Ὁ τῇ ψυχῆς ῥαθυμίᾳ νυστάξας, οὐ κέκτημαι Νυμφίε Χριστέ, καιομένην λαμπάδα τὴν ἐξ ἀρετῶν, καὶ νεάνισιν ὡμοιώθην μωραῖς, ἐν καιρῷ τῆς ἐργασίας ῥεμβόμενος, τὰ σπλάγχνα τῶν οἰκτιρμῶν σου, μὴ κλείσῃς μοι Δέσποτα, ἀλλ’ ἐκτινάξας μου τὸν ζοφερὸν ὕπνον ἐξανάστησον, καὶ ταῖς φρονίμοις συνεισάγαγε Παρθένοις, εἰς νυμφῶνα τὸν σόν, ὅπου ἦχος καθαρὸς ἑορταζόντων, καὶ βοώντων ἀπαύστως· Κύριε δόξα σοι.

(Eγώ πού νύσταξα από της ψυχής την ραθυμιά,

δεν απέκτησα Νυμφίε μου Χριστέ, λαμπάδα πού να καίγεται από τις αρετές,

και έγινα όμοιος με τις ανόητες κοπέλες της παραβολής, ρεμβάζοντας τον καιρό της εργασίας.

Μην με αποκλείσεις από την ευσπλαχνία Σου, Αφέντη μου,

αλλά τίναξε από πάνω μου τον ύπνο του ζόφου και σήκωσε με και με τις φρόνιμες παρθένες βάλε με μαζί, στον νυφικό σου θάλαμο, εκεί πού ήχος καθαρός ανθρώπων πού γιορτάζουν και άπαυστα φωνάζουν:

Δόξα σε Σένα Κύριε! )

Εν ταις λαμπρότησι των Αγίων σου, πώς εισελεύσομαι ο ανάξιος; εάν γάρ τολμήσω συνεισελθείν εις τον νυμφώνα, ο χιτών με ελέγχει, ότι ουκ έστι του γάμου, και δέσμιος εκβαλούμαι υπό των Αγγέλων. Καθάρισον Κύριε, τον ρύπον της ψυχής μου, και σώσόν με ως φιλάνθρωπος.

(Στο λαμπρό και άγιο ναό του παραδείσου, πώς να εισέλθω ο ανάξιος; Αν τολμήσω να εισέλθω με τους άξιους στο νυφικό σου θάλαμο, δεν θα μπορέσω, ο χιτώνας της ψυχής μου με ελέγχει και θα πεταχτώ έξω, δέσμιος από τους Αγγέλους. Καθάρισε μου Κύριε την βρωμιά της ψυχής και σώσε με, γιατί είσαι Φιλάνθρωπος)

Εις τους Αίνους.

Ποίημα Ιωάννου Μοναχού-Ποίημα Κοσμά