Νεομάρτυρες δείχνουν σημάδια: εμφάνιση κηλίδων αίματος......στον τόπο της σφαγής μοναχών από τους Τουρκους, μετά τη μάχη με το Γεωργάκη Ολύμπιο (Μονή Σέκου, 1821)

Η Μονή Σέκου βρίσκεται στην Β.Α.Ρουμανία. Εκεί κατέφυγε μετά την αποτυχία του κινήματος των παραδουνάβιων χωρών ο Γεωργάκης Ολύμπιος και ο Ιωάννης Φαρμάκης με 380 αγωνιστές. Η Μονή Σέκου η οποία είναι χτισμένη σαν ένα μεσαιωνικό κάστρο πρόσφερε ασφάλεια. Οι Τούρκοι προσπάθησαν με διάφορους τρόπους να μπουν στο μοναστήρι αλλά δεν τα κατάφεραν. Έκαψαν το ξύλινο εκκλησάκι του Αϊ Νικολάου για να καταλάβουν τα τείχη, αλλά τίποτα.

Στις 8-9 Σεπτεμβρίου 1821 οι Τούρκοι κάνουν νέα επίθεση και τους ζητούν να παραδοθούν. Ο Γεωργάκης Ολύμπιος με 11 συντρόφους αποσύρθηκε στο κωδωνοστάσιο, έβαλαν φωτιά στην μπαρουταποθήκη και ανατινάχηκαν. Μετά από πολλές μέρες μεγάλης αντίστασης οι Τούρκοι υποσχέθηκαν ότι αν ανοίξουν τις πόρτες δεν θα πειράξουν κανένα από τους διαβιούντες εκεί.

Ο Φαρμάκης, με την παρέμβαση του προξένου της Αυστρίας, συνθηκολόγησε [και θανατώθηκε στην ΚΠολη με φρικτά βασανιστήρια!!]. Τη στιγμή όμως που κάποιος άνοιξε τις μεγάλες πόρτες του μοναστηριού, οι μοναχοί βρέθηκαν στο έλεος των Τούρκων.

Ο Γεωργάκης Ολύμπιος ανατινάζει τη μονή του Σέκου. Γνωστός πίνακας του Πέτερ φον Ες

Τους αιχμαλώτους τους σκότωσαν όλους. Ένα μέρος των μοναχών κατάφερε να φύγει στο δάσος, 24 όμως από αυτούς πέθαναν σαν μάρτυρες. Τους οχτώ από αυτούς τους σκότωσαν στην εκκλησία. Οι ταπεινές και αθώες μορφές των μοναχών δεν άγγιξαν τους απίστους.
Κατέστρεψαν την αγιογραφία της εκκλησίας, γκρέμισαν το μεγάλο πολυέλαιο και φεύγοντας ένας Τούρκος χάραξε την εικόνα της Παναγιάς με το γιαταγάνι, μη γνωρίζοντας ότι είναι θαυματουργή, και φθάνοντας στη πύλη της μονής έπεσε νεκρός. Στην εικόνα διατηρείται ακόμη το σημάδι από το γιαταγάνι στη μορφή της Παναγίας.
Τα σπαθιά των Τούρκων όμως διψούσαν για αίμα. Μπροστά στο καθολικό [=κεντρική εκκλησία] της μονής αποκεφάλισαν κάποιους μοναχούς που προσπάθησαν να φύγουν στο δάσος, ενώ κοντά στο κελάρι αποκεφάλισαν τους τελευταίους μοναχούς που προσπάθησαν να κρυφτούν εκεί.

Κοντά στα δύο παρεκκλήσια της μονής, στην Κοίμηση της Θεοτόκου και στον Άγιο Νικόλαο, κατεβαίνοντας τα σκαλιά, βλέπεις το μέρος που μαρτύρησαν οι μοναχοί της μονής Σέκου, το 1821. Αυτό το μέρος το ήξερα από τους γέροντες της μονής και αυτοί με τη σειρά τους από τους πιο παλιούς γέροντες.

Ο ακαδημαϊκός Βίρτζιλ Κιντέα σε μια εργασία του το 1972 για το «Παλιό ρουμανικό βιβλίο» αναφέρει μια εργασία της μοναχής Ολυμπιάδας, ηγουμένης της Μονής Βαράτεκ, η οποία αναφέρει τα ονόματα των μοναχών:
Aρχιμανδρίτης Βασίλειος,

Γαβριήλ μοναχός,

Κάλιστρος μοναχός,

Παμβώ μοναχός,

Νεόφυτος μοναχός,

Πρόκλος μοναχός,

Παντελεήμων μοναχός,

Παχώμιος μοναχός,

Ανατόλιος μοναχός,

Ονήσιμος μοναχός,

Δαλμάτος μοναχός,

Ιερεμίας μοναχός,

Θωμάς μοναχός,

Ιωάσαφ μοναχός,

Πατρίκιος μοναχός,

Γεδεών μοναχός,

Βενιαμίν μοναχός,

Θεόδοτος μοναχός,

Ιωνάς μοναχός

και οι δόκιμοι Ιωάννης, Δημήτριος, Ιωάννης, Βασίλειος και Χατζη Ιωάννης.

Είχα ακούσει από τους παλαιότερους ότι μέχρι τις μέρες μας, στον τόπο που μαρτύρησαν οι μοναχοί εμφανίζονται κηλίδες αίματος. Μόνο το είχα ακούσει. Αλλά, θαύμα, το είδα κι εγώ!

Την ημέρα εκείνη ξεναγούσα ένα γκρουπ. Ήξερα ότι το μέρος εκείνο είναι ευλογημένο, αλλά δεν περίμενα ότι τη στιγμή εκείνη θα έκλαιγαν οι μάρτυρες και μάλιστα με κηλίδες αίματος… Όχι γιατί δεν έχουν γιατί να κλάψουν, αλλά για την αναξιότητά μας να βλέπουμε τέτοια θαυμαστά γεγονότα.
Γονατίσαμε όλοι και κάναμε το σημείο του σταυρού. Δεν μπορώ να περιγράψω την ανατριχίλα που νιώσαμε.
Μετά από εκείνη την ημέρα οι κηλίδες αίματος παρέμειναν για λίγο καιρό στο χώμα, μέχρι που εξαφανίστηκαν. Μετά εμφανιστηκαν πάλι και με βροχές μεγάλες και με καλό καιρό.

Σήμερα αυτό το μέρος είναι περιφραγμένο. Ένας ξύλινος σταυρός έχει υψωθει σ’αυτό το σημείο και από όπου ο Χριστός ατενίζει καθημερινά αυτούς που αναπαύονται εκεί, αλλά και αυτούς που έρχονται να προσκυνήσουν.