«Ἡ ῾Ελληνικὴ Σημαία» Στέφανος Δάφνης

 

Αὐτὸ εἶναι τὸ ἱερὸ πανί, τὸ γαλανὸ καὶ τ’ ἄσπρο,

κομμάτι ἀπ’ ἀνοιξιάτικο καὶ ξάστερο οὐρανό,

ποὺ εἶναι λευκὸ σὰν τὸν ἀφρὸ τοῦ κύματος, ποὺ ἀνθίζει

σὲ περιγιάλι ὁλόγλυκο, σὲ πέλαγο μακρινό.

Αὐτὸ εἶναι τὸ ἱερὸ πανί, πού, ὅταν περνᾷ μπροστά μας,

ὑγραίνονται τὰ βλέφαρα καὶ σπαρταρᾷ ἡ καρδιά μας.

Δὲν εἶναι ἡ αὔρα, ποὺ ἔρχεται γλυκὰ νὰ τὸ χαϊδέψῃ,

δὲν τ’ ἀνεμίζει πρόσχαρα ἡ αὔρα ἡ σιγανή˙

εἶναι μιὰ ἀθάνατη πνοή, ποὺ ὁρμᾷ νὰ ζωντανέψη

μὲ ἀνατριχίλα ἀνέκφραστη τὸ δίχρωμο πανί.

Τὸ πῆρε κάποια μάγισσα καὶ τό ᾽καμε χλαμύδα,

νὰ ζῆ σ’ αὐτὸ καὶ πάλλεται ὀλόκληρη ἡ Πατρίδα.

Εἶναι ἡ Σημαία! Τὴν ᾽βλόγησαν παπᾶδες μ’ ἄσπρα γένεια,

μέσ’ στῆς σκλαβιᾶς τὸ τρίσβαθο κι ἀπόκρυφο σχολειό,

ἔκλαψαν μάτια καὶ καρδιὲς ἐπάνω της, καὶ οἱ κόρες

τὴν νύκτα τὴν ὑφαίνανε κρυφὰ στὸν ἀργαλειό,

Σὰν βόρειο σέλας ἄστραψε στὴν Λαύρα μιὰ ἡμέρα

κι ἁπλώθηκε ὡς τὸν ἕβδομο οὐρανὸ κι ἀκόμη πέρα.

Ποιὰ λύρα ἔχει τὴν δύναμι γιὰ νὰ σὲ ψάλῃ ἐπάξια;

Εἶσαι τῆς νέας ῾Ελλάδος μας ἡ ἁγία εἰκόνα ᾽Εσύ.

Εἶσαι λαχτάρα ποὺ λυγάει τὰ γόνατα τῶν σκλάβων,

εἶσαι τοῦ γένους τ’ ὅραμα, Σημαία μας χρυσῆ

ποὺ ὅταν τὰ μάτια ἐπάνω σου μὲ σέβας τὰ καρφώνει

θαρρεῖς καὶ κάποιο οὐράνιο φῶς σὲ περικυκλώνει…