Νικηφόρος Βρεττάκος Από το "ΤΟ ΒΑΘΟΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ", 1961

Αὐτή τήν τραχύτητα

τῶν λέξεων, ψυχή μου, πῶς τή μπορεῖς;

Χαμήλωσε τώρα, ἤ σώπασε,

ὅπως οἱ πέτρες, ἤ ὅπως

ὁ ἄλαλος πόνος, ἤ ἄλλαξε.

Γίνου κάτι ἄλλο. Κάτι σάν τήν ἀφή

τοῦ ἥλιου στά δάχτυλα

τοῦ τυφλοῦ.

Κλείσου τώρα καί γνέσε,

μαλλί τοῦ ἥλιου, τό αἷμα σου,

ζῶσε τόν κόσμο. Γίνου κλωστές,

ὥρα νά ὑφάνουμε.

Χρειάζεται ὁ κόσμος ροῦχα ψυχή μου,

γιά ὧρες βροχῆς, γιά ὧρες ἀνέμου,

γιά ὧρες ἀφέγγαρης λύπης

καί νύχτας. Γύρω ἀπό τήν

ἐρημιά τῆς ἐλπίδας, χρειάζεται ὁ κόσμος

ἕναν ὁρίζοντα. Γίνου καθώς

ἀπάνω ἀπ’ τούς λόφους κάποτε ὁ Μάης

βροχούλα μετάξινη:

Παρηγορία καί φῶς, στούς ὤμους

τοῦ κόσμου.