δουλεύω την κρατήσαμε και της κάναμε εξετάσεις, έτσι μάθαμε ότι η μοναχή δεν είχε κάποιο πρόβλημα υγείας αλλά ασιτίας, γιατί δεν είχε φάει πολλές μέρες. Η υπογλυκαιμία της ήταν σχεδόν μηδέν, με λίγη γλυκόζη που της χορηγήθηκε ενδοφλέβια και λίγο φαγητό γύρισε στην αγαπημένη της έρημο. Από τότε την γνωρίσαμε καλύτερα και παρόλο που είμαστε κόπτες χριστιανοί κι όχι ορθόδοξοι σαν εσάς είμαι έτοιμος να ρισκάρω την ζωή μου για αυτήν.

Και πράγματι ο κύριος αυτός ρίσκαρε την ζωή του σε μια μουσουλμανική ανήσυχη χώρα να με βοηθήσει και μένα να φτάσω στο πρακτορείο και μετά από κάποιο καιρό με μια άλλη ευκαιρία, σχετικά με την Γερόντισσα, να με φιλοξενήσει στο σπίτι του και να με πάει για προσκύνημα μέχρι και μαζί με τα παιδιά του ….

Στο λεωφορείο για το Σινά ήμουν η μόνη ξένη σε τόσες ώρες ταξίδι , οι ντόπιοι όμως δεν μου έδωσαν σημασία, έμενα κι εγώ στην θέση μου και σιωπούσα….

 

Είχα την καλή τύχη η μοναχή να με περιμένει στην στάση του λεωφορείου στο χωριό, λίγα χιλιόμετρα κάτω από το μοναστήρι της αγίας Αικατερίνης, που το λεωφορείο θα πήγαινε στην συνέχεια.

– Έλα γρήγορα να μην μας δει κανείς, μου είπε.

Να ναι ευλογημένο, είπα κι εγώ. Φύγαμε γρήγορα ανάμεσα στα σπίτια του χωριού και μετά αφήσαμε το χωριό πίσω μας και συνεχίσαμε να περπατάμε πιο αργά στην έρημο. Τότε είδα ότι η μοναχή έσερνε το ένα πόδι. Έχω πάθει εγκεφαλικό και παραλυσία από αυτή την πλευρά κι αυτό το πόδι αργεί να συνέλθει. Περπατούσα από πίσω της με σεβασμό χωρίς να ρωτήσω τίποτε άλλο για να την αφήνω να προσευχηθεί, έτσι όπως κάνανε οι μοναχοί όταν περπατάνε αλλά δεν μπορούσα να κατανοήσω πως τα κατάφερνε να ζει μόνη της σε αυτή την ερημιά με εγκεφαλικό και παραλυσία στο μισό σώμα. Μετά από μια ώρα περπάτημα στη ζέστη χωρίς σταγόνα νερού, χωρίς να συναντήσουμε άνθρωπο, με την μοναχή να κουτσαίνει αλλά να μην γκρινιάζει καθόλου, γυρνάει και μου λέει χαμογελαστή, φτάσαμε. Κοιτάω γύρω μου, πέτρα σκόνη και ουρανός, κανένα σπίτι. Τέτοιο μπλε μονόχρωμο ουρανό δεν είδα πουθενά στον κόσμο … υπήρχε μόνο μονόχρωμη πέτρα όμορφος ουρανός και εμείς, δυο μαυροφόρες. Φτάσαμε στην πιο βαθειά έρημο που έχω πάει ποτέ μου παρόλο που προηγουμένως είχα πάει να διακονήσω ερημίτες αλλού στον κόσμο.

Ήμασταν τώρα μόνες μας περίπου 13 χιλ. μακρυά με τα πόδια από το μοναστήρι της αγίας Αικατερίνης, κι 8 χιλ. από το χωριό των μουσουλμάνων Βεδουίνων. Δεν υπήρχε δρόμος να πας εκεί ούτε κάποιο σπίτι κοντά ούτε κανονικό μονοπάτι και βέβαια δεν μπορούσες να πας εκεί με κανένα είδος αυτοκινήτου. Μου είπε η μοναχή ότι μόνο η καμήλα θα μπορούσε σιγά σιγά να πάει εκεί αν θα είχες από που να πάρεις μια ή χρήματα να πληρώσεις.

Αρχές Ιουλίου. Ζέστη αφόρητη, μια ζέστη που σε ζάλιζε, αλλά είχα εμπιστοσύνη στον Θεό ότι είναι κι εκείνος μαζί μας και μας έχει αγκαλιά. Η Μαρία Μαγδαληνή με κοίταξε με νόημα και έβαλε το χέρι της γύρω από μια πέτρα και σαν από θαύμα άνοιξε μια πόρτα, τότε κατάλαβα ότι είμαστε μπροστά σε ένα τοίχο αλλά αν δεν το ήξερες δεν θα τον έβλεπες εύκολα έτσι ζαλισμένος από την ζέστη. Μου εξήγησε αργότερα ότι το έφτιαξε έτσι για να μην την βρίσκουν εύκολα. Με κάλεσε μέσα έφτιαξε στιγμιαίο καφέ γιατί δεν είχε ρεύμα ή φιάλη να φτιάξει λίγο καφέ και καθίσαμε να τα πούμε. Παρόλο που ήταν η πρώτη φορά που την έβλεπα μου φαινόταν ότι την γνωρίζω και την αγαπώ από χρόνια . Ήταν μια όμορφη γυναίκα που μου φάνηκε γύρω στα 70 χρονών. Φανερά στο πρόσωπό της έλαμπε το Πνεύμα του Θεού για αυτό και μου φάνηκε γνωστή. Είχε έναν πολύ αριστοκρατικό αέρα και παρ’ όλη την απλότητα και την πτωχεία του χώρου νόμιζες ότι βρέθηκες σε ένα παλάτι με μια πριγκίπισσα. Χωρίς πολλές ερωτήσεις μπήκαμε μέσα στο συνηθισμένο της πρόγραμμα. Χάρηκα απίστευτα, ο Θεός είναι παντού μέχρι και στο αέρα που ανάπνεες εκεί.»Εμείς στο Σινά κοινωνούσαμε κάθε 10 μέρες, δυστυχώς δεν γινόταν ποιο συχνά, που πολλές μοναχές κοινωνάνε ποιο συχνά. Γιατί δεν είχαμε άδεια να πηγαίνουμε νωρίτερα στην ανδρική μονή της αγίας Αικατερίνης, η μόνη που είχε λειτουργία στην περιοχή. Περιμέναμε πως και πως να πάμε να κοινωνήσουμε παρόλο που για μας σήμαινε να περπατάμε 12 χιλιόμετρα νύχτα στην έρημο, χωρίς να φάμε τίποτε ούτε να πιούμε νερό και μετά θα γυρνούσαμε νηστικές γιατί δεν είχαμε ευλογία να μείνουμε στο μοναστήρι μετά την λειτουργία, ούτε μας κερνούσε κανείς κάτι. Αλλά με την θεία Κοινωνία και λίγο αντίδωρο βιαζόμασταν να βγούμε έξω και να πάρουμε το δρόμο για την έρημο, 12 χιλιόμετρα πάλι χωρίς φαγητό και νερό και χωρίς να χασομεράμε γιατί 9 η ώρα το πρωί η ζέστη ήταν ήδη αφόρητη. Δεν κουβαλούσαμε μαζί μας νερό και φαγητό λόγω βάρους, γιατί γυρνώντας από την θεία Κοινωνία περνούσαμε από το χωριό των μουσουλμάνων Βεδουίνων για να αγοράσουμε φαγητό για τις επόμενες 10 μέρες. Για μας άξιζε να κατέβουμε να κοινωνήσουμε αλλά δεν άξιζε να κάνουμε το κόπο να βγούμε να αγοράζουμε φαγητό, οπότε φαγητό παίρναμε με την ευκαιρία της θείας Κοινωνίας. Δεν χρειαζόμασταν κιόλας να αγοράσουμε πολλά γιατί ο κανόνας μας ήταν να τρώμε κάθε μέρα πίτουρο με νερό και λίγο αλάτι και μόνο Σαββάτο -Κυριακές και γιορτές λίγο ρύζι με λάδι.

Στο χωριό των Βεδουίνων 8 χιλιόμετρα με τα πόδια μπορούσες να βρεις μόνο βασικά πράγματα να αγοράσεις. Θυμάμαι ότι σταματούσαμε στο μανάβικο να πάρουμε λίγα φρούτα, συνήθως φρούτα περίεργα για εμένα που ερχόμουν στην βόρεια Αφρική από την πρώην κουμμουνιστική Ευρώπη, αλλά ευτυχώς ελαφριά και εύκολα να τα κουβαλήσω. Νομίζω στο μικρο μπακάλικο του χωριού που είχε κάθε φορά τρία τέσσερα είδη προϊόντων μόνο είδα πρώτη φορά αβοκάντο και δεν ήξερα τι είναι . Μια φορά μόλις μπήκαμε μέσα στο μπακάλικο η Γερόντισσα φώναζε , ‘’look, it’s a water melon’’ . Κοιτάω κι εγώ και βλέπω ένα μικρο πεπονακι, εγώ που ερχόμουν από την Ρουμανία που είχαμε πολλά ωραία πεπόνια το θεώρησα μέσα μου το πιο ασχημούλι πεπονακι που είδα, κόντευε να μοιάζει με μια σταφίδα. Η Γερόντισσα μου δεν κρατιόταν από χαρά, με ρώτησε αν θέλω να το πάρουμε, κόντεψα να πω όχι αλλά επειδή δεν με ρωτούσε πολλά πράγματα, αλλά όλη  η μέρα περνούσε με σιωπή και εφόσον το ήθελε είπα κι εγώ να το πάρουμε, πλήρωσε και φύγαμε.
Στο δρόμο γύρισε προς εμένα λίγες φορές και μου είπε ότι τόσα χρόνια που ήταν εκεί στην έρημο δεν είδε ποτέ πεπόνι. Μέρες μετά το θυμότανε.

Εμείς στο Σινά επειδή δεν είχαμε ρεύμα ούτε δυνατότητα να βρούμε να κουβαλάμε φιάλη πετρογκαζ 8 χιλιόμετρα με τα πόδια από το χωριό των Βεδουίνων, ούτε ξύλα για φωτιά είχαμε που να βρούμε, δεν είχαμε βέβαια την δυνατότητα να μαγειρεύουμε φαγητό. Για πολλά χρόνια η μακαριστή Γερόντισσα Μαρία Μαγδαληνή απλά μούλιαζε πίτουρο στο νερό για να φάει κι έτσι δόξαζε τον Θεό.

***

 

Θα σας πω από τις ωραίες στιγμές που περνάγαμε καθισμένες μετά το φαγητό στο τραπεζάκι, στο διάδρομο ανάμεσα στα κελιά :

Μου είπε ότι ήταν Γαλλίδα, γεννήθηκε σε μια καθολική οικογένεια καλή και πλούσια που παλιά νομίζω ότι είχε αριστοκρατική καταγωγή. Μου εξήγησε ακριβώς τι οικογένεια ήταν αλλά εγώ το ξέχασα… Την έστειλαν να μάθει γράμματα σε ένα καλό σχολείο μέσα σε ένα καθολικό γυνακείο μοναστήρι που έμεινε όλη τη σχολική χρονιά, μόνο για διακοπές πήγαινε στο σπίτι των γονέων της. Εκείνον τον καιρό αυτή ήταν η παιδεία που είχαν οι πλούσιες κοπέλες φαίνεται. Εκείνη όμως ήτα ζωηρή και άτακτη και γρήγορα άρχισε να μισεί την σκληρότητα που είχαν οι καθολικές μοναχές που ήταν δασκάλες και καθηγήτριες εκεί. Δεν άντεχε ούτε τις πρωινές λειτουργίες που ήταν υποχρεωτικά να πάει αλλά που δεν ένοιωσε μέσα της την χάρη του Θεού, που έβλεπε μόνο ανθρώπινο έργο κι όχι όμως μυστήριο.

Ήταν μόνο ένα παιδάκι που ένοιωθε ότι χρειαζόταν αγάπη. Και μέχρι την ηλικία που μου τα έλεγε αυτά στα 60 της δεν μπορούσε να τα ξεχάσει, ήταν όλα ζωντανά στη μνήμη της

Δεν μπορούσε ούτε να κοιμηθεί εκεί στο σχολείο που ήταν, έβλεπε όνειρα με τις μοναχές να την μαλώνουν. Και ήξερε ότι η μοναχή κοιμάται δίπλα και μπορεί να έλθει να την μαλώσει πάλι ανά πάσα στιγμή. Αισθανόταν σαν στη φυλακή μια σκληρότητα σε μια ζωή που δεν έβλεπε ουσία. Και ζήτησε δυο – τρεις φορές από την οικογένειά της να την πάρουν από εκεί. Η απόφαση κάθε φορά ήταν ότι πρέπει να τελειώσει αυτό το σχολείο για να είναι άξια για την οικογένειά της.
Αν θυμάμαι καλά αυτό σήμαινε να μείνει εκεί μέχρι 21 χρονών, που ήταν η ηλικία της ενηλικίωσης τότε στην Γαλλία. Και πράγματι παραλίγο να τελειώσει αλλά τελικά δεν άντεχε και έφυγε από το σχολείο προς το τέλος. Δεν μπόρεσε να γυρίσει σπίτι γιατί η οικογένειά της δεν τη δέχτηκε, της έλεγαν να γυρίσει στο σχολείο που δεν ήθελε πια. Οπότε προσπάθησε να δουλέψει για να ζήσει, δεν ξέρω ακριβώς τι δουλειά έκανε και που ακριβώς πήγε.

Κάποια στιγμή στα 40 της (το 1986) φτάνει στα Ιεροσόλυμα και μιλάει με τον τότε πατριάρχη Ιεροσολύμων (Διόδωρο) τότε αποφάσισε να βαπτισθεί ορθόδοξη πράγμα που έγινε από τον ίδιο μέσα στον ποταμό Ιορδάνη. Όταν το είπε στην οικογένειά της αυτοί την έσβησαν από την κληρονομιά της περιουσία ς τους. Της είπαν ότι αν δεν επανέλθει στην καθολική εκκλησία δεν θα της δώσουν χρήματα καθόλου. Εκείνη επέλεξε να αφήσει τα χρήματα για την χάρη του Θεού και την Ορθοδοξία. Ο πατριάρχης της κράτησε το ίδιο όνομα που είχε σαν καθολική Μαρία Μαγδαληνή Le Beller και έμεινε πνευματικός της πατέρας μέχρι το τέλος της ζωής του. Η νεοβάπτιστη Μαρία Μαγδαληνή πολύ ευτυχισμένη με την μεγάλη χάρη που πήρε από το ορθόδοξο βάπτισμα δεν ήθελε πια να φύγει από εκεί και έμεινε στην έρημο του Ιορδάνη να προσευχηθεί.
Ο πατριάρχης την άφησε για κάποιο καιρό αλλά όταν μαζεύτηκαν οι καταγγελίες πως μια νέα και όμορφη γυναίκα ζητιανεύει και κοιμάται έξω όπου βρει δεν μπόρεσε πια να κλείσει τα μάτια και της είπε να ψάξει κάποια άλλη λύση.

Και πήγε σε κάποιο μοναστήρι και είπε ότι την έστειλε αυτός. Δεν ήθελε να με πει σε ποιο μοναστήρι, .. για εκείνη μοναστήρι σήμαινε το καθολικό σχολείο που είχε αφήσει πίσω 20 χρόνια πριν. Αλλά έπρεπε να κάνει ότι είπε ο πνευματικός της…  οι μοναχές ήταν όλες Ελληνίδες και μιλούσαν όλες μόνο ελληνικά και δεν την δέχτηκαν καλά σαν ξένη, που δεν ξέρει καθόλου ελληνικά και γελούσαν και τις έκαναν πολλές ειρωνείες. Υπέφερε πάλι και θυμόταν αυτή την εποχή της ζωής της σαν πολύ δύσκολη. Αλλά για τον λόγο του πνευματικού της προσπάθησε να κάνει υπακοή εκεί και να μάθει και ελληνικά. Μετά από λίγο καιρό ενάμιση μήνα, αν θυμάμαι καλά, δεν προχώρησε καθόλου.. Μια μέρα λοιπόν η νέα δόκιμη έπρεπε να πάει μαζί με μια άλλη μοναχή να ψαρέψουν. Ήταν Μεγάλη Τεσσαρακοστή και τους είπε η γερόντισσα ότι ήταν η σειρά τους να πάρουν την βάρκα και να βγουν στη θάλασσα, και να ξεκουράζετε πότε η μια πότε η άλλη. Η άλλη μοναχή δεν μου είπε το όνομά της πήρε μαζί της ένα βιβλιαράκι με το βίο της αγίας Μαρίας της Αιγυπτίας στα ελληνικά για να διαβάζει στη βάρκα όταν ξεκουραζόταν. Η Μαρία Μαγδαληνή δεν είχε τίποτε στη γλώσσα της να διαβάζει, και απλά προσευχόταν και στενοχωριόταν βλέποντας νερό και ενθυμούμενη τη βάπτισή της και τη μεγάλη χάρη που πήρε και πως τώρα δυσκολευόταν τόσο πολύ σε αυτό το μοναστήρι. Κάποια στιγμή όταν ήταν η σειρά της να ξεκουραστεί πήρε το βιβλιαράκι της μοναχής απλά έτσι να ρίξει μια ματιά να δει αν γνωρίζει κάποια ελληνικά γράμματα. Το τελευταίο πράγμα που θυμάται είναι ότι άκουσε την μοναχή πως γέλασε, σαν να έλεγε τι το θες το βιβλίο αφού δεν καταλαβαίνεις. Ακολούθησαν πολλά λεπτά ησυχίας. Η Μαρία Μαγδαληνή γυρνούσε με δάκρυα τις σελίδες από το βιβλιαράκι και ξαφνικά κατάλαβε ελληνικά για να διαβάσει τον βίο της αγίας, δεν είπε τίποτα και γύρισαν στο μοναστήρι. Καταλάβαινε πια από θαύμα τα πάντα που έλεγαν οι μοναχές στα ελληνικά. Πως ειρωνευόταν και γελούσαν για εκείνη. Πως η άλλη τους αφηγήθηκε ότι πήρε το βιβλιαράκι και ότι το κοιτούσε με προσοχή και με δάκρυα σελίδα τη σελίδα.

Κοιτούσα την Μαρία τη Μαγδαληνή δεκάδες χρόνια μετά όταν μου εξιστορούσε αυτά και έβλεπα τα μάτια της πνιγμένα στα δάκρυα. Ακόμα υπέφερε από εκείνες τις ειρωνείες κι ακόμα γευόταν την χάρη του Θεού. Τότε κατάλαβε ότι έγινε θαύμα από τον Θεό και μη γνωρίζοντας καθόλου ελληνικά μπόρεσε και διάβασε τον βίο της αγίας Μαρίας της Αιγυπτίας που μάλιστα δεν γνώριζε πριν, και που της έκανε φοβερή εντύπωση και από εκείνη τη στιγμή ήξερε ελληνικά χωρίς να τα είχε μάθει ποτέ. Εκεί τελείωσε και η περιπέτειά της στο κοινόβιο, σε εκείνο το μοναστήρι.
Έφυγε και ξαναγύρισε στον αγαπημένο της Ιορδάνη με τα ρούχα που της έδωσαν στο μοναστήρι και νομίζω με αυτά τα ρούχα πέθανε 30 χρόνια μετά. Δεν έχω καμμια πληροφορία ότι έγινε μεγαλόσχημη αυτό θα το ήξερε ο π. Παύλος από το Σινά ο τελευταίος της πνευματικός, που όμως κι εκείνος αναπαύθηκε εν Κυρίω. Αιωνία του η μνήμη ! 

  

Και πάλι δάκρυα στα μάτια της και πάλι δύσκολη κι ασήκωτη περίοδο της ζωής της με πολύ προσευχή και δοκιμασίες. Θυμάμαι ότι και στα δικά μου μάτια παρουσιάστηκαν δάκρυα όταν μου είπε ότι αγαπούσε τόσο πολύ τον πνευματικό της που θα ήθελε να βρει μια λύση που να μην του δημιουργεί πια προβλήματα ζώντας ως ζητιάνα στον Ιορδάνη. Η λύση ήλθε από τον άγιο Πορφύριο τον Καυσοκαλυβίτη που της είπε να πάει στην Αίγυπτο, στην έρημο του Σινά, στην σπηλιά του αγίου Ιωάννου της Κλίμακος, 8 χιλιόμετρα στην καρδιά της ερήμου και 13 χιλιόμετρα μακρυά από το αντρικό μοναστήρι της αγίας Αικατερίνης που είχε ιερείς και λειτουργίες που μπορούσε να πάει να κοινωνήσει… Η μακαριστή Μαρία Μαγδαληνή ένοιωσε ότι ο λόγος του αγίου Πορφυρίου ήταν προφητικός και η κατάσταση εξελίχθηκε με εκείνη να φεύγει από το Ισραήλ, από τον Ιορδάνη για το Σινά, την Αίγυπτο και να πηγαίνει στα Ιεροσόλυμα μόνο για εξομολόγηση. Σε μια τέτοια επίσκεψη γνώρισε την κυρία οδοντίατρο από την Ρουμανία που σας είπα στην αρχή. 

Στο Σινά έζησε λιγάκι γύρω από το μοναστήρι της αγίας Αικατερίνης που τότε ακόμα οργανωνόταν και επειδή ήταν αντρικό μοναστήρι, σύντομα της είπαν να φύγει γιατί για μοναχές στη χερσόνησο του Σινά είναι μόνο το μοναστήρι στη Φαραν. Η Μαρία Μαγδαληνή όμως μετά από κακές εμπειρίες που είχε από το καθολικό μοναστήρι με τις Γαλλίδες μοναχές και το ορθόδοξο με Ελληνίδες μοναχές δεν μπορούσε να δοκιμάσει σε μοναστήρι.

Η σωτηρία της ήλθε 13 χιλιόμετρα μακρυά από την αγία Αικατερίνη στη σπηλιά που ασκήτευσε ο άγιος Ιωάννης της Κλίμακας. Δεν υπάρχει όμως είδος χριστιανικής ζωής που να μη μισήσει ο διάβολος, η σπηλιά ήταν όπως μου εξήγησε εκείνη ανοιχτή, αλλά λίγο τακτοποιημένη μέσα για να μπορεί να γίνεται λειτουργία, έτσι βρήκε εκεί την ησυχία της για κάποιο καιρό. Κοιμόταν μέσα στην σπηλιά που από παλιά ήταν κελί μοναχού. Το καλοκαίρι ερχόταν τουρίστες με ιερείς εκεί έκαναν λειτουργία και κοινωνούσε και αυτή. Της έδιναν και φαγητό και ονόματα με κάποια χρήματα για να τα μνημονεύει οπότε μπορούσε να πάει πότε πότε στο χωριό, 8 χιλ. πιο κάτω και να αγοράσει φαγητό. Κι έτσι τα καλοκαίρια περνούσαν χωρίς να ενοχλεί κανέναν. Το χειμώνα όμως πεινούσε πολύ, κάποια στιγμή σαν αυτή την βρήκε πεσμένη κάτω στην έρημο ο κόπτης γιατρός, ο κ. Αλέξανδρος για τον οποίο σας μίλησα πιο πριν. Όταν δεν μπορούσε πια όχι τόσο από την πείνα για επίγειο φαγητό αλλά για τον Χριστό, γιατί δεν μπορούσε να μείνει τόσο πολύ καιρό χωρίς την θεία Κοινωνία. Πήγαινε και ζητιάνευε στο μοναστήρι της αγίας Αικατερίνης, αυτό ήταν δύσκολο, πότε πότε της το απαγόρευαν γιατί την έβλεπαν σαν τρελή και πλανεμένη. Χμ, σας λέω εγώ που την έζησα ήταν μια χαρά έξυπνη γυναίκα, πολύ έξυπνη μπορώ να πω. Μια γυναίκα που ο κόσμος δεν ήταν άξιος γι’ αυτή. Και την δοκίμαζε ο Θεός ακόμα παρά πάνω, γιατί ο πατριάρχης ο πνευματικός της πέθανε τον Δεκέμβρη του 2000, κι έτσι έμεινε μόνη της διωγμένη στην έρημο και χωρίς πνευματικό. Ευτυχώς που την δέχτηκε ο π. Παύλος ο πνευματικός των μοναχών από την αγία Αικατερίνη που παρ όλο που της απαγορεύανε καμμιά φορά να πηγαίνει, της συμπαραστάθηκε μέχρι το τέλος της ζωής της.