Κάπου στὰ βόρεια τῆς Κοκκινιᾶς
ἐγκαταστάθηκαν μικρασιάτες πρόσφυγες
ἀπὸ τὰ μέρη τῆς Μαγνησίας, τῆς Βιθυνίας,
ἀπὸ τὸ Ἀδραμύτιο, τὴ Μαλακοπή, τὰ Φάρασα
καὶ τὴν εὐρύτερη περιοχὴ τῆς Καππαδοκίας,
τὴν Ἀραβισσὸ τῆς Ἄγκυρας, τὴν Κιουτάχεια,
τὴν Πόλη καὶ κάποιοι ἀπὸ τὴ Σμύρνη.
Θαρρεῖς καὶ ὄντας φευγάτοι πλέον ὅλοι τοῦτοι,
καθὼς ἀπομένουν οἱ ἑπόμενες γενεές,
κυρίως ἐγγόνων καὶ δισεγγόνων,
μυστικὰ ἀρδεύουν
μὲ τὶς ἔμπονες προσευχὲς τοῦ Πρόσφυγα
τὶς συνοικίες καὶ τὶς ἐνορίες.
Μὲ πολλὴν ἀγάπη καὶ καθόλου νοσταλγία,
διότι ἡ ἀναδρομικὴ μνήμη ἐν Ἐκκλησίᾳ
σὲ κάνει νὰ τὰ ξαναζεῖς ὁλοζώντανα
καὶ φρέσκα ὅλα τοῦτα,
θυμᾶμαι τοὺς φίλους, τοὺς συγγενεῖς
μὲ τὴν πατροπαράδοτη εὐσέβεια,
τὴ λεπτομερέστερη παλιὰ μορφὴ
τῆς συνοικίας μὲ τὰ στενὰ καὶ τὰ αἴθρια
ἀνάμεσα στὶς ἀντικριστὲς
προσφυγικὲς πολυκατοικίες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου