Εκείνα τα χρόνια ηλεκτρισμός στο χωριό δεν υπήρχε. Ο φωτισμός των σπιτιών γινόταν με λάμπες πετρελαίου , με το καντήλι ή τους λύχνους λαδιού!Για να λειτουργήσει η λάμπα καλά και να έχει καλή απόδοση , έπρεπε το λαμπογυάλι να είναι πάντα καθαρό! Η γιαγιά κάθε μέρα το έπλενε με σαπουνάδα και όταν δεν ήταν πολύ μουτζουρωμένο, το καθάριζε μ’ ένα πανί που έβαζε μέσα και το γύριζε γύρω – γύρω μ’ ένα ξύλο.
Στο φως της λάμπας, κεντήθηκαν, πλέχτηκαν και γνέθηκαν προικιά, ειπώθηκαν ιστορίες και παραμύθια στα παιδιά!
Κάτω από το λιγοστό φως της διάβαζαν τα παιδιά και μορφώθηκαν!
Συντροφιά μ’ αυτήν γίνονταν τ' ατέλειωτα νυχτέρια , πάντα με κατεβασμένο το φυτίλι και τη φλόγα χαμηλωμένη για να μην καίει πολύ πετρέλαιο!
Έτσι φέγγαμε τότε τα σκοτάδια ! Με τη λάμπα των παιδικών μας χρόνων! Τότε...... που τα σπίτια μύριζαν πετρέλαιο και καλοσύνη!
Δύσκολα και σκληρά χρόνια που από μακρυά φαντάζουν γλυκά, αθώα και νοσταλγικά, αλλά μέχρι εκεί... Το ότι θα μας βάλουν δελτίο στο ρεύμα και θα γυρίσουμε αναγκαστικά κάποιες ώρες και χώρες στις λάμπες πετρελαίου δεν μας ''ρομαντίζει'' καθόλου. Το αντίθετο μάλιστα!!!
ΑπάντησηΔιαγραφή