Μία διαφορετική προσέγγιση για το ζήτημα της απαλλαγής από το μάθημα των Θρησκευτικών

  

ΔΕΝ ΣΥΜΦΩΝΩ ΜΕ ΤΗΝ ΑΠΑΛΛΑΓΉ ΑΠΟ ΤΟ ΜΆΘΗΜΑ ΤΩΝ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΏΝ ΚΙ ΑΣ ΜΕ ΣΥΓΧΩΡΈΣΟΥΝ ΟΙ ΣΥΝΆΔΕΛΦΟΊ ΜΟΥ

του Δημ. Κ. Αναγνώστου, Θεολόγου

Μετά το περίεργο παιχνίδι σε βάρος του μαθήματος των Θρησκευτικών που εσχάτως επεχείρησε να παίξει (και) η Αρχή Προστασίας Δεδομένων Προσωπικού Χαρακτήρα (με την πονηρή γνωμοδότησή της  για δυνατότητα "απαλλαγής" από το μάθημα και για τους ορθόδοξους Χριστιανούς μαθητές), εκδόθηκε η σχετική ΚΥΑ με την υπογραφή (και) της Υπουργού Παιδείας κ. Νίκης Κεραμέως (ο φόβος των εκλογών....φυλάει τα έρημα), η οποία προβλέπει, όσον αφορά στην απαλλαγή, τα κάτωθι :

"Μαθητές/τριες οι οποίοι/ες δεν είναι Χριστιανοί Ορθόδοξοι (δηλαδή αλλόθρησκοι, ετερόδοξοι, άθρησκοι, άθεοι, αγνωστικιστές), δύνανται, εφόσον το επιθυμούν, να απαλλαγούν από την υποχρέωση παρακολούθησης του μαθήματος των Θρησκευτικών, υποβάλλοντας σχετική αίτηση στον/στη Διευθυντή/ντρια της σχολικής μονάδας. "

Παρότι οι περισσότεροι συνάδελφοι θεολόγοι θεωρούν την ανωτέρω διευθέτηση θετική και ικανοποιητική (όπως νομίζω και η Ένωσή μας, η Π.Ε.Θ.) προσωπικώς επιτρέψτε μου να εκφράσω μια διαφορετική και ουσιαστικά αντίθετη τοποθέτηση.

Όχι από κάποιο συντηρητισμό, όχι από κάποια νοοτροπία αυταρχισμού ή επιβολής, αλλά καθαρά από διδακτικής, γνωσιολογικής, ιστορικής και πολιτιστικής απόψεως. Θεωρώ και εκτιμώ ότι δεν πρέπει σε κανένα μάθημα - ίσως πλην της Γυμναστικής, για λόγους υγείας και σωματικής αδυναμίας -  να υπάρχει απαλλαγή για κανέναν μαθητή ή μαθήτρια, ο οποίος /η οποία μαθητεύει σε Ελληνικό Σχολείο για να μάθει, συν τοις άλλοις, όλα όσα συνιστούν την Ελληνική Παιδεία. Δηλαδή, όλα όσα χρειάζονται για να γνωρίσει ουσιαστικά και στη διαχρονικότητά της την ταυτότητα και ιδιοπροσωπεία του Ελληνικού Πνεύματος, της Ιστορίας, του Πολιτισμού και της Πνευματικότητος, με τα οποία τα τελευταία δύο χιλιάδες χρόνια είναι αναντίρρητα συνυφασμένος ο ορθόδοξος Χριστιανισμός.

Αντίστοιχα, πιστεύω ότι το ίδιο πρέπει να γίνεται και όταν κάνεις μαθητεύει και φοιτά σε Σχολεία άλλων χωρών, διαφορετικών πολιτισμών και ταυτοτήτων, για τη δική τους πολιτιστική και πνευματική κουλτούρα (προφανώς της θρησκείας τους συμπεριλαμβανομένης).

Τέλος, αναρωτιέμαι τι σημαίνει για ανήλικους μαθητές ή μαθήτριες το να "είναι....άθεοι, άθρησκοι, αγνωστικιστές"; Μήπως τα παιδιά αυτών των ηλικιών (Δημοτικού, Γυμνασίου και Λυκείου) είναι καλό και ορθότερο να μάθουν πρώτα, ώστε εν συνεχεία να έχει νόημα να επιλέξουν και να αποδέχονται τον τίτλο του αθέου, αθρήσκου ή αγνωστικιστή;

Μήπως μπερδεύουμε τα παιδιά με τους γονείς τους και τις προκαταλήψεις ή αντιλήψεις τους, που μπορεί μεν να έχουν λόγο για τα τέκνα τους, δεν μπορούν όμως να καθορίζουν το πλαίσιο και το περιεχόμενο της Παιδείας; 

Υπάρχει κανείς, εκτός ίσως από την "Ένωση Αθέων Ελλάδας", γνωστή για τον φανατισμό και την αντιχριστιανική στρατηγική της, που να διαφωνεί πως μόνον ωφέλεια και πνευματική καλλιέργεια προσφέρει η γνώση της Ορθοδόξου Χριστιανικής Παραδόσεως και Γραμματείας;

Διότι, κακά τα ψέμματα, όταν κάποιος είναι ανυποψίαστος γι' αυτήν, μεγάλο μέρος του Ελληνικού Πολιτισμού (τέχνης, ιστορίας, λογοτεχνίας, ποίησης κ.α.) θα του είναι, ακόμη και όταν το πληροφορείται, απροσπέλαστο επί της ουσίας και κυρίως ανερμήνευτο, αν όχι ανεξήγητο. Και κάτι τέτοιο δεν συνιστά αληθινή μετοχή στην Παιδεία, ούτε σεβασμό στα ατομικά δικαιώματα και την ελευθερία, αλλά ακρωτηριασμένη γνώση και σμίκρυνση των διαστάσεών της.